|
| |
| |
| |
Het leven van Jozef.
Zesde boek.
EEne ongemeene vreugd had Jakob ingenomen,
Als hy van verre zag zyn Zonen t' huiswaert komen,
Zoo 't scheen, met overvloed van leeftocht ryk bevracht,
Met vurig ongeduld van 't Huisgezin gewacht.
Hy gaet met Benjamin voor uit, om hen te ontmoeten,
En heet ze wellekoom; terwyl ze hem begroeten,
Met alle eerbiedigheid, gelyk het Kindren voegt.
Zy kussen Benjamin, in hun behoud vernoegd.
Maer eene somberheid, uit hun beneveld wezen,
Daer 't alles nu van vreugd moest schateren, te lezen,
Bezwaerde Jacobs geest, met kwaed vermoên, terstond;
Te meer, nu hy by hen zyn' Simeon niet vond.
Wat deert u, vroeg hy fluks, myn Kinders, dat uwe oogen
Dus, met een dikke wolk van droefheid, zyn omtogen?
Gy brengt ons wel, zoo 't schynt, een' ruimen voorraed; maar
Uw wezen staet bedrukt, angstvallig, droef en naer.
Waer is uw Broeder, waer is Simeon gebleven?
Is hy by Jozef ook, of is hy nog in 't leven?
| |
| |
Spreekt op; wat is op reis, aen u en hem, gebeurd?
Wy juichen, op uw komst, van blydschap, en gy treurt.
Doe ons verslag, hoe u de reis is afgeloopen,
Ontlast my van de zorg, die, tusschen vrees en hoopen,
Myn hart, met bangen schrik, angstvallig houd gekneld,
En door de onzekerheid myn zinnen gansch ontsteld.
Thans vatte Ruben 't woord: God' lof! dat wy u mogen,
ô Vader, wederom beschouwen met onze oogen.
Wy brengen voorraed meê, en zyn naer wensch belaên,
Maer hebben 't ook bezuurd, en 't koomt ons dier te staen.
De Landvoogd, die van groot en kleen word aengebeden,
Bejegende ons terstond met deze harde reden:
Gy zyt verspieders, slechts gekomen, om ons Land
Te polsen, en zyn zwakte, áen dien of dezen kant,
Te ondekken, en met list ons ylings te overheeren.
Maer 'k zweer, wy zullen haest die stoutheid u verleeren.
Wie zyt ge toch? van waer? wat zonderling geval
Bragt u by een, en hier in zulk een groot getal?
Uw knechten, zeide ik, Heer, zyn allen ééns mans kindren,
Die niemant ooit, door leet of schade, dacht te hindren.
Wy waren twalef Broêrs. De jongste op een' na werd
Veel jaren reeds vermist, tot 's Vaders bittre smert,
Wiens lot, ons onbewust, wy daeglyks nog betreuren;
Voor wiens behoud ons bloed, indien 't ons mogt gebeuren
Den Jongling weer te zien, zou nimmer zyn gespaerd,
Wyl 's Vaders rouw om hem nooit was geheel bedaerd.
De kleenste, schoon hy is in mannengroei, en dagen,
Zyn Moeders eenig kroost, zyns Vaders grootst behagen,
| |
| |
Is, om den ouden Man zorgvuldig by te staen,
Op dezen verren togt met ons niet opgegaen.
Ook wilde Vader niet dien lieveling ontberen,
Uit vrees, dat op den weg hem eenig leed mogt' deren.
Of dat hy hem veel ligt verloor, gelyk zyn' Broêr,
Waer van ons nimmer bleek, wat lot hem wedervoer.
't Is wel bedacht. Die praet heeft zoo wat schynbaerheden,
Maer zy vermag voorwaer geenszins my te overreden,
Sprak toen de Landvoogd, wien, in 't drokken van den nood,
Nog lust en tyd, om ons te toetsen, overschoot.
Zyt gy zoo deugdzaem, vroom, als ge ons tracht wys te maken,
'k Zal, door de proef, wel haest tot kennis daer van raken.
