Oude en nieuwe liedjes

[p. 95]

87. - Nonnekens klagt.

Andantino.

Ik hoor - de laetst in de - ze da - gen een nonne-ken kla - gen van

zij - nen staet, maer 't was te laet! 't Zeî: moet ik het hier al be-zu-ren tus-

schen vier muren, of is er voor my gee - ne raed? Och neen, och neen, 't is

al gedaen, 'k en mag niet spe - len noch wandelen gaen. Ach! ach! ach! wat

heb ik ge-daen! Ach! ach! ach! wat heb ik ge-daen!

2.
Zy wisten my zoo zeer te vleijen

En te klappeijen;

't Was al: mijn kind,

'k Raed u als vrind;

Gy zijt vast tot den doek geboren,

Van God verkoren,

Gy zijt de bruid die hy bemint.
Nog langer te wachten en is geen profijt.
Sa, laet u maer kleeden, het is meer dan tijd

Dat gy ook een nonncken zijt.

[p. 96]

 

3.

 

En toen ben ik door zoete reden

 

Daerin getreden,

 

Al met der daed:

 

Proficiat!

 

Zy waren my al zeer bevallig

 

En liefgetallig,

 

En toonden my een bly gelaet.

 

Zy zeiden: ‘Maseurken, al valt het nu zwaer,

 

En wees niet bedroefd,

 

het en duert maer een jaer,

 

't Is vreugden en spelen daer naer.’

 

 

 

4.

 

Ik dacht die vreugden en dat spelen

 

't Zal my vervelen;

 

Want ik wist wel

 

Een ander spel:

 

Achter de straten te gaen zwieren

 

In de plezieren,

 

En nevens my een jong gezel.

 

'k Zou lonken en pronken

 

als een jonkvrouw,

 

'k Zou nijgen, dat 't hemdeken

 

naslepen zou.

 

Ach! ach! ach! ware ik eene vrouw!

 

 

 

5.

 

Nu lig ik heele lange nachten

 

Diep in gedachten,

 

Ik lig en gaep;

 

Want als my God den slaep zou jonnen,

 

Dan kloppen de nonnen,

 

Zoo dat ik seffens weêr ontwaek:

 

‘Maseurken, de metten zijn al geluid!’

 

Dan moet ik al spoedig het beddeken uit.

 

Ach! ach! ach! hoe ben ik verbruid!

 

 

 

6.

 

Komt iemand om met my te spreken,

 

't Wordt afgeweken:

 

‘Z'is in 't gebed,

 

Daer is belet;

 

Zeg my het maer, of zijn 't sekreten

 

Die ik niet mag weten?’

 

En kom ik voor, ik zit in 't net;

 

't Zijn naesten, zijn 't vrienden,

 

men staet achter my;

 

'k En spreek van mijn leven geen woordeken vry.

 

Ach! ach! ach! ware ik uit de ly!

 

 

 

7.

 

Is er dan niemand meer te vinden

 

Om my t' ontbinden?

 

Och! neen, och! neen,

 

Ik blijf alleen,

 

En altijd in dit droevig klooster

 

Zonder vertrooster:

 

Och! kwam er toch eindelijk een!

 

Wist ik hem te vinden in kerk of in kluis!

 

Of ware ik een vogel ik vloog er hem t'huis!

 

Ach! ach! ach! wat bitter een kruis!

 

 

 

8.

 

Oorlof gy nonnen en begijnen,

 

Die heilig schijnen,

 

't Is niet al goud

 

Wat gy beschouwt.

 

Daer zijn zoo vele kreaturen

 

Tusschen vier muren,

 

Aen wien de nonnendoek berouwt.

 

Daerom, wie ook lust heeft

 

tot zulk eenen staet,

 

Ik bid u, zoekt langer naer beteren raed.

 

Ach! ach! ach! 't is zoo dikwijls te laet.

XVII^e eeuw.