Werken. Deel 35. Arme Julia

[p. 126]

XII.
Gelukkige Julia!

Het was op Allerzielendag.

St. Rombout's kerk was met duizenden biddende Kristenen opgevuld.

Die dag is zoo hartroerend, omdat hij ons aan allen doet denken die ons dierbaar zijn, en ons reeds naar het betere vaderland zijn voorgegaan! Dit rouwtoestel, die lijkbaar, dat flauw waggelend waslicht, herinnert ons immers levendig den dag, toen wij een onzer dierbaren ter aarde bestelden.

Ter zijde in den middenbeuk, zat een jong meisje in het zwart gekleed, met gebogen hoofd, te bidden; op eenige schreden van daar stond een jongeling, wiens zwart lakensch kleed en krep om zijnen hoed toonde dat hij rouw droeg over een nabestaande.

Beiden waren in den bloei des levens; elk hunner had eene moeder verloren, het meisje was Julia Martin of nu met volle recht Julia d'Arton; de jongeling was Gustaaf Benninck.

De laatste had zijne moeder eenige maanden geleden ten grave zien brengen; Julia had slechts het geluk gehad de hare eenige dagen te mogen liefhebben. Na de begrafenis, die te Brussel zoo stil en eenvoudig mogelijk plaats had en welke door niemand der vroegere kennissen van de eertijds rijke vrouw, werd bijgewoond, keerde Julia in het huis harer pleegouders terug.

Gustaaf had opgehouden met bidden, het zien van het meisje had hem zichtbaar getroffen, want hij beminde

[p. 127]

Julia, niettegenstaande alles wat de booze wereld over hare familie gezegd had.

Hij had een druppel van zijn harte-bloed gegeven, indien zij hem een enkelen oogslag had willen gunnen, en wat zou hij niet gegeven hebben, indien hij in haren blik de vergiffenis van het verledene had mogen lezen!

Eindelijk stond Julia op en verliet met gebogen hoofd de kerk; in het voorportaal ging zij Gustaaf voorbij en deze liet zich onwillekeurig van de lippen vallen:

‘Julia.’

Het meisje zag op en een hoogroode blos kleurde hare wangen.

‘Gustaaf,’ mompelde zij, en terwijl een ongekend gevoel van geluk al hare zenuwen doortintelde, zette zij haren weg voort.

Beiden waren reeds overtuigd, dat zij elkander nog beminden.

‘Zijt gij mij nog gedachtig geweest?’ vroeg de jongeling, aarzelend naast het meisje voortstappende.

‘O ja!’ stamelde Julia en sloeg de door tranen overlommerde oogen tot hem op. ‘En gij, Gustaaf?’

‘Ik heb getracht u te vergeten; maar uw beeld bleef mij altoos bij, wat de booze menschen dan ook beweerden. Het griefde zelfs mijne moeder op het laatst van haar leven, dat zij onze scheiding gewild had en wat mijn goede vader betreft, hij heeft die immer betreurt. Julia, gij zijt niet boos meer op mij, nietwaar?’

‘Vraag of ik het ooit geweest ben, Gustaaf.’

‘Uw zoete blik van zooeven zou mij daarvan inderdaad overtuigen.’

‘Neen, ik heb altijd, toen ik van hier verwijderd was, met liefde aan u gedacht. Gustaaf, indien gij begrijpen kondet wat ik geleden heb, sedert wij elkander verlieten!... Nu ben ik gelukkig u gezien te hebben; meer durf ik niet hopen. De wereld is nog al te zeer bezig met

[p. 128]

wonderlijke dingen, aangaande mijne familie en mij, uit te denken.’

‘Maar wat geeft ons het zeggen der menschen, Julia.’

‘Gustaaf, ga heen, verlaat mij; ziet gij dan niet hoe de menschen u aanstaren? Straks zal de wereld zich andermaal om u en mij bekommeren.’

‘Welnu, het zij zoo, Julia. De wereld zonder u is mij niets en wat zij ook razen moge, ik zal u niet meer verlaten. Neen, lief zijt ge mij, lief zult ge mij blijven. Ik zal uwen pleegvader als eene genade afsmeeken u te mogen bezoeken en als gij even als ik den rouw zult hebben afgelegd, zal ik het mij als een geluk rekenen u als mijne bruid te begroeten.’

