De drie zusters

[p. 5]

Hoofdstuk I.
Een bedorven kind.

- Laat dat arme dier toch met vrede, schei uit Angela, dat mag je niet doen.

- Ik wil spelen, ik wil mij vermaken. Vooruit! Castor, vooruit dan!

En het meisje gaf den cuden, mageren hond een schop in de lenden. Castor keek haar treurig aan en poogde te vergeefs te loopen of sneller te gaan, tegen den lichten last van het op zijn rug zittende kind was hij uiet bestand. Castor's voorkomen had niets prachtigs of ridderlijks meer dan zijn naam. Voorheen toen hij jeugdig, moedig en onverschrokken was had hij veld en bosch doorkruist; den schuwen haas had hij tot stand gebracht en het hart der patrijs van angst voor haar kroost doen kloppen, ja hij zou een wolf of een stekelvarken den kop geboden hebben; maar thans ging hij onder den last der jaren en vermoeienissen gebukt en rentenierde nu in de heerlijke omstreken van Tours op het terras van een dier oogverrukkende villa's van waar men een ruim gezicht heeft over het bekoorlijk panorama der Loire. Gewoonlijk stoorde hem niemand in die welverdiende rust, maar het was Angela in den zin gekomen Castor als rijpaard te bezigen om te zien welke figuur hij zou maken als hij haar op zijn rug

[p. 6]

droeg: nu, wat Angela wilde, voerde zij ook uit; de dienstjaren van den patrijshond, zijne blindheid, zijn verval van krachten strekten hem geenszins tot verschooning, en nadat hij de grillen van het meisje verdragen had, moest hij tevens haar ongeduld verduren dat zich op niet heel zachte wijze openbaarde.

Er was bij Angela ook niets engelachtigs dan de naam, want haar fraai gelaat bood zelfs niets hemelsch aan; de gebiedende uitdrukking harer bruine oogen, haar kleine, boogvormige neus, haar trotsche mond, schetsten het evenbeeld niet dier geesten wier wezen zachtheid en goedheid ademt; Angela was een kwelgeest, een bedorven kind en volstrekt geen engel.

Nadat zij Castor op honderdvoudige wijze aangespoord had en door de traagheid van het dier, die een gevolg van de verlamming zijner krachten was, ongeduldig was geworden, drukte zij hare hakken op hardvochtige wijze tegen de lenden van Castor en klapte met de zweep om zijne ooren, een wapen, dat juist aan dwingelanden past. De hond ging er evenwel niet te sneller om, maar het geraas lokte hare beide oudere zusters, Germaine en Valentine aan het venster. Beiden zagen met medelijden de machtelooze pogingen van het dier en zijne groote treurigheid aan en begonnen hare zuster te bekijven; Angela keek hen aan, lachte er eens meê en zette haar onbarmhartig spel voort.

- Gij zijt eene echte deugniet zeide Valentine. Houd op!

- Als papa dat eens zag! voegde Germaine er bij.

- Wel nu! antwoordde het eigenzinnige kind,

[p. 7]

papa zou knorren en mama zoude zeggen dat ik in 't geheel geen kwaad doe.

- Zult ge gehoorzamen...! riep Valentine terwijl zij de glazendeur opende die tot het terras toegang verleende.

Zij greep haar zusje vast en wilde ze wegbrengen, maar Angela bood weêrstand en klampte zich aan het haar van Castor vast, die op klagenden toon huilde; Valentine hield ook vol nam Angela op en bracht haar niettegenstaande haar woedend schreeuwen weg en sloot haar in een bakhuis op.

- O Heer! wat hebt ge gedaan Valentine zeide Germaine en wat zal mama zeggen?

- Doe open, doe open booze Valentine, ik ben bang! riep Angela op schellen toon, wil je wel eens open doen! Ik zal het tegen mama zeggen!...

Haar geschreeuw en gestampvoet werd door hare mama gehoord: en het oor der moeders luistert altijd naar dien kant waarnaar hun hart overhelt.

- Wat hebt ge Angela weêr gedaan? vroeg zij hare oudere dochters.

- Angela plaagde onzen ouden Castor, mama, en daarom heb ik haar opgenomen en opgesloten...

Mama! mama riep de schelle stem, ik ben bang; kom gauw.

Mevrouw Darboys liep naar het ovenhuis, opende het en Angela kwam er met rood geweende oogen en van gramschap gezwollen gelaat uit, terwijl er tranen aan hare wimpers parelden.

- Ik ben bang, herhaalde zij terwijl zij hare mama omhelsde.

[p. 8]

- De kleine geit is banger dan zij, zeide Valentine heel zachtjes tegen hare zuster, terwijl zij haar een geitje van Thibet toonde, dat achter aan het ovenhuis vastgebonden was en dat klagende blaatte en verwilderd in het rond keek.

Dat heeft die ondeugende Valentine gedaan, zeide Angela toen hare moeder hare tranen onder kussen gedroogd had, zij kan nooit velen dat ik speel.

- Gij behandelt dit kind zeer onvriendelijk Valentine; gij kunt niet verdragen...

- Mama, zij deed den hond van papa kwaad, en ik meende al heel wel te doen met haar dat te beletten.

- Ge moet die zorg in 't vervolg maar aan mij overlaten, bovendien weet ik dat gij noch Germaine onze Angela lief hebt. Ik merk dat helaas! maar al te goed op.

- Lieve mama, onderbrak Germaine, terwijl zij zich verontschuldigen wilde, wij houden veel van Angela, maar...

- O! schei uit... dergelijke tooneelen hinderen mij vreeselijk... ga maar studeeren... en kom gij maar mijn lieve engel met mij naar binnen... ik zal je wat water met suiker geven hoor.

- Met oranjeschillen mama?

En Angela gaf in het voorbijgaan nog een schop aan Castor, die in de zon lag en weder tot zich zelf trachtte te komen.

- Zooals ge ziet, zeide Valentine aan hare zuster, blijft het hier altijd denzelfden gang gaan. O dat onderscheid maken!

[p. 9]

- Je moet dat zoo euvel niet opnemen, mama houdt toch wel innerlijk veel van ons, antwoordde Germaine.

- Juist innerlijk, maar uiterlijk!