Oude en nieuwe liedjes

14. - 's Lands onafhankelykheid.

Martiael.

Wel - aen, ka-me - ra - den, ten stry-de gesneld! voor vryheid en ee - re ge -

vochten! Grypt moedig het wa - pen, geen vy-and geteld, hoe ve - len u aen-vallen

[p. 22]

 

 

mogten; en roepen wy moedig het vaderland aen: Dat dur-ven de vlaemsche ge-

 

zellen bestaen. En roe-pen wy moedig het vaderland aen: dat durven de vlaemsche ge-

 

zel-len be-staen.

Welaen, kameraden, ten stryde gesneld,
Voor vryheid en eere gevochten;
Grypt moedig het wapen, geen vyand geteld,
Hoe velen u aenvallen mogten,
En roepen wy moedig het vaderland aen:
Dat durven de vlaemsche Gezellen bestaen.

Welaen, naer de grenzen, de vyand staet daer,
Daer trapplen zyn woeste kohorten,
Daer tart hy ons uit met bedreigend gevaer,
Gereed om op Belgie te storten;
Maer schendt hy ons grenzen, wy vallen hem aen,
Dat durven de vlaemsche Gezellen bestaen.
Wien klopt niet het harte, wien gloeit niet de
By 't voelen van d'eersten der pligten; [geest,
Ons Vaderen wezen den weg onbevreesd,
Zy zullen geen zonen zien zwichten,
Ook wy hebben liever ten onder te gaen:
Dat durven de vlaemsche Gezellen bestaen.

Wat roem geeft het leven, by ketenen dwang,
Aen enkele menschen en volken;
De bloodaert vervalt van zyn ed'len rang,
Al speelde zyn hoofd met de wolken;
Maer braef is de man die vooruit durft te gaen:
Dat durven de vlaemsche Gezellen bestaen.

Welaen, kameraden, wy snellen vooruit,
Ons roepen klaroenen en trommel;
Onze eer en ons regt zyn onze eenige buit,
Geplukt by 't kanonnen-gedommel.
En schryve de naneef op guldene blaên:
Dat durfden de vlaemsche Gezellen bestaen.

28 febr. 1848.

F.A. Snellaert.