De visch,
Door 't aes, verlokt;
Door 't net, verrast.
DE lyn, met aes gespysd, en loos in zee geworpen,
Het welk de grage visch poogt, gulzig, in te slorpen,
Betrapt hem onvoorziens, daer hy, in 't vrye sop,
Straks, met den hoek en 't aes, den dood zwelgt in zyn rop,
En blyft, tot Visschers vreugd, dus aen den angel hangen,
Door gulzigheid verlokt, door eigen lust gevangen.
Vliet visschen, wat gy moogt, de doodelyke lyn,
Ten zy gy zelfs de schuld van uw verderf wilt zyn.
U word gevaers genoeg berokkend van de netten,
Waer meê de Visschers, u, van allen kant, bezetten,
En blindling, by geval, afslepen van den grond,
Waer van gy u, door kracht, noch zwemmen, redden kond.
Uw vyand is te loos, hy zal u eens betrappen,
Al was 't u duizendmael gelukt, zyn list, te ontsnappen.
Doch trekt men u in 't net, 't is uw onschuldig lot.
Vergaept gy u aen 't aes, uw schuld is Visschers spot.
De Mensch, in 's weerelds zee, staet dus voor duizend vonden,
Van listigheden, bloot; of stikt in eige zonden.
Hoe vaek verrast de dood een' Mensch, tot eeuwig leet!
Hoe meenig waegt zyn ziel aen een te gragen beet!
|
|
Auteursrechtvrij