Een van u zy by ons verzekerd, die, met lyf
En leven, voor uw trouw te pand en borge blyf',
De rest kan henen gaen: men zal u ondertussen,
Met spys en graen voorzien. Waer door gy haest moogt sussen
Den honger van uw huis, dat, door den nood geprangd,
Ligt naer uw wederkomst reeds vuriglyk verlangt.
Wanneer gy dan uw reis weer herwaerts aen zult stellen,
Laet u uw jongste Broêr, dien ik wil zien, verzellen.
Dan zal 't my blyken, dat gy geen verspieders waert.
Dan zal dees Broeder ook in 't leven zyn gespaerd.
Die anders met zyn bloed uw misdryf zal vergoeden,
Het geen gy dus, indien gy vroom zyt, kunt verhoeden.
Dus sprak de groote Man, die daer als Vorst regeert.
Hy zelf heeft Simeon tot dezen borg begeert.
Zoodat gy Benjamin daer heen moet laten trekken,
Of 't bloed van Simeon zal onze ziel bevlekken.
| |
| |
De geest van Jakob werd, in 't midden van de vreugd,
Door dit verhael, bestreên door hevige ongeneugt.
Het teedere gemoed, om Simeon, verlegen,
Vind zich in deze zaek benepen allerwegen.
Zyn' lieven Benjamin van zich te laten gaen,
Schynt hem onmogelyk. Den andren je verraên,
Te laten in den nood, ja in 't gevaer des levens,
Stryd tegen 's Vaders hart, en recht, en vroomheid tevens.
Nu had men 't jokgedierte ontladen van den last.
Men schud het koren uit, waer lang naer was gevast.
Maer uit dees bron van troost koomt ylings opgerezen
Een geestverbazend blyk, dat nieuw gevaer doet vreezen.
Men vind in ieder zak een' buidel, en het geld
Zoo afgepast, als 't was voor 't koren uitgeteld.
Doch niemant kan daer van de reên of de oorzaek gissen.
Dit baert in ieders hart weer bange ontsteltenissen.
Wat bystre vreemdigheid is dit? roept ieder uit.
Wat of het stil geheim van zulk een stuk beduid?
Hier schuilt een toeleg in, met loos bedrog doorweven,
Om ons, op ons vertrek, een' laster na te geven.
Men bragt ons by den Vorst voor Landverspieders aen;
Nu wil men mooglyk ons voor dieven door doen gaen.
En dit zal Simeon, zoo dra 't bekend word, moeten
Met onverdiende straf, als waer 't ons misdryf, boeten.
Dit koomt niet van dien Heer, die scheen ons veel te oprecht,
Te vroom, dan dat hy ons, zoo trouweloos, zoo slecht,
Met voorbedachte list, zou handelen en smaden,
Om al de wraek en straf op Simeon te laden.
| |
| |
Maer als men overweegt, met welk een wys beleid
De Landvoogd alles schikt; met wat omzigtigheid,
Hy alles gade slaet, dat niets blyve in gebreken,
Is 't naeuw te denken, dat dit stuk zou zyn besteken,
Gansch buiten zynen last; dit heeft geen schyn van reên.
Men onderzoek' de zaek en trekke derwaert heen,
Met Benjamin, voor wien wy hebben 't woord gegeven.
Want anders koste 't ons, of onzen Broeder 't leven.
't Behage Vader toch dit gunstig toe te staen,
Of anders is 't met ons, of Simeon, gedaen.
De vreugd, die met hun komst in 't huis was aengekomen,
Omdat de smert des noods daer door scheen weggenomen,
Werd, door dit vreemd geval, geheel en al gestoord,
En ieder als op nieuw, tot droefheid, aengespoord.
In die verlegenheid van bystere gedachten,
Berst Vader Jakob uit, in deze nare klagten:
Tot hier toe was myn huis gezegend van Gods hand,
In myne Kinderen, den roem en eer van 't land.
Uwe onoplettendheid in uw gedrag en wegen,
Beneemt nu al de vrucht van 's Heeren milden zegen.
Myn Zonen, gy berooft uw' Vader van zyn kroost,
Myn hoop van allen steun, myn' ouderdom van troost.
Is eerst myn Jozef niet van wilt gediert verslonden,
Als myne ontruste zorg hem t' uwaert had gezonden?
