|
| |
| |
| |
XVI.
Pylsnel gaet het leven voorby. Niets blyft er ons over, tenzy de herinnering. Doch er wordt, om dus te zeggen, een elektrieke draed over onze loopbaen gespannen, en zelfs, als wy aen den boord van het graf gezeten zyn, loopt onze gedachte nog somtyds langs die tooverdraden terug, en wy zien het verloopen leven weêr, met al zyne glimlagchen en tranen, met al zyne bloemen en doornen.
| |
| |
Die terugkeer heeft veel zoet geluk, maer meer nog droefenis in, omdat de laetste altyd zwaerder is in het leven dan wel het eerste.
Zuster Mathilde liet dikwyls hare gedachten in het verledene terug gaen, en zy deed dit des te meer, omdat de wezens, welke zy er ontmoette, beklagenswaerdig waren.
Op een schoonen avond van de maend september zat de non aen het open venster van haer vertrek. De maen stond aen den bewolkten hemel en wierp soms haren bleeken glans op het venster, waeraen de zuster onbeweeglyk, als een beeld in eene nis, gezeten was. Zy had het oog droomend op de wolken gerigt, en even als zy deed, toen zy nog een kind was, vormde hare verbeelding dáérin allerlei wezens en figuren.
Hebt gy nooit, lezeresse, als gy alleen en droomend des avonds gezeten waert, hebt gy dan nooit de wolken gaêgeslagen? Zaegt gy ze niet duizende vormen aennemen; waren het beurtelings geene menschelyke wezens: mannen, vrouwen, kinderen; waren het geene steden, dorpen, heuvels en dalen?.... Voor my zyn de dryvende wolken het wentelende rad van 't leven - dat toch ook niets meer is dan eene wolk die voorttuimelt, en na duizende vormen te hebben aengenomen, eindelyk verdwynt om voor andere tuimelaers plaets te maken.
Zuster Mathilde zag in de wolken geheel het panorama van het leven van Paul en Felicita voor zich
| |
| |
heen dryven - aenvangende met de wieg van haren broeder, waerop zy roozen en leliën door de hand eens engels gestrooid zag, tot het schip met blanke zeilen, dat de ongelukkige Felicita aen haren geboortegrond had ontvoerd.
Beurtelings rezen de beelden van genoegen en smarte voor haer gezigt op; beurtelings was het de effen weg, die door het vreedzame Vogelenzang kronkelde, ofwel een woelige ronde-dans, waerin Paul al zyne vroegere zoete genoegens vergat. De bruiloft maekte er plaets voor de dryvende doodskist; de feestkrans voor den rouwmantel. Nu zag zy Jan Hartman, dien martelaer uit het volk; dan de gestorvene baronnes of den ongelukkigen Paul; nu den ouden Tom of het bleeke Anneke, dat den ondergang der van Weeleghoms voorspeld had.
En wat, dacht de goede zuster, wat is er toch geworden van al die eerzuchtige plannen, door de baronnes en den graef gesmeed? Niets: alles is vervlogen, gelyk de wolkenbeelden heendryven. Niets is er over gebleven dan smaed, puinen, tranen en een vergeten graf. De baronnes is arm gestorven; de graef van Hoogensteen en zyne dochter zyn vertrokken, met schande en verachting overladen; het kindje is aen vreemde handen toevertrouwd - en gy, arme Paul, waer zwerft gy rond gelyk een misdadiger? Misschien hebt gy geenen steen, waerop uw hoofd rusten kan.
| |
| |
Maer boven de ydele plannen der menschen, boven die wolkenbeelden, leeft er een God, op wien alleen men betrouwen kan, en dat had de familie van Weeleghom vergeten. Al wat in het vermogen eener zwakke vrouw mogt besloten liggen, had zuster Mathilde beproefd om de familie voor ondergang te bewaren; doch het was te vergeefs geweest. Die ondergang scheen in hooger wil besloten; het was als eene verschrikkelyke les voor hen, die God als het grondbegin van hunne handeling miskennen.
Al wat zuster Mathilde doen kon, was den achtergelaten zoon verzorgen; hem opkweeken, onder leiding van haren vader en van Adelbert; hem vormen tot een opregt edelman, een goed burger en vooral tot braef Christen, die uit het verledene eene treffende les putten zou voor het toekomende. Zy wilde door dat kind, den gevallen familie-naem in eere herstellen, en dit denkbeeld gaf veel troost aen de zuster.
