|
| |
| |
| |
Paulus van een adder gebeten.
OF 't nog te veel waer', dat, na zoo veel tegenheden
Van honger en gevaer, in storm op zee geleden,
De vrome Paulus, als een arme drenkeling,
By schipbreuk aengespoeld, op 't strand de dood ontging,
Terwyl 't Barbarisch volk, geraekt van mededoogen,
Om deez' rampspoedigen te koestren en te droogen,
Een vuur op t' strand ontsteekt van ryz' en kreupelhout,
Met haest byeeh gehaeld, en op een hoop gestouwt;
Koomt een vergifte slang, door 't nakend vuur gedrongen,
Te midden uit het hout, op 't onverzienst, gesprongen,
En vat, als waer 't gemunt op Paulus, eer hy 't weet,
Hem ylings in de hand, met een vergiste beet.
Elk staet van schrik verbaesd, en als voor 't hoofd geslagen.
d' Een ziet den ander aen, en schynt benieuwd te vragen,
Wat schrikgedrocht is dit? wat gruwlyke euveldaed
Mag 't zyn, die dezen man in zyn geheim verraed,
Dat zelfs des Hemels straf, onzoenbaer en verbolgen,
Hem, met herhaelde wraek, niet ophoud te vervolgen?
Hy moet een booswicht zyn, het levenslicht onwaerd,
Dien, na zoo groot een' nood, het noodlot nog niet spaert.
't Is veilig noch geraên met zulk een' te verkeren.
De Hemel kon om hem ons 't leven doen ontberen.
| |
| |
Doch Paulus word het minst ontzet, door dit gevaer,
In zyn geweten vry, en, zonder veel misbaer,
Schud hy het giftig dier, als weerloos, van zyn handen,
En doet het in het vuur, eer 't andren deert, verbranden.
Elk ziet op hem, en wacht, dat hy, op dit geval,
Gezwollen, door 't vergif, ter aerde ploffen zal,
En dat hem 't doods geweld, zoo daedlyk, neêr zal vellen.
Doch als zy, na een wyl, hem zonder leet verzellen,
Terstond verkeert de waen, die hen in 't eerst beving,
Het vlottende gemoed, door nieuwe twyfeling;
Hy, dien zy straks een' man des bloeds, doodschuldig, achtten,
Schynt op dit oogenblik een God, in hun gedachten.
Zoo is het oordeel, niet van 't woeste volk alleen,
Maer van 't verkeerd begrip des menschen in 't gemeen;
Die alles wend en draeit naer zyn bedurven nukken,
En vaek, als God de deugd beproeft met ongelukken,
Terstond haer vonnis velt, voordat men 't oogmerk kent
Van Gods voorzienigheid, en de oorzaek der elend'.
De tong verdubbelt straks de slagen van die roede.
En keert de zaek dan eens, op 't onverwachtst, ten goede,
't Voorbarig oordeel vind terstond een nieuwe stof
Voor ligtgeloovigheid, en geeft den mensch een' lof,
Die God' alleen behoort, en zou zyne eige waerde
Dan wel verheffen, tot een godheid hier op aerde.
Toon duizendmael en meer een mensch zyn dwaesheid aen,
De mensch blyft toch een mensch, vervuld met eigen waen.
Gezegend is hy, die, in voor- en tegenspoede,
Zyn' reinen geest bezit, en, altoos op zyn hoede,
| |
| |
Van Gods verborgen raed niet oordeelt onbedacht,
Maer met geduld, het eind van alle leet, verwacht;
Die, in zyn' ramp getroost, 't beproevend lot te dragen,
Zyn ziel kan schikken, naer Gods heilig welbehagen;
En, als hy voelt de hulp van Gods verborge, macht,
Zich daer op niet verheft, als op zyn eige kracht.
Maer nedrig en geschikt, in woorden en in werken,
Den roem en lof van Hem, die 't al bestuurt, doet merken:
Zulk een, by ware deugd geacht Gods vriend op aerd,
Is zelfs, in nood en dood, gerust en onvervaerd.
|
|
Auteursrechtvrij