Wat bragt ge my van hem weerom, dan 't opperkleed,
Getuigen van zyn' dood, en 't voorwerp van myn leet?
Nu mis ik Simeon! Hy is, zegt gy, in 't leven,
En by Egiptens Vorst, tot borg, alleen gebleven;
| |
| |
Maer, och! wie weet wat plaets, wat kerker, vuil en naer,
Hem tot verblyf verstrekt, in 't dreigende gevaer?
Of zal men, voor 't verlies van 't geld, by u gevonden,
Hem niet doen schuldig staen, als waer 't voor uwe zonden?
Wie zal zyne onschuld daer ontdekken, dan de tyd?
Och! Simeon, myn Zoon, myn Kind, ik ben u kwyt.
Nu wil men Benjamin, myn wellust, myn' beminden,
Myn' allerjongsten Zoon, die nergens heul zou vinden,
Die Broêr, noch Moeder heeft, ook rukken uit myn' schoot.
Zoo word myn ouderdom van allen troost ontbloot.
Zoo zal men my, helaes! wil God het niet beletten,
Van al myn Kinderen, in 't einde, nog ontzetten.
Uw drift woelt te onbedacht, te hevig tegen my,
En, 't geen ge van my eischt, is loutre dwinglandy.
De Broeders staen verzet, beklemd, van angst en vreezen,
Zy zien malkandren aen; het hart blykt uit het wezen.
De wroeging pynt hunn' geest, en 's Vaders bange zorg
Baert hun verlegentheid voor den gelaten Borg.
Doch Ruben, 't minst ontzet, en by zich zelf' minst schuldig,
Sprak dus zyn' Vader aen: Ei, hoor my toch geduldig,
Myn Vader, houd uw Zoons doch niet van schuld verdacht,
Als of gy waert, door hen, in dezen prang gebragt.
Vertrouw uw' Benjamin gerust in myne handen;
'k Sta voor zyn leven in, en zal 'er voor verpanden
Twee Zonen, die myn huis reets zyn tot steun en troost,
Waer in myn hart zich streelt, met hoop van wenschlyk kroost.
| |
| |
Die zal ik u, tot borg, voor mynen Broeder, geven,
En stellen, in uw magt, hun eer, en goed, en leven;
Waer aen ge u wreken kunt, indien 'er ooit verdriet,
Of lyf- of harteleed aen Benjamin geschied.
Ei, schroom toch niet, den Knaep met ons daerheen te zenden,
Opdat wy Simeon verlossen uit de elenden,
Die van zyn' Vader is, om onzen wil, beroofd;
En wiens onschuldig bloed zou storten op ons hoofd.
Houd op met uw geweld. Gy scheurt my de ingewanden,
Sprak Jakob, met my dus gestadig aen te randen.
Trekt gy waar heen 't u lust; myn lieve Benjamin
Zal geenszins met u gaen, dan tegen mynen zin.
Gy moet uws Vaders dood eerst, door uw' wensch, verbeiden,
Eer gy van myne ziel den Jongen af zult scheiden.
Is 't niet genoeg, dat ik myn' lieven Jozef mis,
En nimmer heb gehoord, waer hy vervaren is?
Zoo diergelyk een lot myn' Benjamin eens drukte,
En hem myn' oogen dus, voor eeuwig, ook ontrukte;
Of zoo die Vorst, waer van gy spreekt, hem eenig leet,
Om ons, met schampren hoon te smaden, lyden deed;
Gy zoudt, voor hunnen tyd, myn dunne, gryze hairen,
Van enkle droeffenis, voorwaer, in 't graf zien varen.
Dus sprak de Vader, niet te murwen door gebeên,
Schoon Benjamins gesmeek hem zelfs zocht te overreên,
De wreede Hongersnood, die vreeslykste aller plagen,
Verdubbelde onderwyl hare onweerstaenbre slagen.
| |
| |
Het overschot van 't graen werd wel, met zorg, gezaeid,
Maer, in den grond gestikt, geen vrucht daer van gemaeid
De klei is uitgedroogd. Men vind de zwaerste kluiten
Tot stof vergruisd. Geen gras vermag 'er uit te spruiten.
En zoo 't ontspruiten moog', de zon verzengt het ras.
