|
| |
| |
| |
Afscheid van Katwyk aen Zee.
GEzegend Katwyk, dat, aen 't strand,
De kroon van alle Dorpen spant,
Die Holland aen den zeekant dekken.
Gy schafte een vrolyk tydverdryf
Aen ons, gedurende ons verblyf,
Des danken we u, eer wy vertrekken.
En, schoon wy, door de bezigheid,
Die van uw strand ons Steêwaert leid,
Geroepen worden en getrokken:
Wy scheiden niet van u, geheel,
Gy houd by u ons beste deel,
Dat steeds ons hart tot u zal lokken.
Men zegge, wat men zeggen wil,
Van 't zeegeruisch, dat, nimmer stil,
Zeer lastig schynt om aen te wennen;
Voor my, ik zal uw' lof alom
Verbreiden, waer ik ga, of kom,
Nu ik uw strand heb leeren kennen.
| |
| |
En vraegt men my, hoe ik den tyd
Hier, aen de woeste stranden, slyt,
'k Zal zeggen, dat ik by die vrienden,
In hun gulhartig goed onthael,
Veel meer genoegen meenigmael,
Dan in de Steden zelfs, kost vinden.
Hier leeft men rond, eenvoudig, slecht;
Hier leeft men vreedzaem en oprecht.
Men laet de grootsheid voor de Steden;
Daer hoogmoed, onder heerschzugt, stryd;
Het rustloos woelen van de nyd
Word hier gebillykt, noch geleden.
Hier 's niemand kleen, hier 's niemand groot.
'k Zie Burgermeesters in een boot;
Of schelpen ryden met den wagen.
't Is hier een last met weinig eer,
Die niet gezocht word, maer veel meer
Uit liefde voor 't gemeen gedragen.
Of word eens 't voorrecht van 't gemeen
(Waer is 't al deugd?) te stout bestreên,
Van hun, die eigen voordeel zoeken:
Gy zult hier brave Mannen zien,
Die de onschuld trouwen weerstand biên,
Opdat men 't recht niet moog' verkloeken.
| |
| |
Zoo haelde men, in ouden tyd,
Te Rome, tot den oorlogsstryd,
Een' Burgermeester van de ploegen,
Die, na dat hy zyn Vaderland
Gered had, uit des vyands hand,
Weer, op zyn' akkergrond, ging zwoegen.
Zoo ging, als 's vyands overval
De Schuiten najoeg voor de wal,
Een Burgermeester 't volk geleien;
Die, als hy had de boot geslaekt,
En 's vyands Schip tot prys gemaekt,
Vernoegd, zyn netten af ging breien.
Men praet van trouw veel, in de Stad,
Die naeuwlyks schyn van waerheid had,
Maer hier zyn blyken, die niet liegen.
Ei zie eens, hoe dit volk, in nood,
Gansch onbeschroomd voor ramp of dood,
Getrouw, malkaer, te hulp zal vliegen.
Hier ziet men 't huwlyksbed vernoegd,
Daer trouwe min de paren voegt,
Om onderling behulp te geven.
Men zoekt geen' rykdom, staet, of bloed;
De keur is hier het beste goed:
Des menschen keur is 's menschen leven.
| |
| |
Wat zou 'er meenig in de Stad,
Indien hy zoo veel kindren had,
Als meenig hier, niet zyn bekommerd!
De zegen is hier in 't getal;
En d' Ouders zyn, in dat geval,
Met zulk een' last, niet eens beslommerd.
In Stad, als 't huis vol kindren is,
Zyn de Ouders vol bekommernis,
Voor rykdom, aenzien, eer, en staten.
Is 't wonder, dat men rustloos leeft,
Waer Eigenbaet haer' zetel heeft,
En 't haer berouwt iets na te laten?
Men brengt de Jeugd hier vroeg aen 't werk,
Dus steunt ze 't huis; dus word ze sterk,
Gezond, begaefd met schoone leden:
Men vind de kost hier haest gereed;
Is voor de koude meest gekleed,
En spilt hier niets voor noodloosheden.
Hier is vertrouwendheid op God:
Hier gaet men, vrolyk in zyn lot,
En onbekommerd op de baren.
Hier is geen onrust, die de ziel
Doet schromen, voor een losse kiel,
Of die 't gewisse kan bezwaren.
| |
| |
Men leeft hier vrolyk onder een.
Met vergenoegen in 't gemeen;
Men helpt malkaer met hart en hande:
En de Ouderdom, dus afgesloofd,
Word van zyne agting niet beroofd.
Men houd hier armoê voor geen schande.
Want, raekt de Zeeman, door den tyd,
Zyn veel gevergde krachten, kwyt,
Hy vind hier bystand om te leven;
Hy word gespysd met liefdebrood,
Dat van de winsten overschoot,
En gansch blymoedig word gegeven.
Vind hy het einde van zyn' loop:
Hy werpt het anker van zyn hoop,
Naer wensch, in Gods beloofde haven:
Dus word hy, als in slaep, gesust:
En vergenoegd, en wel gerust,
Met eere, op zyne wys, begraven.
Gezegend Katwyk, 'k zal de maet
Van uw vernoegden burgerstaet
Altyd verheffen in myn dichten.
Ik vind by u een ryke stof,
Om uit te weiden, in uw' lof,
Die voor geen Steêvreugd hoeft te zwichten.
| |
| |
Het Westewindje, dat my streelt,
Wanneer het met zyn koelte speelt,
Zal myne doffe geesten wekken.
Dat fris en aengenaem geruis,
Gedommeld onder 't zeegedruis,
Zal my een fluit, in 't zingen, strekken.
Dus hoop ik, aen uw strand, nog lang
Te zingen, cot myn' zwanenzang,
Van uw gerust en werkzaem leven.
Uw lot, altyd zoo wel vernoegd,
In 't geen u God heeft toegevoegd,
Zal, tot uw' roem, my stoffe geven.
Vaerwel, ô Katwyks Visschery,
Voor wind, voor stroom, voor dienstig ty,
En zonder rampen in uw booten!
Zoo moete uw arbeidzame jeugd,
Vol yvers, naerstigheid, en vreugd,
Uw huis, uw plaets en naem vergrooten.
|
|
Auteursrechtvrij