Aendachtige beschouwing van 't heelal.
ONeindige ommetrek, 'k beschouw u, met myne oogen,
Hoewel myn flaeuwe geest, in dat besef, bezwykt,
En 't halve rond voor 't oog, als een gezichtpunt, wykt,
Wat staet myn geest, in die bespiegling, opgetogen!
Als hy, in 't ruime vak, de zon en starren ziet,
Waer by de bol der aerde, in afstand uitgerekend,
Als een onzichtbaer stip, met recht, word aengetekend.
En wat ben ik, een mensch, daer by toch meer, dan niet.
Nogtans word hier, voor my, ook zoo veel zorg gedragen,
Van 't eeuwige Albestier, als was ook dit geheel
Tot 's menschen dienst geschikt, en kost zyn beste deel
In 't recht besef van 't goed den Schepper meest behagen.
Maer daer my zulk een gunst van 't eeuwig Wezen komt,
Hoe zal ik best, met ernst, myn dankbaerheid bewyzen?
Met welk een kracht en lof zal ik den Schepper pryzen?
Myn geest verliest zich, en bezwykt, myn spraek verstomt.
ô God, ontslae dien geest, van 't zondig vleesch der aerde,
Dat aen het beste deel met vuile smetten kleeft,
Om, in een ruimer lucht, ook u, die eeuwig leeft,
In 't heilige Englenchoor, te heiligen, naer waerde.
|
|
Auteursrechtvrij