Oude en nieuwe liedjes

56. - Het daget in den oosten.

Andante.

Het da-get in den Oosten, het licht schijnt o-ver - al; hoe weinig

we-tet mij-ne lief - - - ste waer dat ik he-nen zal!

2.
- ‘O waren 't al mijn vrienden
Die my vyandig zijn,
Ik voerde u niet uit den lande,
Mijn troost, mijn minnekijn!’

3.
- ‘Werwaerts zoudt gy my voeren,
Stout ruiter, wel gemoed?’
- ‘Al onder den lindeboom groene,
Mijn troost, mijn weerde goed.’

4.
- ‘Ik lig in mijn liefs armen,
Al onder de linden groen;
'k Wil verder nu met u varen,
En naer uw wenschen doen.’

5.
- ‘Ligt gy in uw liefs armen?
Bylo, dat en is niet waer!
Gaet onder dien lindeboom groene,
Verslagen ligt hy daer...’

6.
De jonkvrouw nam haer mantel:
Zy ging er al eenen gank,
Al tot den lindeboom groene,
Waer zy den doode vand.

7.
‘Och! ligt gy hier verslagen,
Versmoord in al uw bloed!
Dat heeft u gedaen uw roemen,
Daerby uw hooge moed.

8.
Och! ligt gy hier verslagen,
Die my te troosten plag!
Wat hebt gy my nagelaten
Zoo menig droeven dag!’

9.
De jonkvrouw nam haer mantel,
En zy ging eenen gang
Tot voor haren vaders poorte,
Die zy gesloten vand.

10.
‘En is hier niemand inne,
Noch heer, noch edelman,
Die hier met my dezen doode
Ter aerden helpen kan?’

11.
De heeren zwegen stille,
Zy gaven geen geluid;
Toen keerde haer de jonkvrouw omme:
Zy ging al weenende uit.

[p. 61]

 

12.

 

Zy nam hem in haer armen,

 

Zy kuste hem den mond,

 

Zy kuste hem geen korte wijle,

 

Maer alzoo menigen stond.

 

 

 

13.

 

Met haren blonden hare

 

Dat zy wreef af het bloed;

 

Met hare kleene schoone handen

 

Dat zy zijn oogen sloot.

 

 

 

14.

 

Met zijnen blanken zweerde

 

Dat zy zijn grafken groef;

 

Met hare sneeuwwitte armen

 

Dat zy hem ter aerde droeg.

 

 

 

15.

 

Met hare blanke handen

 

Dat zy het belleken klonk;

 

Met hare zoet heldere stemme

 

Dat zy vigiliën zong.

 

 

 

16.

 

‘Nu wil ik my begeven

 

In een klein kloosterkijn,

 

En dragen de zwarte wijle

 

Ter eere des liefsten mijn.’

XIV^e eeuw.