Er tintelde een traan in Julia's oog.

‘Gij hebt geene eigen familie meer - ik zal uwe familie zijn; gij hebt geene fortuin - de mijne zal in al uwe wenschen voldoen. Laat mij u dat alles geven, en ik word op mijne beurt de tevredenste der menschen.’

Het meisje antwoordde niet, zij was te gelukkig; doch haar heldere oogslag, de handdruk dien zij Gustaaf gaf, toen hij op den hoek der straat afscheid van haar nam, bewezen genoegzaam dat zij toestemde. Er waren gewis op dat oogenblik geene twee zoo gelukkige harten, als die van Gustaaf en Julia in gansch de stad.

Het meisje had den tijd nog niet gehad, om haren vader het goede nieuws meê te deelen, toen vader Benninck door de meid, in de voorkamer van den heer Van Hoogenhuyzen werd toegelaten, en met eene wat bedremmelde stem verzocht, den dokter te mogen spreken.

Daar stond vader Benninck in de voorkamer, bijna in dezelfde kleeding, als waarin wij hem vroeger mochten ontmoeten en altijd het blauwe regenscherm onder den arm. Naast de tafel had het goede manneken eene vogelkooi, waarin een goudgele kanarie-vogel rondsprong, op den vloer gezet. Benninck keek van den eenen naar den

[p. 129]

anderen kant, en wist eigenlijk niet wat houding hij moest aannemen. Het moest wel eene moeilijke zaak zijn, waarvoor hij bij den heer Van Hoogenhuyzen kwam.

De dokter kwam met zijn gewonen gullen groet binnen, doch in den toon zijner stem bemerkte men gemakkelijk, dat hij over het bezoek verwonderd was.

‘Welk genoegen u te zien, mijnheer Benninck!’

‘Ja,’ stamelde de liefhebber-vogelkweeker, ‘ik... ik kwam langs dezen kant, en ik dacht....’

‘Nu, dat verheugt mij.’

‘Ja, ik meende....’

‘Maar zet u, mijnheer Benninck.’

En de dokter schoof een stoel nader, en noodigde andermaal den bezoeker uit om plaats te nemen.

‘Gij zijt toch welvarend, mijnheer Benninck?’ hervatte de geneesheer.

‘Goddank, mijnheer Van Hoogenhuyzen, Goddank....’

Er volgde een oogenblik stilte; de dokter wist niet wat te denken.

‘Mag ik u een glas wijn aanbieden, mijnheer Benninck?’

‘O ik dank u, dokter.’

De geneesheer zag wel dat er bij vader Benninck iets inzat, wat er niet uit wilde; het griefde den goeden man, maar toch kon hij niet raden wat er in het hart van den sukkelaar omging. Mijnheer Benninck wist niet hoe de zaak aan te vangen; de dokter wist niet meer wat te zeggen. Gelukkig begon de vogel in zijn kooike te fladderen.

‘Wat lieve vogel, mijnheer Benninck!’ zeide de heer Van Hoogenhuyzen.’

‘Niet waar? En, dokter, hij is zóó goed geleerd! Wilt gij er het bewijs van? Gij zult er vermaak in vinden.’

‘Volgaarne.’

De dokter dacht nu niet anders of het scheelde den ouden rentenier in de hersens.

Nu zette vader Benninck het kooike op tafel, haalde uit

[p. 130]

den grooten zak van zijn jas een draai-orgelke te voorschijn, hmde een paar malen, en daar klinkt zoet en schoon een aria in de kamer. De vogel draaide met het kopke, luisterde en toen het orgelke zweeg, begon de goudgele zanger, heel zacht, eenige gedeelten van het voorgespeelde lied te neuriën.

Wat was vader Benninck gelukkig, toen de dokter met welgevallen knikte, en juist was hij op het punt om den heer Van Hoogenhuyzen zijn belang kenbaar te maken, toen, op de harmonieuse tonen van het orgeltje, de twee zusters, Maria en Isabella, binnenstormden, terwijl Julia even door de deur had gekeken; maar toen zij vader Benninck zag, was zij bleek geworden en naar de huiskamer gevlucht.