Dus staet al 't Land beroofd van veld en boomgewas.
De Melkkoe kan haer jong het noodige niet geven,
Veel min 't geen strekken zou ten steun van 's menschen leven.
Het koren, dat men uit Egypten hüd gebragt,
Was niet voor langen duur. Men had alleen getracht
Dien voorraed, ten behulp in nood, te doen verstrekken,
En, tot den nieuwen oogst, den leeftocht uit te rekken.
Maer nu men heinde en veer weer alles ziet verdord,
En 't Land, door zoele lucht, noch dauw, bevogtigd word,
Loopt alle hoop ten eind. Men hoort een' ieder klagen,
ô Bange tyd! wie ziet een uitkomst aen dees plagen?
Wat middel is 'er, om den nood te wederstaen,
Dan naer het zelfde Land, om voorraed, weêr te gaen?
De gryze Vader zelf, uit teeder meededoogen,
In 't nypende gebrek, met zyn gezin bewogen,
Ontsloot den mond nu 't eerst, en sprak zyn' Kindren aen:
Myn Zonen, 't is geen tyd Van langer te beraên.
Gods hand heeft over ons een hard besluit beschoren;
Het vette Kanaän gaet, door gebrek, verloren.
De voorraed is verteerd, het Land ligt zonder vrucht,
Als een versteende klip, in een verschroeide lucht.
| |
| |
Gy moet u weer op reis, en zuidwaert aen, begeven,
Ons huis en erf voorzien van 't noodige om te leven.
Tot dat de Hemel ons verlosse uit deze elend,
Waer meê hy ons bezoekt, om reên, ons onbekend.
De kloeke Juda deed terstond het woord, voor allen:
Myn Vader, zoo gy u kunt laten welgevallen,
Dat Broeder Benjamin, gelyk hy reeds verzogt,
Met dubble reden, ons verzelle op dezen togt,
Wy zullen, op uw woord, weer naer Egypten spoeden,
En koopen spys en graen, om 't huisgezin te voeden.
't Is anders te vergeefs. De Voogd en Heer van 't Land,
Die, wegens Faraö, heeft al 't bewind in hand,
Heeft ons nadrukkelyk bevolen, by het scheiden,
Dat wy tot hem, met ons, dien Broeder moesten leiden,
Want anders zou ons de eer en gunst van hem te zien,
Als vriend, en 't noodig graen te erlangen, nooit geschiên.
Weerstreeft gy ons verzoek, wy moeten 't uw weerstreven,
En Simeon zal dit bekosten, met zyn leven.
ô Roekelooze drift! ô onbezonnen daed!
Riep Jakob uit! ô smert, die my aen 't harte gaet!
Wat reden had gy om, door onbedagtsaem praten,
Te melden, dat gy hier een' Broeder had gelaten?
Wat moeit die vreemdeling zich dus met myn geslacht,
Dat hy myn' jongsten Zoon tot hem wil zien gebragt.
Wat zoekt hy anders, dan, als hy u heeft in handen,
U allen te gelyk geweldig aen te randen,
| |
| |
Te handlen naer zyn' wil; daer niemant overbleef,
Die 't euvel wreken kon, dat hy aen u bedreef?
Dus zal myn Benjamin hier blyven, want de plagen,
Die 'k anderszins voorzie, kan Israël niet dragen.
ô Smertelyk geval! myn Zonen! welk een spyt!
Ziet wat uw Vader, om uw stoute praet, nu lyd.
Schoon Jakob dus zyn Zoons bestrafte, zeer verbolgen,
Zy echter lieten niet hun reden te vervolgen.
Ach Vader! spraken zy, geef toch uw ongeduld
Zoo daedlyk geen geloof, 't was buiten onze schuld.
't Egyptiesch Opperhoofd, bezorgd in all' zyn' handel,
Sloeg ook naeuwkeurig acht op onzen, ganschen wandel;
Hy ondervroeg ons naeuw, het eerste naer ons Land,
Naer ons geslacht en huis; toen verder naer den stand
Van ons, zelfs hoofd voor hoofd, naer Vader en zyn jaren;
Of wy gebroeders nu hier allen teffens waren,
Dan of 'er meerder zyn, en of ons kloek getal
Nooit was verminderd door verlies of ongeval?
