|
| |
Abimelech gedood.
HOe glibbrig is de baen der deugd voor Mogendheên!
Hoe zelden ziet men 't kroost der Vadren spoor betreên!
Hoe meenig strydbaer held; hoe meenig vrome vader,
Die 't Land beschermde, teelt een' dwingland, een' verrader!
Hoe groot was Joas zoon, de vroome Gideon,
De groote Zerubbael, die Amalek verwon;
Den vyand van Gods eer, met scherpe doornen, dorschte,
En 't wigtig Richteramt in Isrels erfdeel torste!
Zyn zoons, op Jothan na, tot zeventig in tal,
Brengt een Abimelech, hun broêr, in eens ten val,
| |
| |
Hen doodende op een' steen, om dus zyn dwinglandyën
Door wreeden broedermoord, en bloedschuld, in te wyën.
In zulk een' euvelmoed slaet straks zyn Woede voort,
Hy valt op Sichern aen, 't welk, in den broedermoord,
Hem hulpzaem was geweest, en, door byzondre krooning,
Hem dwaeslyk had erkend voor Overheer en Koning.
Dees zyne Moederstad verdelgt hy tot den grond,
En doet haer' naem te niet: het Volk van zyn verbond
Rolt, door zyn zwaerd, in 't bloed, dat, bruischende met stroomen,
De straf van Jothans vloek doet op hun koppen komen.
't Naburig overschot word, deerlyk, ook ontzield,
Op Sichems torentrans, geheel door 't vuur vernield.
Daer sneuvelt duizend man, met vrouwen en met kinderen.
Nu meent Abimelech, dat niets hem voort kan hinderen.
Hy trekt op Thebez aen, en wil die sterkte meê
Verteren door de vlam, gelyk hy Sichern deê.
Als eene onweerbre Vrouw, in doods verlegenheden,
Grypt, war zy vind, een' steen, en werpt dien naer beneden,
Dat hy Abimelech het bekkeneel verplet,
Terwyl hy, met een toorts, de poort in vlammen zet.
Dus sterft de dwingeland, die ieder kost versagen,
Met schande, zonder wraek, en van een vrouw' verslagen.
'k Heb heden 't oog op u, ô Heerschzucht, hoogmoeds erf,
Geduchte waereldplaeg, tot land en volks bederf,
Uwe af komst mag zich wel op deugd en eer vermeten.
Maer heeft der Vadren aert en oogmerk lang vergeten.
Aertsvyandin van 't recht, die wet, noch maet, erkent,
Dan die zich, naer uw' wenk en willekeuren, wend.
| |
| |
Tyrannen, pest des volks, en geessels der gebaren,
Die, met hun slaverny, uw heblust vaek bezuren,
Gy spreekt van recht, als ge eischt, dat elk u vall' te voet;
En 't recht des volks wischt ge uit in huns beschermers bloed.
Vaert voort, met uwe magt, op zulk een' grond, te sterken,
Gy zult, daer door wel haest, uw' eigen val bewerken,
En de opgehoopte puin zal eens, met eenen plof,
U storten op het lyf, en delven onder 't stof;
Of, tot een' schimp des volks, een schandvlek voor uw erven,
U smadelyk, veracht, en wrakeloos doen sterven;
Als een onnoozle hand, die nimmer weêrstand bood,
De waereld van een smet zal redden, door uw' dood,
En ieder roepen zal: die 't al wou overheeren,
Moet zich, tot schamens toe, alstervend, zien verneêren.
Terwyl lafhartigheid, u, in uw onmagt, tart,
U in het aenzigt spuwt, en trapt, uit wrake, op 't hart.
|
|
Auteursrechtvrij