De twee meisjes juichten om den goudgelen vogel die zoo lief zingen kon, en Benninck had nu geen kans meer, of liever hij durfde nog minder dan te voren, spreken. Hij had gaarne een blanken gulden gegeven, als Julia zich vertoond of als de geneesheer een enkel woord gezegd hadde, dat hem op het kapittel kon brengen; doch in het gesprek dat nu aangevangen werd, dwaalde men allengs al meer van het voorgenomen punt af.

Eindelijk stond vader Benninck op, en wenschte dokter Van Hoogenhuyzen ‘Goeden avond’.

‘En uw kanarie-vogel, mijnheer Benninck?’ sprak de geneesheer, ziende dat de kooi vergeten naast de tafel bleef staan.

‘Ja,’ zeide het manneken, ‘die is voor juffer Julia.’

‘Hoe, mijnheer Benninck?’ vroeg de dokter verwonderd, en hij begreep plotseling de reden van het bezoek, dat de oude sukkelaar niet had durven blootleggen.

‘Zou ze dezen niet willen aannemen?’ vroeg Benninck met eenige onrust in den toon zijner stem.

‘Mag ik weten wat zulks te beduiden heeft?’

[p. 131]

‘Och, mijnheer Van Hoogenhuyzen, neem het mij niet kwalijk; ik had u de reden van mijn bezoek reeds lang moeten doen kennen; maar het wilde er niet uit.... Gustaaf....’

‘Bemint nog altijd Julia, niet waar, mijnheer Benninck?’

‘O ja, mijnheer, en indien gij er niets tegen hadt....’

‘Zou hij genegen zijn het meisje te trouwen. Mijnheer Benninck, gij weet, Julia is mijne dochter niet; zij zelve zou daarover moeten beslissen, doch het meisje heeft volle vertrouwen in mijne echtgenoote en mij gesteld, en dewijl ik weet dat zij uw zoon bemint, zal ik mij tegen een huwelijk tusschen beiden niet verzetten.’

‘Ik dank u. Och, laat mij toch spoedig dat goede nieuws aan Gustaaf gaan vertellen!’

‘Een oogenblik! Gij kent, even als uw zoon, Julia's levensgeschiedenis; veel heeft het arme kind geleden; zij heeft geene fortuin, maar zij draagt wettig den naam van Julia d'Arton en brengt uwen Gustaaf een goed en edel hart ten huwelijk. Ik vertrouw hem een dierbaren schat, want ik bemin de weeze als mijn eigen kind. Dat uw zoon al doe wat mogelijk is om haar door geluk te doen vergeten, wat zij reeds, hoe jong ook, geleden heeft.’

Vader Benninck liet niet alleen zijn kooike achter, maar hij vergat zelfs zijn regenscherm; hij ijlde naar huis en eenige minuten later keerde hij met zijn zoon terug.

Daar in de woonkamer, tusschen vader en moeder staande, wachtte Julia bedeesd, bevend en met een purperen blos op de wangen, den vriend van hare jeugd af; daar omhelsden zij elkander, klemden zich aan elkander vast, en de oude Benninck stond een weinig achteraf en weende van blijdschap, toen Julia op hem toevloog en hem even hartelijk zoende als hare pleegouders.

‘O vader, moeder!’ riep Julia, ‘o mijne zusters, nu toch zal voor mij eindelijk het gelukkig oogenblik aanbreken! Maar hier blijft altijd mijn ouderlijk huis, hier toch

[p. 132]

is mijn troost, mijn geluk; hier leeft mijn vader, mijne moeder, hier leven mijne zusters.’

Feest was het in de woning des dokters, gelijk op dien schoonen avond in den aanvang van ons verhaal; maar niets kwam ditmaal de vreugde storen.

Men zong de vroolijkste liedjes der jeugd, en de kleine kanarievogel zong nog veel heller en blijder het schoone deuntje dat vader Benninck hem geleerd had.

Voor de eerste maal mogen wij thans zeggen:

‘Gelukkige Julia!’

1861.