De wolkenbeelden waren reeds lang heen gedreven, toen een pistoolschot in de verte daverde.
De non sidderde; niet het minste gedruisch volgde het echter op, en de nacht werd even stil als te voren.
Mathilde droomde verder aen het kind, waerop zy al hare hoop gevestigd had: zy zocht in hare eenvoudigheid de eerste woorden, die zy haren pleegzoon zou leeren stamelen: ‘God, vader, moeder.’ Zy verzon naer middelen, om hem die woorden te leeren
| |
| |
beminnen; zy dacht er aen, wat zy aen het kind zou zeggen, als het naer zynen vader en zyne moeder mogt vragen, en als het weenen zou, omdat het beiden verloren had, en eindelyk hoe zy het zou troosten met het zoete denkbeeld, dat het beiden in een beter leven zou terugvinden. Wat al bloemen weeft onze zwakke inbeelding rond de naekte wezenlykheid!
Een zacht kloppen op de deur der cel stoorde de mymering der non. De zuster ging openen, en eene der zusters stak het hoofd binnen.
‘Zuster Mathilde, zegde zy; men heeft eenen gekwetste in het gasthuis gebragt, en onze eerwaerde moeder verzoekt u hem te komen verplegen.
- Ik kom, zuster! was het antwoord - en de zoete droombeelden waren verdwenen, omdat voor haer het zoetste droombeeld ‘de menschlievendheid’ was. Met geestdrift, wy mogen het zeggen, vloog de non den trap af en de verschillende zalen door.
Lezer, hebt gy ooit een gasthuis bezocht?
Hoe aenlokkelyk die ziekenzalen ook zyn door de zuiverheid, door de orde, door de zachte regeltucht welke er heerschen; hoe vriendelyk die ryen gemakkelyke bedden den arme ook toelagchen; hoeveel liefde er ook rondzweve - toch heeft het bezoek altyd iets smartelyks in zich.
Men hoort er het stenen en klagen der lyders; het kermen der stervenden; men hoort er kreten van snydende smart en wanhoop, soms van razerny; het
| |
| |
ylen van den eenen stoort den slaep of den doodsnik van den anderen. Men ziet er dooden uitdragen, en zieken binnenvoeren, die op hunne beurt misschien welhaest den weg hunner voorgangers zullen ingaen, dat is die naer het doodenhuis - en tusschen die gedurige worsteling van dood en leven, bevinden zich gedurig de zusters. Zy stillen de klagten van dezen, lenigen de pyn van genen; bedaren hier de smarten en den schrik van den stervende; geven dáér hoop op een spoedig herstel aen den pas aengekomene, en bidden over het lyk van den doode.....
Men wordt gewoon aen dat alles, zal men zeggen, en de zuster moet eenmael al die smarten zonder de minste aendoening, zonder eenig medelyden voorbygaen: - dat was by zuster Mathilde het geval niet, en op den dag van heden, gelyk op den eersten dag, is haer hart eene zuivere en onuitputtelyke bron van liefde en medelyden voor allen.
Ook toen zy door de zalen ging, hoorde zy haren naem achter zich, met liefde, murmelen en zy die dezen naem niet meer konden uitspreken, wierpen eenen dankbaren blik op dat wezen, hetwelk hun zooveel zoete oogenblikken in hun lyden geschonken had. Eenigen riepen haer fluisterend toe, anderen wenkten - ieder had een woord, een' oogslag, een' glimlach, een' traen van dien engel willen ontvangen.
Doch ditmael luisterde zuster Mathilde niet; ditmael scheen zy ongevoelig voor de klagten: zy had
| |
| |
te veel haest om den ongelukkige te verplegen, voor welken men haer geroepen had.
In de zael gekomen, zag zy op een der bedden eenen man liggen, wiens hoofd met bebloede doeken omwonden was. Wat van zyn gelaet zigtbaer bleef, was bleek als het gezigt van eenen doode; zyne handen lagen paers, blauw en magteloos langs zyn ligchaem; zyne kleeding was verward, gehavend, gescheurd en met bloed bevlekt.
Op het eerste gezigt zou men gezegd hebben, dat hy reeds dood was; doch by nauwkeuriger onderzoek zag men eene ligte beweging van ademhaling.
Die man was een zelfmoordenaer - een van die rampzaligen, welke zoo diep gevallen en ontmoedigd zyn, dat zy geene kracht meer gevoelen om het leven nog langer te dragen. Hy had zich, in eene naby gelegen straet, door een pistoolschot het hoofd deels verbryzeld, was door eenige voorbygangers opgenomen en naer het gasthuis gebragt.
