Oude en nieuwe liedjes

41. - Bedwongene liefde.

Levendig-doorgaende.

De mei, die ons de groente geeft, doet menig mensch ver-blij - - - en, maer

die in 't minnen on-lust heeft ver - heugt te gee-nen tij - - - en.

[p. 48]

 

2.

 

Al is mijn zoetelief rijk van goed,

 

Al is hy hoog geboren,

 

Al dunkt het al mijn vrienden goed,

 

Hy zal my niet bekoren.

 

 

 

3.

 

Die my bemint en trouwe biedt,

 

Dien sluit ik uit mijn herte,

 

En dien ik min en vrijt mij niet;

 

Is 't niet een groote smerte?

 

 

 

4.

 

Dien ik bemin en wil my niet,

 

Dien spreek ik alzoo zelden:

 

Eilaes! wat leed is my geschied,

 

'k En durf mijn liefd' niet melden!

 

 

 

5.

 

De vogelkens in 't groene woud

 

Gaen onbedwongen vrijen;

 

Daer is geen dwang van vrienden oud,

 

Die hunnen lust benijen.

 

 

 

6.

 

Wat doet die eer, die droevige eer

 

Al vrouwen-lust ontbreken,

 

Dat zy niet vrij, naer heur begeer,

 

Van liefde mogen spreken!

 

 

 

7.

 

Dat doet mijn hert en mijn gemoed

 

Met droevige oogen klagen;

 

Misschien mijn lijden waer' geboet,

 

Dorst ik 't mijn lief gewagen.

XVI^e eeuw.