Oude en nieuwe liedjes
(1864)–F.A. Snellaert–
Auteursrechtvrij
[pagina 74]
| |
 ma - ten, en A - de - la - ïde, een koopmanskind, doen zien hoe zy
mal-kaêr be-min - den; men kan geen herten meer vinden zoo vast als d'hun aen mal-
kaêr ge - groefd, doch hun-ne lief - de werd streng be - proefd.
2.
Na die soldaet acht jaer min drie dagen
Had 's konings wapens gedragen,
En staende in hertsvreugd op schildwacht,
Dacht hy: ‘O zoo gelukkige tijden!
Nu mag ik met Adelaïde
Gaen leven in volle rust en vreê;
Binnen drie dagen heb ik mijn congé.’
3.
Maer ach! de druk scheurde zijn gedachten,
Zijn lief kwam by hem in klagten,
Hem toonend eenen brief van haer broêr,
Den hoofd-kapitein der dragonders.
‘O Nelson, zeide zy, o wonders!
Zijn hoogmoed ons liefde en trouw versmaedt,
Omdat gy zijt een arm soldaet.’
4.
Nelson ziende haer van druk als bezweken,
Zeid: ‘Ik zal uw broeder spreken.
Heeft de hoogmoed hem zoo verleid,
Dat hy een braef soldaet durft lastren?
Ik zal mijn goedheid verbastren,
'k Wil dat hy nog van dage kenn'
Wat voor een arm soldact ik ben.’
5.
Zy deed niet dan zuchten, weenen, kermen
In Nelsons mededoogende armen,
Tot dat haer oude vader kwam;
De man zeide: ‘Kind, staek uw rouwen,
Mijn woord is dat gy zult trouwen;
Weet dat uw vader als man gebiedt:
Uw broeders verbod en geldt hier niet.’
6.
Zoo werd zy getroost door haren vader
By Nelson, haren hertader,
Maer komende vreedzaem naer huis,
Daer hoort zy een vreeslijk gekarm,
't Geschreeuw van alarm! alarm!
De brandklok riep hulp door stad en land,
Hun woon- en pakhuis 't stond al in brand.
7.
Elk kreet... de grijze man wrong zijn handen,
Riep: laet het goed al verbranden,
Haelt eerst mijn jongste zoontjen uit 't vuer.
't Ligt hulpeloos nog in zijn kamer.
Zy, hoorend al dit gejammer,
Liep tot haer lief al schreeuwend: ‘Ei my!
Ach! Nelson, Nelson, kom, sta my by!
8.
Haest u, smijt het geweer uit uw handen,
Of mijn broêrken moet verbranden,
Mijn vaders huis staet al in vuer.’
Hy zeide: ‘Lief, gy doet my beven,
Gy vraegt mijn schoon jong leven;
Want wierd ik van mijnen post betrapt,
Ik wierd voor deserteur gesnapt.’
9.
- ‘Ach! vlieg, zeide zy, zonder bedenken,
Loop mijn broêrken 't leven schenken,
Of doorschiet mijn droevig hert.
Vlieg, laet mijn vader niet verlegen.’
Dus liet zich Nelson bewegen;
Hy smeet sabel en geweer aen kant,
Liep voort en sprong vierkant in den brand.
| |
[pagina 75]
| |
10.
Hy is door rook en vlammen gesprongen,
Heeft den achtjarigen jongen
Uit het midden des vuers gebragt,
Tot by zijn schoone Adelaïde.
Hy zei: ‘Lief, wil u verblijden,
Hier is uw broêr gered van de dood:
Ik vlieg terug; 't doet nood, 't doet nood.’
11.
Hy liep, en bleef de vlammen blusschen.
Zijn overste kwam ondertusschen,
Vond den schildwacht van zijnen post,
Zag eene maegd en kind in klagte
In plaets van den schildwachte:
Hy zeî: ‘Die deserteur, die verraêr
Moet sterven of hy mijn broeder waer'.’
12.
Zy viel met haer broêrken voor zijn voeten,
Dus smeeken: ‘Heer, wil ons boeten;
Die soldaet en is geen deserteur,
Noch schelm, noch dief van zijn' koning;
Hy bluscht ons heer vaders woning;
'k Beweegde hem door mijn getraen:
Binn' drie dagen is zijn tijd voldaen.’
13.
- ‘Of drie dagen, zeid' hy, of drie uren,
Hy moet de doodstraf bezuren.’