Dit vroeg hy, en nog meer. Wy allen, zonder vreezen,
Van door ons antwoord ooit behaeld te zullen wezen,
Voldoen aen 's Mans begeerte, en melden hem terstond,
Wat van de waerheid was, gelyk uit eenen mond.
Maer wie kon ooit vermoên, dat zulk een sterk verlangen,
Om Benjamin te zien, den Landvoogd zou bevangen.
De vroome Jakob schreide, een duldelooze smart
Beneep zyn' droeven geest, en sneed hem door het hart.
Hy loosde zucht op zucht. Maer Juda, in het midden
Der Broedren, opgestaen, sprak: Laet u toch verbidden,
| |
| |
Myn Vader, zie uw volk en al het Land in nood.
't Verderf staet voor de deur, en dreigt ons met den dood.
Gy port ons te vergeefs, wy kunnen 't niet verhoeden,
Ten zy ge met ons laet den Jongen derwaert spoeden.
Dit is ons afgeëischt, wy hebben 't dier beloofd.
Wie dees belofte krenkt, kneust Simeon het hoofd.
Vertrouw uw' Benjamin gerust aen myne zorge,
Hem zal geen leed geschiên. Ik blyve u daer voor borge.
'k Zal hem bewaken, als een allerdierbaerst pand,
't Welk gy, ten allen tyd, moogt eischen van myn hand.
Indien ik zonder hem, voor u, weer zal verschynen,
Zoo zy uw vloek op my; zoo moet ik eeuwig kwynen.
Zoo worde zelfs op my, en al myn nageslacht,
Het bloed van Benjamin, met eeuwig leet, gebragt.
't Verzuim is niet by ons. Had gy, op de eerste bede,
Den Jongling laten gaen, wy waren ligt in vrede,
Met hem en Simeon, reeds weder t' huis gekeerd.
De nood eischt kort beraed. Nu zeg, hoe gy 't begeert.
De droeve Vader, dus van wederzy, besprongen,
Hier door den nood, en daer van liefde tot den Jongen,
Bezweek ten langen lest', en liet zich overreên.
Wel aen, dus barst hy uit, trekt dan in Gods naem heên,
Indien het wezen moet, trekt heen; voldoet uw pligten.
De Vaderlyke wensch moet, voor uw smeeken, zwichten.
Voorziet ons huis van spys; maer, eer gy derwaert gaet,
Belegt uw zaken wel, en volgt uws Vaders raed.
Het toegewogen geld, dat in den mond der zakken,
In ieders buidel werd gevonden, by 't ontpakken,
| |
| |
Zy in uw band gereed, om 't weder aen te biên,
En aen den Heer van 't Land uwe onschuld te doen zien.
Neemt ook geschenken meê, van 't beste, om die te gader
Den Landvoogd te offeren, uit naem van uwen Vader.
Een fles met balsem, van den lieffelyksten geur;
Een kloeke korf, gevuld met honing, die, uit keur
Van 't allereelst gebloemte, en 't puik van kruideryen,
Gepuurd, door reuk en smaek, de harten kan verblyen;
Den besten wierook, wel gedroogd, bewaerd en oud,
Die alles in zyn kracht en onverderflyk houd,
Met myrrhe saemgemengd en onder een gestooten;
Pynapplen, terpentyn en versche amandelnoten,
En wat uw oogmerk voorts ten dienst zou kunnen staen,
Biedt dat, uit mynen naem, den Landheer nedrig aen.
Verzwygt niet, dat ik hem dit gaerne zelf zou brengen,
Indien 't myn oude dag en zwakheid kon gehengen.
Zeg dat ik mynen God, om 's Landvoogds welvaert, smeek,
En hem myn' zegen zend, uit dees bekende streek.
Zoo hy zoo vroom is, als hy schynt in uw gedachten,
Zal hy den zegen van een' grysaerd niet verachten.
