|
| |
| |
| |
Herinnering.
Ja, 'k herdenk met warme liefde
Elk gevoel my lief of leed,
Dat den leeftyd streelde of griefde
Dien ik in myn dorpke sleet....
In myn dorpke, dat zoo fleurig
- Met zyn bloemenryke weî -
Schynt, een vlinder duizendkleurig,
Waer de rykdom is - het koren
Golvende op het akkervlak;
En het prachtgebouw - de toren
Met zyn spits oploopend dak;
Waer het kerkhof, doodsch en treurig,
Door wat zoden is begroeit....
Altyd, altyd effen kleurig,
Wyl er schaers een' kolroos bloeit!
Droevig, stil verblyf der dooden
Waer myn vader zachtkens rust,
'k Heb het gras van uwe zoden
| |
| |
En myn tranen neêr doen vloeijen
Daer, waer eens zyn grafterp was -
Waer de landjeugd bly komt stoeijen,
Dartlen, tuimlen op het gras.
'k Zie u nog, o kleine vrinden,
Vrinden van den kindertyd!
In den schaduw van de linden
Spelende op het gras gevlyd!
'k Zie u nog - 'k zou nog u kennen,
Zag ik u daer als voorheen
Op uw' bloote voetjes rennen,
Wentlen, tuimelen dooreen!....
Droomt ge nog, schoon 't lang ontweken,
Aen ons spel en kinderlied?....
Vrienden, wen ik u mag smeeken:
O vergeet ons dorpke niet!
't Zoetst herdenken is toch ginter!
Zoeter leeftyd komt er nooit!....
Neen, hoe ook des levens winter
Zyne blanke vlokken strooit
En my 't graf zal nader wenken -
'k Zal de stille heidestreek,
'k Zal het dorpke steeds herdenken,
Dat als jongling ik ontweek.
'k Was er kind, toen niets my griefde;
Schoolknaep - woest en ongetoomd;
'k Kende als jongling daer de liefde;
'k Heb als dichter daer gedroomd!
'k Deed er de eerste zangen vloeijen,
Zwakke zangen, los en bly,
| |
| |
Maer wier toon toch ook kon boeijen,
Was het andren niet - toch my.
En toen ik nog kind was, speelde ik
In den schaduwryken lind,
En de minste vreugde deelde ik
Daer vaek met myn buermans kind.
O voor haer reet ik de rozen
Van den teêren stengel los,
De appels die ik hoog zag blozen
En den grootsten druiventros.
Stoeijend in den vroegen morgen,
Stoeijend in het avonduer;
Onbewust van droeve zorgen,
Onbewust van 's levens zuer!
Lisa, denkt ge in uw gebeden
Aen uw' arme zuster niet?....
Die, zoo vroeg had zy geleden!
't Hoofdje stervend hangen liet?...
Weet gy nog hoe wy te zamen,
Onbewust wat was - de dood!
't Leliekransken haer ontnamen
Dat haer hoofdeken omsloot?
Weet gy nog hoe gy het kusje
Druktet op haer voorhoofd neêr?
En gy fluisterdet: ‘Myn zusje,
Strakjes brengen wy het weêr!’
Hupplend als de vrye hinde,
Vroegt gy in onnoozlen waen:
‘Waerom heeft toch ons Florinde
Zulk een sneeuwwit kleedsel aen?
| |
| |
Immer blyft het lichtje branden
Zeg me, waerom ze in heur handen
Houdt dien rozenkrans, dat kruis?
Waerom zit onz' vader snikkend',
Als hy moeder schreijen ziet?....’
En ik in uwe oogen blikkend'
Fluisterde u: ‘Dat weet ik niet!....’
Onbewust zyn in die jaren
Dat het heil, dat de aerde ooit gaf,
Is - een poos hier rond te waren
Om te zoeken naer een graf!....
En wy stoeiden bly en kozend
Naer het stille kerkhof heen;
De avondgloed, die lieflyk blozend,
Door het loof der linden scheen,
Blikkerde op de spade neder
Van den gryzen graver.... Ach!
Waerom viel een traen ter neder
Toen hy u daer stoeijen zag?....
Toen hy u, by 't moeilyk graven,
Volgde met een droevig oog,
En u langs den kuil zag draven
Om een' vlinder die er vloog?
Toen hy ons zag nederzitten,
Hoorde klagen om het zweet,
Dat het langzaem - langzaem spitten
Op zyn voorhoofd paerlen deed?
| |
| |
En die kuil waer gy in 't ronde
Stoeidet, als een vreugdeboô,
Was, myn kind! de laetste sponde
Van uw' arme zuster.... O
Zy! wier dood de traen des harten
Langs uws moeders wangen dreef,
Tot de tering al haer smarten
Op heur lydend aenzigt schreef....
Vrienden, twee-en-twintig jaren
Golven my reeds om het hoofd;
Nog zyn my de lievlingsblâren
Myner lente niet ontroofd!
Nog, nog sieren zy myn lokken,
Wen ik aen den breeden stroom,
Aen het stadsgewoel onttrokken,
Van myn' jeugd en vriendschap droom!
Dan ben ik weêr kind der heide!....
'k Zie myn kleine makkers weêr!
'k Rol in onze groene weide!
'k Zit op onzen drempel neêr!
'k Word er groot - de gouden spranken
Van de dichtkunst in de ziel!
Dankbaer, dat het zoet dier klanken
Ook aen my ten deele viel!....
Dan schud ik de mymring wakker:
| |
| |
'k Zie dan weêr den zonnegloed,
Die aen onzen boekweit-akker
Droomend brengt zyn avondgroet;
Als hy stervend, niet meer stralend,
Langs 't bemosde kerkdak strykt,
En zoo langs den kerkmuer dalend
Langzaem in de graven wykt;
Als voor 't laetst de blanke duiver
Klepprend uit den toren stygt,
Met gerekten halze, zuiver,
Dankend naer den hemel tygt.
O gy allen die zoo droomend
Door de wereld henen treedt,
Nergens is 't gevoel zoo stroomend,
Nergens 't harte zoo gekneed!....
Dan verliest myn geest, den toren
Van myn dorp weêr uit het oog;
'k Tracht den nevel door te boren,
Smachtend, met den blik omhoog!
En dan glinstert verre, o verre
De gevlochte bloemenkrans,
Als een' zilvren avondsterre
Aen den blauwen hemeltrans.
My!.... aen my die eerepalmen!
My die bloemenkrans zoo schoon!
Magtloos knaepje! - korenhalmen
Of wat heide, zyn uw' kroon!....
| |
| |
Eerekrans! zoo grootsch, zoo edel,
O 'k was dwaes, toen ik u vroeg!
Thans buig ik voor u den schedel,
't Heide-loof is my genoeg!....
O 'k herdenk met warme liefde
Elk gevoel my lief of leed,
Dat den leeftyd streelde of griefde
Dien ik in myn dorpke sleet.
Aug. 1847.
|
|
Auteursrechtvrij