Wie was hy?
Niemand kende hem. Hy droeg ook geen enkel teeken op zich, waeraen hy kon herkend worden; ja, zoo zorgvuldig was alles verwyderd, dat men niet anders denken kon of die man, had zich-zelven en zyner familie de schande van den zelfmoord willen sparen.
De gasthuisnon naderde den gekwetste, deinsde plotseling achteruit, keerde nogmaels sidderend terug, als om zich te overtuigen of zy zich niet bedroog, en
| |
| |
gillend het aengezigt in de handen verbergende, zakte zy voor het bed neder.
De non had den gekwetste herkend: het was de baron Paul van Weeleghom.
De heelmeester en bedienden schoten toe, en meenende dat zuster Mathilde eenigen aenval van ziekte kreeg, rigtten zy haer op om haer vervolgens te verwyderen.
‘Neen, laet my hier! zegde zy, kalmer geworden; ik mag dit bed niet verlaten..... Ik heb myne kracht reeds teruggevonden..... Gaet, en zyt gerust, nooit zal een zieke liefderyker verzorging bekomen dan deze.
Men eerbiedigde het geheim, dat zich onder die woorden liet gevoelen.
Nog altyd bevend van aendoening, luisterde de gasthuiszuster naer de bevelen der heelmeesters, hoedanig zy den zieke verplegen moest, en toen allen verwyderd waren, naderde zy het bed, viel op hare kniën, en het aengezigt tegen het bebloede ligchaem van Paul verbergende, liet zy vryen loop aen hare lang weêrhouden tranen.
God! zóó moest zy hem dan wedervinden.
De gewonde kwam langzamerhand by; hy opende moeijelyk de oogen, en scheen in het rond te staren. Met eene gebrokene stem, vroeg hy:
‘Waer ben ik?
De non ligtte het hoofd op, en antwoordde diep ontroerd:
| |
| |
‘In het gasthuis.
Eene huivering liep den zieke over de ledematen.
De zuster bad voor den ongelukkige; zy vroeg voor hem slechts eenige oogenblikken leven te meer, opdat hy niet met de zware schuld des zelfsmoords beladen, de eeuwigheid mogt ingaen; zy vroeg als eene zegening des Heeren, dat haer pleegbroeder, de vader van het kind hetwelk haer was aenbevolen, haer nogmaels mogt herkennen.....
‘Lydt gy veel? stamelde de zuster bevend, nadat zy gebeden had.
- Die stem..... murmelde de zieke. Wie zyt gy?
- Eene gasthuiszuster, welke u komt verplegen.
De zieke sidderde op nieuw en wendde het hoofd om.
‘Waerom, ging zuster Mathilde voort, wendt gy het aengezigt af? Boezem ik u dan verachting in?
De gewonde gaf geen antwoord.
‘Ik smeek u, luister naer myne stem; ik breng u hulp in het lyden; ik wil ook uwe smartelyk gewonde ziel vertroosting geven; ik wil u op den rand van het graf verzoenen, met die welke gy op aerde lief had en met uwen God in den hemel.
- Verzoenen..... dat is te laet.
- Neen, dat is nooit te laet. Een berouwvolle blik naer boven, en God zal uwe schrikkelyke misdaed uitwisschen. Ik smeek er u om, in den naem uwer moeder, in den naem van uw kind.
| |
| |
- Myn kind..... Neen, ik heb geen kind..... Wie denkt gy dat ik ben?.... Ik ben de baron Paul van Weeleghom niet..... Ik wil onbekend sterven en niemand mag weten, dat ik een zelfmoordenaer ben.
- Arme dwaler, nokte de non; gy vreest den spotlach der wereld, en gy siddert niet voor de straffe Gods.
- Ach, ik heb God te lang vergeten, en ik geloof dat Hy my niet meer barmhartig zyn kan. Ik was jong en ryk; myn vader was dood, en myne moeder offerde my op aen de eer- en geldzucht. Niemand sprak my van godsdienst en deugd, tenzy myne pleegzuster - een zoet en lieftallig kind, dat als een zuivere engel aen myne zyde trad en my beminde gelyk eene zuster beminnen kan..... Ik heb haer verstooten, veracht en miskend; maer ook altyd de straf daervoor in myn hart omgedragen..... Ik, ik heb de wereld en al hare bedriegelykheden omhelsd; zy, zy is eene heilige geworden onder de menschen, en hoewel ik vrees haer te ontmoeten, zou ik uit haren mond toch woorden van vergiffenis willen hooren.....
