|
| |
| |
| |
Bedenkingen op de schielyke veranderingen
der weereldsche gevallen.
WAt zyn wy, arme zwakke menschen,
Zoo vaek misleid in onze wenschen,
Nog zelf gelukkig door dien waen!
Wat eeuwige oorzaek om te treuren,
Indien men, 't geen ons zal gebeuren,
Vooraf voorzien en naer kost gaen!
Indien de hoop, door schynbaerheden,
Ons niet te hulp kwam in de zorg,
En 't kwaed wist met een' glimp te kleeden,
Die 't voor ons tot den slag verborg;
Helaes! wat vreugd zou in dit leven,
Aen ons gemoed, ooit aêmtogt geven?
Een Vader zet den toeverlaet
Van zyn geslacht en hoogen staet,
Op kinders die zich naer hem voegen:
Zyn teedre zorgen rusten niet,
Voor dat hy hen bevestigd ziet
In waerdigheden, tot genoegen.
| |
| |
Een Moeder word in 't hart verheugd,
Als zy haer kroost, door brave zeden,
Der oudren en vooroudren deugd,
En staet ziet volgen en bekleeden.
Hoe word de luister van 't geslacht
Dan niet voorspeld, en nagedacht!
Maer wyl, in dit beslag van zaken,
De teêre zinnen zich vermaken,
En steunen op natuur en tyd,
Straks koomt de dood, die met haer prikkel,
Of onvoorziene scherpe sikkel,
Al die verwachting nedersmyt.
Dan ziet een Vader, oud van dagen,
Een' braven Zoon, dien God hem gaf,
In lykdienst voor zich henen dragen;
En stort zelf tranen op zyn graf,
Dat, voor hem wreed, in zyn verlangen,
Hem rooft, en weigert zelf te ontvangen.
De Moeder, die haer heul en troost
Ziet afgesneden, in haer kroost,
Vergeet zich zelve, en roept in 't klagen:
Ach! had ik voor dien slag gevreesd;
Of had die lang voorzien geweest,
Men had dien beter kunnen dragen!
| |
| |
Dus slaet de scherpe droefheid door,
En doemt den zegen, onbezonnen;
Zy leid den geest van 't rechte spoor,
Die, door zich zelven overwonnen,
Het noodlot scheld voor hard en wreed,
't Welk schynt te groeien in het leet.
Helaes! wat waren onze dagen
Niet opgehoopt van bittre plagen,
Indien men ook den bittren slag
Die deze hoop, in 't eerste groeien,
Met scherpe sikklen af zal snoeien,
Van ver en lang voorheen voorzag!
Die doling, zeker, heeft een voordeel:
De onwetenheid baert ons geluk,
De hoop verbergt nog, door 't vooroordeel,
't Gevaer van naderenden druk.
De plotsheid zelfs doet ons genieten
Een voorbaets uitstel der verdrieten.
Een geest, door wanhoop overmand,
Vind zich in 't eerst niet wel bestand,
Om deze waerheid te beseffen.
De droefheid, die het hart beknelt,
Weêrhoud hem, door een fors geweld,
Zoo hoog zich zelven te verhesfen.
| |
| |
Maer als, door ruimte en tusschentyd,
De stompe smert zich laet verzachten,
En 't hart, door langen tegenstryd
Zich weêr herstelt in nagedachten;
Dan vind men, dat de onwetenheid,
Tot zegen ons is toegeleid.
Een groot gemoed, na zulk benouwen,
Word dan, naer eisch, eerst tot beschouwen
Der hooger Oorzaek opgevoerd:
Dan laet het zich niet overreden,
Door schyn van 's weerelds ydelheden,
En word daer aen niet weêr gesnoerd.
Dan leert het eerst zyn rustplaets zoeken,
En stygt langs een' verheven trap.
't Ontvlied de duistre, nare hoeken,
Van zyn ontdekte ballingschap.
't Ontslaet zich zelf van boei en kluister,
En vliegt in 't licht met schooner luister.
De ziel, dus kenbaer aen zich zelf,
Dringt door het hoog azuur gewelf,
Tot aller wezens eerste Wezen;
Ze erkent de slagen, die ze ontfing,
Niet als een straf, maer tuchtiging,
Zoo zeer te minnen, als te vreezen.
| |
| |
Dan ziet zy, met een ander oog,
Haer beste panden, niet verloren,
Maer, door bestiering van omhoog,
Tot beter staet en plaets verkoren,
En hygt, om, door een Eeuwig lot,
Daer meê hereend te zyn, voor God.
|
|
Auteursrechtvrij