Esraes godvruchtig gedrag.
WAs 't dan nog niet genoeg, dat Esra tot meêdogen
Des grooten Konings hart, door smeeken, had bewogen,
Om 't zuchtend Jodendom, uit Babels boei, te ontslaen,
En hun vertrek, naer huis en tempel, toetestaen?
Of, was het te gering, dat hy, door zoo veel landen,
Die dit gehate volk staeg dreigden aen te randen,
Den wereloozen hoop, met zoo veel angst en vrees,
Op Gods genade alleen, den weg en middlen wees,
Om 't oude vaderland in vryheid eens te aenschouwen,
En, tot den ouden dienst, Gods huis weer op te bouwen?
Was 't niet genoeg, dat hy, met derelyk geklag,
Het werk te vuur en zwaerd gedurig storen zag
Van 't omgelegen volk, gewoon dit land te drukken,
Eu onder cyns en tol de nekken te doen bukken?
| |
Hoe dikmaels was het werk in euvlen moed gestaekt,
Door last en tegenlast van hofparty gewraekt,
Had niet dees yveraer, door 't ernstig voorttezetten,
Het heerlyk werk verhaest, eer 't iemant kost beletten?
Moet dan, verbasterd volk, zyn geest nog zyn ontrust,
Door uw verfoeilykheid en toomelooze lust,
Die, midden in 't gevaer, en onder 't wrakend dreigen,
Door hoeretoovertael 't onkuische hart laet neigen;
En, met het vuil gebroed des lands, uw ziel besmet,
Zoo strydig tegen Gods bevel en hooge wet?
Zie, Esra, op 't gehoor verbaesd; zyn geest, bezweken,
Zinkt moêloos weg. Hy suft, en weet geen woord te spreken.
Zyn handen worden slap, weemoedig en bezwaerd
Smelt hem de ziel in 't lyf, hy plukt zyn hair en baerd,
Van bystre wanhoop, uit; en weet in die elenden
Geene uitkomst voor den nood, of waer zich heen te wenden.
Best schynt hem echter toe, dat hy zich straks voor God
Ootmoedig nederwerp', en zyner broedren lot
Gelyk het zyne maek': of mogelyk zyn smeeken
Gods hand weêrhouden mogt' van 't kwaed, naer eisch, te wreken,
Terwyl het zondig volk, met leet, de schande boet,
En zich, in zak en asch, van dezen smaed ontdoet.
Helaes, Godvruchtigheid, wat hebt gy veel te lyden!
Wat moet een zuiver hart al menigmalen stryden
Voor 't zondig wanbedryf des volks, dat, zonder schroom,
Zyn driften blindlings volgt, met losgelaten toom;
Ja, midden in 't verdriet van dringende gevaren,
Voor zondig, vuil bejag, het hart niet kan bewaren,
| |
En, enkel aengezet door vryheid van 't genot,
Het gansche land, in zich, vloekwaerdig maekt voor God:
Men zegge, wat men wil; 't is 't kleen getal der vromen,
Dat, in den smaed van 't land, het onheil voor moet komen.
Ja meenig zondig volk was in den vloek vergaen,
Had niet het stil gebed der vromen 't doen bestaen.
De onnoozle moet de wraek des Hemels dikwyls sussen,
En 't vuur, als waer' 't zyn schuld, door zyne tranen, blussen.
|
|
Auteursrechtvrij