De non greep de handen van den zieke vast, en heete tranen stroomden op dezelve neder.
‘Waerom weent gy, zuster?
- Paul, Paul! het is Isidora, die voor uw ziekbed neêrknielt.
- Isidora..... God, heb genade met my!
De zieke liet het hoofd ter zyde vallen en geruimen
| |
| |
tyd dacht de non dat hy dood was. Eindelyk opende hy de oogen weêr en murmelde:
‘Ja, ik wil my verzoenen met God.
Welhaest naderde de priester het sterfbed van den rampzalige. Gedurende die plegtigheid zullen wy eenen oogslag geven op zyn leven, sedert zyn heimelyk vertrek uit Antwerpen.
De baron vlugtte naer Duitschland, en bezocht er beurtelings verschillende steden. Niet zoo haest had hy de grenzen bereikt, of hy hield zich als volkomen van zyn geboorte-land afgescheiden: het schaemtegevoel had dáén gewis een aenzienlyk deel. De kwade neigingen hadden daerenboven te diep wortel geschoten in het hart van den jongen man, dan dat dezelve, door de laetste gebeurtenissen, plotseling overmeesterd waren. Aen eene der badplaetsen gekomen, waegde hy zyne laetste penningen op het groene tapyt, en won eene aenzienlyke som goud.
De jonge baron trachtte, onder een vreemden naem, in den stroom der zwelgeryen, zyne ongelukken en zyne misdaden te vergeten. Hy vergat zelfs zyn kind in de wieg, zyne moeder op haer doodsbed, tot dat eindelyk, na dien roes van eenige maenden, de armoede aen zyne deur dreigde te komen kloppen.
In de hoop van nogmaels gelukkig te zyn door het spel, bezocht hy op eenen avond het speelhuis, weêr voorzien van het laetste overschot zyner fortuin. Met een bang jagend hart, volgde hy de kansen van het
| |
| |
spel, doch - hy verloor. Arm, verlaten en verstooten stond hy daer in den vreemde! Hy ontvlugtte de badplaets, waer hy zoo lang in eene verblindende weelde geleefd had; hy bedelde soms om niet van honger te sterven, en was gelukkig als hy, in de gevangenis met dieven en vagebonden vermengd, ten minste mogt te eten vinden.
Dan, in dien toestand, overmeesterde de wanhoop zyne ziel, en meer dan eens had de ongelukkige aen den boord van eene rivier gestaen, om een einde aen zyn leven te maken. Er was echter nog eene kleine vonk in zyn hart levendig gebleven: eene vonk van liefde voor zyn kind.
‘Kom, dacht hy, laet ons naer het vaderland terug gaen, en nog eens myn kind zien.’
Hy ging en bedelde van stad tot stad, van dorp tot dorp. Onbekend kwam hy in zyne geboortestreek en bereikte eindelyk de stad, waer hy vroeger in weelde en overvloed geleefd had. Dáér, op die plaets van herinneringen, ontwaekte zyn geweten; hy vernam er den dood zyner moeder, het ruchtbaer geworden vertrek van Felicita; hy hoorde er door minderen met verachting spreken over zyne familie, en zich-zelven als een schurk brandmerken.
‘Ja, mompelde hy verschrikkelyk; ik ben een schurk, die de wereld tot schande strekt! - en met de wanhoop in de ziel zocht hy de eenzaemheid. Dagen achtereen zwierf hy in de stad rond; hier verborg hy
| |
| |
zich het gelaet voor een ouden vriend, ofwel voor eenen bekende, die den vagebond in hunne koetsen voorby snelden; ginds ontweek hy het oog van den mindere; elk huis, elke straetsteen scheen hem zyn schandelyk gedrag te verwyten. Tienmael had hy aen Adelbert's wooning gestaen, om te vragen zyn kind te mogen omhelzen; tienmael was hy het gasthuis genaderd, om hulp en onderstand van zyne zuster af te smeeken; maer telkens was hy beschaemd terug gekeerd.
Eens had hy den moed gehad aen het huis van Adelbert te bellen; toen er geopend werd durfde hy den wensch zyns harten niet over zyne lippen laten vloeijen, en nadat de oude dienstknecht den ‘bedelaer’ eene aelmoes in de hand had gesteken, was de deur toegevallen.
