Werken. Deel 7. Dit sijn Snideriën

[p. 5]

Aan mijne lieve Dochter Maria-Johanna-Augusta.

Aan uwe moeder wijdde ik mijn werk Fata-Morgana; aan uwen broeder mijn verhaal Onze Boeren; aan u geef ik mijne Snideriën, mijne jongste schetsen, in de oogenblikken van uitspanning geschreven.

Ik wijd ze u toe, liefste, omdat ik in u een weergalm vind van mijn kunstgevoel; doch het uwe is nog rein als de morgendauw, glinsterend in de eerste zonnestralen:

Gij vereert en bemint de muziek, de schilderkunst, de poëzie, doch gij beoefent die in de stilte des huisgezins en denkt er niet aan, op deze gaven de aandacht der wereld in te roepen, evenmin als de zangere vogel zich om den wandelaar bekommert, die zijn lied beluistert.

De gelukkigste oogenblikken in de beoefening der kunst heb ik steeds gevonden in de schepping, in de wording en verder in de meêdeeling der afgewerkte bladen aan onzen kleinen huiskring. Dit gedaan zijnde, zou ik vol-

[p. 6]

gaarne mijne schetsen weer in de portefeuille hebben gestoken, ware er niet een Vlaamsch publiek geweest dat, nooit lezensmoê, evenals het nieuwsgierige kind, tot den verteller zegt: ‘Nog, nog!’

Aan u dan mijne Snideriën, dat met voorliefde geteekend en gesneden loof- en beeldwerk.

Vele van deze schetsen zijn indrukken en afdrukken van rechts en links, van menschen, toestanden en landschappen, die ik u leerde kennen als wij samen, innig gelukkig, op den oever der zee, in de eenzame heide der Kempen, in steden en dorpen dwaalden.

Voor u, zooals voor mij, is dit boek vol herinneringen, die de wereld niet altijd begrijpen zal - doch dat is ook niet noodig.

Mijn boek, daarvan ben ik zeker, zal leven zoolang gij in wezen zijn zult: dat is mij genoeg, meer vraag ik niet.

Antwerpen, 1893.