Klaproosje en korenbloempje

[p. 54]

IX. In het reuzennest. Het luchtschip. Terug in het korenveld.

De vink vloog bescheiden weg en de twee zetten zich neer op een bankje in het reuzennest en moesten elkaar maar aldoor van alles vertellen....

Na een poos kwam de eekhoorn om een hoekje kijken.

‘Dag lieve eekhoorn!’ riep Korenbloempje, ‘och neem ons nog eens mee op je rug zooals vroeger!’

‘Met alle pleizier!’ zei de eekhoorn.

Klaproosje en Korenbloempje klommen op zijn rug en weg reden ze! Eerst naar het eekhoornnest. De kleine eekhoorntjes waren al lang de wijde wereld in gegaan. Toen naar de beek, waaruit ze gedronken hadden, toen ze zoo dorstig waren. De

[p. 55]

eekhoorn wees hen ook nog het plekje aan, waar hij hen schreiende had gevonden.

Korenbloempje en Klaproosje lachten hartelijk! Wat leek hun dat lang geleden!

Toen ze weer in het reuzennest kwamen, waren daar twee vogels, die aan Klaproosje vroegen, of ze nu het middagmaal wilde gebruiken. Klaproosje zei van ja. En de twee gingen weer op de bank zitten, waarvoor een lange tafel stond.

‘Ik heb niet veel huisraad,’ zei Klaproosje vroolijk: ‘een bank, een tafel en een bed, maar meer heb ik ook niet noodig. Vier vogels slapen altijd 's nachts bij mij in het nest, waarvan er één altijd op wacht staat. Die vogels zijn bang, dat ik ook zal worden weggehaald, evenals het met jou is gebeurd.’

Nu brachten de vogels het middagmaal in notenschalen. Het bestond uit boschaardbeiën en wilde frambozen en uit noten, die de eekhoorn voor hen had gekraakt.

‘Een heerlijk maal!’ vond Korenbloempje.

Toen ze gedaan hadden, vroegen de vogels, of ze nu een toertje wilden gaan maken.

‘Een toertje gaan maken?’ vroeg Korenbloempje.

[p. 56]

‘Ja, in mijn luchtschip!’ zei Klaproosje lachenden.

Metéén kwamen verscheidene vogels aangevlogen met een langwerpig mandje in den vorm van een scheepje. Er was een bankje



in, waarop Korenbloempje en Klaproosje juist naast elkaar konden zitten. Langs den rand hingen aan alle kanten biezen, die de vogels in den bek konden nemen.

De twee bloemenkinderen stapten in, verscheidene vogels (vier aan den éénen kant, vier aan den anderen, één voor en één

[p. t.o. 56]

[p. 57]

achter) namen de biezen in den bek, sloegen hun vleugels uit en.... voort vlogen ze, hoog door de lucht.

Het was heerlijk! Nog veel prettiger dan op den rug van den vink, vond Korenbloempje.

Klaproosje en Korenbloempje zaten hand in hand en zagen neer op de wereld, waar ze hoog over heen vlogen. Daarna begonnen ze elkaar weer te vertellen van alles, wat ze beleefd hadden.

Op eens merkten ze, dat de vogels onrustig werden, er waren zwarte wolken aan den hemel en Klaproosje riep:
‘Nu terug!’

In een wijden kring keerden de vogels om, maar de wolken kwamen al nader en nader en plotseling schoot er een schelle bliksemstraal naar beneden, de vogels schrikten, enkelen lieten los, het schuitje kantelde.... en Klaproosje en Korenbloempje vielen naar beneden hand aan hand.

Ze waren op een bergje hooi terecht gekomen en hadden zich dus heel niet bezeerd. Het was alles zoo gauw gegaan, ze wisten nauwelijks, wat er gebeurd was.

‘Klaproosje!’ fluisterde Korenbloempje.

[p. 58]

‘Korenbloempje!’ antwoordde Klaproosje.

‘O, gelukkig ben je daar nog, dan is alles goed. Wat is het donker!’

Opeens begon het te stortregenen. Klaproosje en Korenbloempje kropen zoo dicht mogelijk bij elkaar tusschen het hooi.

Toen het onweer en de regen voorbij waren, was het al bijna avond. Beiden kropen uit het hooi. Van de vogels was er niets meer te zien. In het half donker zagen ze dicht bij hen een korenveld. Ze slaakten een kreet van verrukking en liepen er heen, zoo vlug ze konden!

Aan den rand van het korenveld sliepen ze beiden in. Bij zonsopgang werden ze wakker en.... kon het waar zijn?.... Ja het was werkelijk zoo! Ze waren weer bloemen geworden en ze stonden in hun eigen geliefd korenveld!

Haast konden ze het niet gelooven! Hoe hadden ze ooit kunnen wenschen, van daar weg te gaan! En ze juichten en jubelden uit het diepst van hun bloemenhart!

De zuidewind wiegde hen heen en weer en suisde:

‘Welkom t'huis!’

De bijtjes kwamen en gonsden:

[p. 59]

‘Welkom weer hier, lieve frissche bloemen! Wij hebben u lang gemist!’

En o, wat voelden ze zich tevreden en gelukkig! Ze knikten de zonnestralen toe, die diep in hun bloemenkelkjes keken en gretig dronken ze van den morgendauw.

Vast stonden hun worteltjes in den grond, maar dat deerde hun niet, ze waren in hun eigen geliefd korenveld! En Korenbloempje zei met een zucht van genoegen:
‘Ja, Crocus had gelijk: Het is wel heerlijk, de wijde wereld in te gaan, maar, het heerlijkste is het toch voor een bloem, werkelijk bloem te zijn!’

En dat is de geschiedenis van Klaproosje en Korenbloempje.