Door duizende gevoelens overweldigd, had hy eindelyk het rampzalige voornemen uitgevoerd, dat in zyn leven hem reeds zoo dikwyls als de eenige toekomst had toegeschenen: den zelfmoord. Daertoe komt de mensch, zonder een vast grondstelsel van godsdienst..... Het laetste geld, dat hy door bedelen vergaderd had, moest dienen om eene pistool en een stuk lood te koopen, en met eene krampachtige hand had hy zich de koude tromp voor het brandend voorhoofd gedrukt - en het schot gelost.....
Thans, in tegenwoordigheid van de gasthuiszuster, had hy echter gewenscht te mogen leven en te boeten.
| |
| |
De troost der godsdienst had hem tot betere en stillere gevoelens gebragt, en ieder woord van zyne pleegzuster was een droppel zalving te meer in de wonde van zyne ziel.
‘Zuster, mompelde hy, toen de priester de sponde verlaten had; waer is de tyd, toen wy te zamen gelukkig en tevreden leefden op Vogelenzang..... O, gy zyt gansch het leven door, myne zuster - myne trouwe zuster gebleven; gy waert de beschermster onzer familie, de bewaer-engel van myn kind, en nu nog dank ik God, dat ik ten minste in uw byzyn - laet het dan ook in een gasthuis zyn - mag sterven. Maer ik, ik heb u wreed vergeten en miskend.....
- Herhael dat niet meer, Paul.
- Laet my zeggen, wat ik zoo lang in het diepste myner ziel verborgen heb gehouden.....
- Zwyg, ik bid er u om..... Ik heb u woorden van liefde over te brengen, die uwe stervende moeder my heeft toevertrouwd; ik heb u vergiffenis af te smeeken voor uwe vrouw, de ongelukkige Felicita; ik heb u het geluk toegeschikt, dat gy uw kind zult vaerwel kussen, alvorens te sterven.
- Goede, zuster! mompelde de zieke, diep aengedaen.
Het licht der lamp dat gedurende den nacht, een droevigen gloed over het bed van den gewonde geworpen had, verbleekte voor de eerste stralen der zon. De krachten van den zieke verminderden, zyn
| |
| |
oog werd zwakker en de spraek moeijelyker, en zelfs was hy zyn doods-uer naby, toen de burggraef Adelbert, de kolonel van Herlicum, Tom, Jan Hartman en zuster Mathilde met het kind op den arm, rond het sterfbed stonden.
‘O meester, myn goede meester! snikte de oude Tom, reeds toen hy binnentrad; hy vloog het bed nader, waerop de ongelukkige jonge man lag, en zakte weenend voor hetzelve neder. Meester, hoe hebt gy God en den ouden Tom zóó kunnen vergeten.....
- Tom..... vriend!.... mompelde de baron en drukte krampachtig de handen van den getrouwen dienstknecht, die hem steeds als een zoon had lief gehad. Myn kind?.... vroeg hy verder - en zuster Mathilde bragt de warme roozen lippen van het wichtje aen de reeds koude en blauwe lippen van den stervende. Men zag het wel, de rampzalige snakte naer leven en liefde, helaes! nu het te laet was.
Daer stonden nu al degenen rondom de legerstede, welke eene rol vervuld hadden in de dramatische levensgeschiedenis van den jongen edelman: de goeden waren gebleven, de boozen waren ten ondergegaen, zoo als het Anneke voorzegd had; de armen waren verheven en de trotsaerds vernederd geworden. Zy kwamen nog allen eenmael, om dus te zeggen, op het tooneel terug, om den triomf der deugd te doen aenschouwen.
Doch alvorens den lykdoek over dit tafereel van
| |
| |
huiselyk leed te laten vallen, zullen wy ook onze lezers en lezeressen bidden zich met den stervende te verzoenen, zoo als elk der aenwezigen zich met hem verzoend heeft. Hy heeft een hartelyken handdruk gegeven aen Jan Hartman en aen. Tom - die twee edelmoedige kinderen uit het volk; hy heeft Adelbert en den kolonel met ontroerde stem vaerwel gezegd; zyn kind nogmaels gekust, en daerna, met het oog op het Christusbeeld en de hand zyner zuster dankbaer omklemd hóudende, is de arme lyder gestorven.....