Zoo ging hy met roer en sabel heên.
Daerna is Nelson weêrgekomen,
Van liefde en vreugde ingenomen:
Hy zeî: ‘Mijn lief, 't is al gebluscht,
Nu gaen wy leven in volle rust.’
14.
‘Ach! zwijg, sprak zy, van rust te vinden;
De beulen gaen ons verslinden;
Gy wordt voor deserteur vervolgd;
De druk zal ons 't hert nog versnijden!
Maer ik sterf aen uwe zijde,
Zoo gy om liefde en goede daên
De bittere dood hebt uit te staen.’
15.
- ‘Ach! moet ik, zeide hy,
voor weldoen sterven?
Ach! lief, waerheên zal ik zwerven?
Vaer, wereld, wel, vaerwel vriendin!
Ik zie de soldaten reeds komen.’
Hy is door stads gracht gezwommen;
Maer als hy buiten de wallen kwam,
De wacht hem voor deserteur vast nam.
16.
Welhaest klonk de maer heur in d'ooren:
Zy voelde 't hert heur doorbooren.
Bestormd van hertzeer, rouw en druk,
Haer vader ook vol medelijden,
Zeî: ‘Ik zal den brave bevrijden;
Gy zult hem trouwen, het kost' wat kost:
Hy heeft mijn kind van de dood verlost.’
17.
Maer alle hoop was welhaest benomen:
De kapitein, met verlof gekomen,
Sprak zelf dat Nelson sterven moest.
‘Ga, barbaer, zeî zy, uit mijn oogen,
'k Wil u niet langer gedoogen,
Gy bastaert van uw vaders bloed,
Van wolf, van heer of tijger opgevoed.’
18.
‘Ach! sprak de vader, mijn zoon, spreek ten goede,
Tracht toch Nelson te behoeden.’
Hy zeî: ‘Vader, gy weet het niet
Waerom ik hun liefde beproeve.’
Maer Adelaïde riep: ‘Ga, barbaer,
Ga monster, gy zijt Nelsons moordenaer.’
19.
Kort daerna kwamen de soldaten
Met Nelson door de stads straten;
Zy wrong zich seffens door het volk.
O liefde, waer gaet g'haer bewegen!
Zy snapte den majors degen
Al schreeuwend: ‘Hoogoverheid, dood my,
Brand my het hert af, laet Nelson vry.’
20.
Eilaes! Nelson bleef in d'ijzeren banden,
Hy kuste nog haer teêre handen.
‘Vaerwel, lief, tot in der eeuwigheid!’
Riep hy nog met zuchten en kermen.
Men trok hem straks uit hare armen
Naer het straf- of executie-veld;
De beproefde liefde lijdt geweld.
21.
Daer werd Nelson de oogen verbonden.
Maer als zy schietvaerdig stonden,
De kapitein der dragonders kwam
Met het bloote zwaerd in zyn handen,
Roepend: Halt, halt, wilt niet losbranden.
Soldaten staet.... genade voor Nelson,
De koning geeft hem vol pardon.
22.
Straks hoort Adelaïde de musketten
Als donders door het oor kletten.
‘Nu, zeide zy, is Nelson dood.’
Nam een mes om zich te doorsteken,
En haer minnaers dood te wreken;
Maer eer zy 't mes op 't hert had gezet,
Werd zy door den kapitein belet.
23.
Terwijl zy was in die volle togten,
De soldaten Nelson brogten,
Nog al verzwakt van ramp en druk.
Zy twijfelde aen haer eigen oogen,
Is in zijn arm gevlogen,
En riep: ‘O mijn getrouwe Nelson,
Gy hebt dan waerlijk uw pardon?’
| |
[pagina 76]
| |
24.
- ‘Waer ben ik, zeide hy, o wondre tijden,
Zijt gy het, mijn Adelaïde?’
- ‘Ja, zeide zy, mijn lieve vriend.’
- ‘Ja, zy is het, zeide haer vader,
Leef lang, mijn tweede hertader,
Met haer die staet in uw hert gegroefd;
Uw liefde is te lang en te sterk beproefd.’
25.
Hy zag hun eerst lang aen zonder spreken,
Mits hy nog half was bezweken
Van den vorigen tegenspoed.
Maer als zyn doling was verschoven,
Zijn vreugd ging al' vreugde te boven;
Hy dankte den kapitein, naest God.
Voor zijn bedroefd maer blijeindend lot.
West-Vlaenderen. |
|
