Poëzy
(1753)–Hendrik Snakenburg–
AuteursrechtvrijBeproeving.'k ZIe 't hemelsch Heiligdom weêr voor my openstaen;
'k Word wederom, als vriend, verzocht by Gods genooden;
'k Ben, op myn wys, gereed om derwaerts heen te gaen,
En myne ziel te voên, met kruim van hemelbrooden.
Maer 't heerelyk vertoog van 't Godgeheiligd oort
Komt op my, met een' gloed van lichten, nederdalen,
Die myn gezicht bedwelmt, myn brein en geesten stoort,
Myn ziel versmelten doot, in 't nadren van die stralen.
| |
[pagina 191]
| |
Ik roep, in bange vrees, ik ben onrein, ô Heer!
Ach! wil dat heilig licht een weinig voor my dekken;
Dat de onweêrstaenbre gloed my niet terstond verteer',
En my te schande maek' in myn bedurven vlekken!
'k Ben niet dan eene buil, van 't hoofd tot aen den voet,
Een olyk wangedrocht, dat hinkt aen beide zyden;
Een veege pest en walg voor elk, die my ontmoet;
Myn leelyk wangestel kan 't heilig licht niet lyden.
De wanhoop, dood en hel vervullen my, met schrik,
En staen beneden my, met open muil, te hygen,
Als op een wisse prooi, die, ieder ogenblik,
Van Gods getergde wraek, verdienden loon zal krygen.
Och! my, waer heen, waer heen in 't barnen dezes noods?
Het heilig hemellicht ontdekt my niet dan schaemte.
Hoe raek ik toch verlost van 't lichaem dezes doods,
Die myne ziel bekleed met zulk een vuil geraemte?
't Berouw is als een worm, die onophoud'lyk knaegt,
En vroet, met dol geweld, in 't wroegende geweten.
'k Lig magtloos overmand. De zonde, die my plaegt,
Belet my, schoon ik wil, 't voorleden te vergeten:
'k Blyf wel van verre staen, en roep uit al myn macht:
Bewys my, groote God, ook dit mael nog genade!
'k Ben zondig stof en asch; 'k ben arm, en zonder kracht,
Uw goedertierenheid koom' gunstig ons te stade!
Maer 't recht maekt my vol schrik, myn kniën slaen tot een;
Myn ingewand keert om, en al myn' leden beven;
Myn bloed staet stil, en stolt, myn hart word styf als steen;
Myne oogen zyn bedwelmd, myn geest is zonder leven.
| |
[pagina 192]
| |
Moedgeving.'t Is heilzaem, voor de ziel, te zien de nietigheid
Van 't vuilbevlekte vleesch, een erfgoed van de zonden,
Verkregen door bedrog, en Satans snood beleid,
Waer door Gods beeld in ons, te deerlyk, word geschonden.
De afschuwelyke schors, myn ziel, die u bekleed,
Word nimmer zwart genoeg geschilderd voor uwe oogen;
Gods reine heiligheid, die alles overmeet,
Houd billyk uwen geest in ootmoed opgetogen.
Maer, wacht u, dat, in 't werk van zulk een zwaer gewicht,
De wanhoop, 't argst gebroed van Satans booze listen,
In u geen' wasdom kryg', en haren zetel sticht',
En 't nietig schepsel met het Albestier doe twisten.
Sta pal, betoon u kloek, de stryd word aengezegd.
Wat mensch behaelde prys, die nimmer streed op aerde?
Hoe harder tegenstand, hoe heviger gevecht,
Hoe meer de winnaer word gekroond, met eer en waerde.
Zyt gy bevreesd? Ei denk, 't is voor een' korten duur,
't Geen hier te stryden' valt, by de eeuwigheid geleken,
Een tyd, naeuw noemens waerd, somtyds een dag, een uur,
Waer na de onschatbre prys des levens word gestreken.
En valt uw vyand aen met een driedubble macht,
Met argelist, bedrog en snoô begeerlykheden,
Met heimelyk verraed, dat zelfs het hart verkracht,
Om 't overtuigd gemoed tot wanhoop te overreden?
| |
[pagina 193]
| |
Geen nood: is 't ernst? en is uwe onmagt u bekend?
Ga van u uit, verzaek u zelf, en wend uwe oogen,
Om bystand, hemelwaert, van waer voor u, in 't end,
Een Helper komen zal, met uwen stryd bewogen.
Een Held, met majesteit en heiligheid, omgord,
Wiens menschenliefde, om u, ten strydperk is getreden,
Die 't eeuwige geweld des doods heeft opgeschort,
Ja zelfs, om uwen wil, de straf der Hel geleden.
Die zal, aen uwe zy, zoo gy geloovig bid,
En op zyn' bystand stelt uw hoop en vast betrouwen,
Al was uw vyand zelfs, nog heviger, verhit,
U dekken met zyn kracht, en de overhand doen hou'en.
Val dezen dan te voet, en bid hem, dat zyn geest
U, in zoo zwaer een' stryd, wil sterken en bestieren;
En eet daer op zyn brood, zoo zult gy, onbevreesd,
Door zyn verdiensten, van uw' vyand, zegevieren.
| |
Voornemen.Wel aen: hoe weerloos ook myn geest moog' zyn te moê.
'k Zal in het zwakke vleesch, en tegen 't zelve stryden,
'k Zal schaemte en bange schroom verbannen, en niet lyden,
Dat myn laf hartigheid den wil bezwyken doe.
'k Zal eerstlyk, met een diep ontzach, my tot dien Held,
Die my, te myner hulp, word aengeboden, wenden:
'k Zal smeeken, dat hy will' van zynen geest my zenden
Een oogstrael, die myn ziel doe pal staen in het veld.
| |
[pagina 194]
| |
'k Zal worstelende zelfs dien Heilvorst tegengaen,
Omhelzen met gebeên, en zoeken te bewegen,
En eerder niet ontslaen, voor dat hy, door zyn' zegen,
My van zyn' bystand heeft verzekering gedaen.
Dan zal ik onversaegd, en, op zyn' bystand, stout,
Gewapend met geloof en hoop, in 't strydperk komen;
Geen straf geweld ontzien, geen harde moeite schromen;
Naerdien zyn oog my hoed en waekt voor myn behoud.
Wat voel ik in myn ziel? is 't waerheid, of bedrog?
Is 't snoode vyands list, om my in slaep te wiegen,
Door eigeliefde? neen. 't Geweten kan niet liegen.
't Geloof verzekert my, en ik gevoel het nog.
Wat eer! de Heiland bied my zyne tafel aen,
Opdat, door brood en wyn, een waerborg van genade,
Als met zyn vleesch en bloed, zich myne ziel verzade,
Om, dus gevoed, gesterkt, ten heeten stryd te gaen.
Wy vreezen u dan dood en hel, noch uw gespuis,
Schoon zelfs de weereld, en myn eigen vleesch u baten;
Myn Heiland zal my niet, in uw geweld, verlaten.
'k Heb tegen d' overlast een toevlucht, in zyn huis.
En moet myn zwakke geest ten proef, in angstig zweet,
Zoo lang dit leven duurt, met deze kwelling vechten,
En kan de dood alleen dit zwaer geschil beslechten,
Als my die Beukelaer beschermt, ik ben gereed.
Ik zie in 't worstelperk een' onwaerdeerbren prys,
Door 's Heilands bloed verdiend, eene eerkroon opgehangen;
'k Zal stryden tot den dood, om die in 't end te ontfangen,
Ontslagen van den vloek, Gods liefde ten bewys'.
|
|