Tien jaren waren heen gevloden, sedert den dood van den baron Paul. Zyn zoon was eene lieve knaep geworden, en die reeds vroegtydig edele gevoelens aen den dag legde. Hy had eene opvoeding genoten, welke men tegen-overgesteld aen die des vaders noemen mogt; want het godsdienstige gevoel was er de grondslag van geweest. Het kind was de liefde van Adelbert, van den heer van Herlicum en zuster Mathilde, en men beschouwde den knaep als een eigen kind.
De knaep, hoe jong ook, wist dat zyne moeder nog in leven was, en als door een verheven gevoel aengedreven, ging hy dikwyls naer den boord der Schelde de aenkomende schepen begroeten, alsof het hem in zyne ziel gezegd werd, dat zyne moeder eens langs dien weg tot hem zou terugkeeren.
| |
| |
Daerin had zyn kinderlyk hart waerheid gesproken.
Eens dreef een Amerikaensche koopvaerdy-vaerder statig de Schelde in. Op het dek stond eene in rouw gekleede dame, met eene diepe ontroering op het gelaet uitgedrukt, de majestueuse stad, welke zich in den breeden vloed spiegelt, gade te slaen. Zy zag er bleek en verstorven uit; maer droeg nog altyd een flauw spoor van vroegere schoonheid. Soms schenen haer hevige aendoeningen te overmeesteren, want zy wankelde dan en moest zich aen het touwwerk, of den mast vastgrypen om niet te vallen.
De reizigster kwam aen wal, en het eerste wezen waerop haer oog viel, was een knaep van ongeveer elf jaren, met blauwige oogen, zwart krullende lokken, met een open gelaet, en die droomend tegen het paelwerk leunde. De vreemdelinge sidderde; het gelaet van dat kind scheen haer bekend voor te komen en toesnellende, vroeg zy met eene bevende stem:
‘Kind, hoe is uw naem?
De knaep hief de blauwe kykers vriendelyk op, by het hooren van die stem, en antwoordde zacht:
‘Men noemt my Paul van Weeleghom.
- Kind, myn kind! ik ben uwe moeder! riep de vreemdelinge uit en knelde den knaep aen het snel jagende hart.
- Moeder! stamelde het knaepje, en als ware er een hemelsch gevoel in zyn hart gedaeld om de waer- | |
| |
heid der woorden van de vreemdelinge te bevestigen, strengelde het kind zyne armkens rond den hals der weêrgekeerde, en overlaedde het bleeke wezen zyner moeder met kussen.
- Ik dank u, o myn God! murmelde de vrouw weenend, dat Gy my myn kind terug geeft. Ja, Gy toont my nu, dat Gy, in uwe goedertierenheid, myne misslagen vergeven hebt; want het eerste wezen 't welk my in de armen vliegt, is myn eigen zoon, de lieveling van myn hart..... Kind, ging zy voort, zult gy uwe moeder beminnen?
- Ja, dat heeft my myne andere moeder, zuster Mathilde, steeds geleerd.
- Edele en miskende zuster!.... Waer is uw vader, kind?
- Ik heb er twee, was het naïve antwoord; de burggraef Adelbert en de kolonel van Herlicum.
- Maer uw derde, uw wezenlyke vader?
- Die is Hierboven, by den goeden God.
Mevrouw boog het hoofd en wischte eenen vloed tranen af, die langs hare bleeke kaken vloeiden. De berouwvolle Magdalena had hem in leven gewenscht, om hem nogmaels vergiffenis af te smeeken; om hem te zeggen hoe zwaer zy geboet had, sinds haer vertrek tot aen het doodsbed haers vaders. Nooit was haer het nieuws van het overlyden des barons toegekomen, evenmin als zy in de laetste jaren tydingen had ontvangen over haren zoon. De gedurige ver- | |
| |
plaetsing, welke haer vader haer deed ondergaen, was gewis hiervan de oorzaek.
Het kind wekte haer uit de smartelyke overdenking op.
‘Moeder, wy hadden u reeds zoo lang verwacht! zegde het met eene zilverige stem; kom nu, wees gelukkig in ons midden: ik heb thans twee vaders en twee moeders!
En het eerste gedeelte dezer bewoordingen werd ook eenstemmig, ten opzigte van mevrouw, herhaeld door Adelbert, den kolonel van Herlicum en zuster Mathilde - door dien zoeten engel op deze aerde, van wien wy, op het einde van dit verhael, slechts met smarte afscheid nemen en haer toeroepen ‘wees eeuwig gezegend!’
einde.
|
|
Auteursrechtvrij