Neemt dan uw' jongsten Broêr, myn' Benjamin, met u,
Of liever, scheurt hem van myn hart. Al ben ik nu
Dus Kinderloos, Gods magt, die altyd in gevaren
My hoedde, hoop ik, zal me, in dezen nood, bewaren,
En u barmhartigheid doen vinden, by dien Man,
Die al myn troost en goed, in u, bederven kan.
Hy late, om Benjamin, nu Simeon in 't leven,
Die zich, voor zynen Broêr, ten borge heeft gegeven.
| |
| |
Doch, zoo ik, in den prang van zoo veel tegenspoed,
Ten proef van myn geduld, myn kroost ook missen moet,
De God, die Israël, in 't worstlen, niet deed zwichten,
Zal, hoop ik, mynen geest, in 't onderwerpen richten.
De jonge Benjamin, die nooit uit 's Vaders oog,
Uit teedre liefde, en vrees voor ongevallen, toog,
Gevoelde, op dit verlof, 't hart van begeerte branden,
Om mede op reis te gaen, te aenschouwen vreemde Landen;
Wyl hem gevaer, noch vrees, voor broederlyk geschil,
Belet had, in dien tocht, maer enkel 's Vaders wil.
Men maekt den toestel klaer, elk zich ten optocht vaerdig.
Al 't huis is op de been; 't word alles even waerdig,
En keurig uitgezocht, wat tot geschenken dient
Voor Zaphanfaneas, des Konings eerden vriend.
Een dubbel wigt van geld word in den buîl gebonden,
Voor 't geen in ieders zak, onwetend, was gevonden.
Opdat, zoo 't doling waer', het bleke, dat die schuld
By hen niet was begaen, geheeld, of stil geduld.
Het jokgedierte staet gereed, de Broêrs te gader
Ontfangen reeds 't vaerwel, den zegen van hunn' Vader.
De vrome Man ontroerd, om 't afgaen van zyn kroost,
Loost angstig zucht op zucht. Hy rekent vreugd en troost
Gansch weg, met Benjamin, wiens jeugd zyn grysheid streelde,
En vrees en kommer vaek hem uit de zinnen speelde.
Maer nu trekt alles op; nik gaen zy allen heên,
En Jakob schynt zich zelf' verlaten, en alleen.
De zegen en 't vermaen des Vaders word ontvangen,
Die, daer hy om den hals van Benjamin blyft hangen,
| |
| |
Dus spreekt: Ach! Rachels spruit, myn eenig overschot
Van haer geliefde kroost, ach! dat u beter lot,
Dan uwen Broeder, toch op dezen tocht, gebeure,
En ik uw beider leet, niet tot in 't graf, betreure.
Wees altoos wel bedacht, omzichtig waer gy gaet.
Neem Juda tot uw hulp, en volg steeds Rubens raed.
Laet u, door Hofgevlei, of loosheid, niet verstrikken.
Om iets te doen, 't geen u in rampen ligt zou wikken.
Ach! mengen wy noch eens de tranen onder een;
Myn schier gestolde bloed smelt door uw teederheên.
Hoe wenscht uw Vader zelfs aen dezen hals te sterven!
Ik ben des levens wars, indien ik u moet derven.
Spoei toch met haest, zoo veel het wezen kan, en keer,
Met zegen voor uw huis en voor uw' Vader, weer.
Dat liefelyk gelaet, waer in ik Jozefs wezen,
En Rachels minzaem beeld, zoo levendig kan lezen,
Word nu, om vreemd belang en reden, die 'k niet weet,
My uit het oog gerukt; dit perst myn hart met leet.
Ach! Benjamin, myn ziel, gedrongen op myn lippen.
Wil, uit myn' veegen mond, in d' uwen overslippen.
Ik voel 't verkleumde lyf ontsteken door een' gloed
Van onweerstaenbre kracht, nu 'k van u scheiden moet.
Ach! Zoon, ach! Kind, denk om uws Vaders gryze hairen,
Die, zonder u, van smert, ten grave zullen varen.
God zy met u, vaerwel.....Meer kan hy niet, en blyft
Aen zynen hals geklemd, als magtloos en verstyfd.
De Broeders schieten toe, en zetten hem ter neder.
Doch zyn ontstelde geest keert traeg en langsaem weder.
| |
| |
De vrome Benjamin, door 's Vaders liefde ontzet,
Word, door weemoedigheid, als in het gaen belet.
Hy kan zyn' Vader niet, om zynen wil, zien treuren,
Of voelt, by weerslag, zelf zyn hart van droefheid scheuren.
Terwyl, aen de andre zy', de reislust hem bekoort,
Om meê wat vreemds te zien, in dien vermaerden oord.
Dus wederzyds geprangd in zyn genegenheden,
Werd hy door lust en rouw op 't hevigste bestreden.
Maer alles is besteld en 't reistuig staet gereed.
Men kust malkaêr vaerwel, en scheid met lief en leet,
Door zucht tot Simeon, en vrees voor nood, gedwongen.
De spoed tot wederkomst word krachtig aengedrongen;
De zorg voor d' ouden Man, op 't hoogst en dierst, belast
Aen 't volkryk huisgezin, dat op de tenten past.
Zoo trekt het elftal op, uit Hebrons vlakke dalen;
Langs Mamres eiken bosch, tot aen de scheidings palen
Van Zoars zouten grond. Zoo ver als 't zwak gezicht
Den optocht volgen kan, door 't schemerende licht,
Volgt Jakob, met het oog, den optocht zyner Kindren,
En bid zyn' Bondgod, dat geen onheil hen moog' hindren.
Zy vordren onderwyl hun reis, langs 't oude pad,
En door de zelfde streek, die hen te voren had
In 't laeg Egyptenland behouden aen doen komen.
Zy trekken rustig voort, vol ievers, zonder schromen,
Dat eenig ongeval hen voorts bejeegnen zou,
By Zaphanfaneas; naerdien zy woord en trouw,
Met Broeder Benjamin, op 't hoog bevel, vervullen,
En Simeon, daer door, van borg verlossen zullen;
| |
| |
Ja, binnen korten tyd, in d' algemeenen nood,
Het huis van Israël voorzien van spys en brood.
De dorre onvruchtbaerheid, die d' uitgedroogde kluiten,
Zoo vast gesloten hield, dat niets daer uit kost spruiten,
Drong door van Land tot Land, en werd dus algemeen.
De vetten korenklei gelykt een' vasten steen.
Al de akkers zyn geroost, de velden en valeien
Beroofd van kruid en gras, en schynen barre heien,
Waer 't vee geen voedsel vind, vermagerd, en verzeerd,
Door eene vuile schurft, al kwynende verteert.
De Koe is zonder melk. Het Kalf heeft vleesch, noch spieren.
Men vind geen Beest in 't Land. Men hoort geen Vogels tieren.
De Nyl, schier uitgedroogd, vloeit in zyn gansche streek,
Met eene trage vaert, als door een enge kreek.
De groeven, die voorheen, met diepgeschoten grachten,
De slibber op het Land, met vruchtbaer water, bragten,
Zyn nu gestopt, begroeid, en, met een dikke korst
Van saemgebakken slyk en moddrig vuil, bemorst.
De Bouwman laet op 't Land de dorre stoppels leggen,
Zoo lang de Nyl zyn' vloed den Velden blyft ontzeggen.
De nyvre Stedeling, hoe zeer hy al zyn' tyd,
In werkzaemheid, besteed, met onbezweken vlyt,
Vind tot zyn onderhoud geen voorraed, by de Boeren,
Die 't graen, op hoop van winst, te markt en steêwaert voeren.
Het volk, dat, zeven jaer, brooddronken was geweest;
In zatten overvloed, geen onheil had gevreesd;
| |
| |
Geen' voorraed opgedaen; in ruime dartelheden,
Den zegen had veracht, en met den voet getreden,
Werd, door den hongersnood, op 't onvoorzienst, verrast,
En maekte droef misbaer, in d' ongewonen last.
Een bleeke magerheid verspreid zich op de kaken
Van 't arm behoeftig volk, dat aen geen brood kan raken.
De rykdom, onbevreesd, en door zyn magt verblind,
Waent, dat men steeds voor geld een' ruimen voorraed vind;
Maer 't einde draegt den last. De nood ontziet geen ryken.
Wanneer 't gebrek volhard, moet groot en kleen bezwyken.
EINDE.
|
|
Auteursrechtvrij