Poëzy
(1753)–Hendrik Snakenburg–
Auteursrechtvrij
[pagina 57]
| |
Het juichende geluid, op 't klinken der bazuin,
Dreunt al de voegen los van die gevreesde wallen;
Doet, door den schrik, den moed, met al de sterkte, vallen,
En geeft aen Israël een' toegang, over 't puin.
Maer God, die hier zyn hulp zoo duidelyk doet blyken,
Eischt ook van hunne trouw een dadelyk bewys,
Dat hem de gansche schat geheiligd zy, ten prys,
En niemant zich, door roof, hoe luttel, zal verryken.
De Hertog Jozua doemt alles tot den ban,
En laet al, wat men vind, door zwaerd en vuur, verteren,
En draegt dit offer op aen God, op Gods begeren,
Als de eerstelingen van het vruchtbaer Kanaän.
Men gaet gerust ten stryd, om Aï voort te dwingen:
Maer Isrel raekt, helaes! om hals, of op de vlugt;
Het leger word vervuld met klagen en gezucht.
Men spoort de rede naer van Gods veranderingen.
God, daer op raedgevraegd, toont straks het schennis aen:
Men had zyn' last veracht, hoe hoog en dier bevolen,
Den ban van Jericho geschonden, en bestolen,
En, door die euveldaed, Gods vloek op 't volk gelaên.
Men laet, van stam tot stam, het volk ter toetze trekken.
Op Juda kleeft de smet; van man tot man doorzocht,
Is 't Achan, die dit stuk, zoo schendig, heeft gewrocht,
En voorts belyd, wat tot die ondaed hem kon wekken.
| |
[pagina 58]
| |
Een sierlyk opperkleed was 't lokaes, voor zyn hart;
Een weinig zilvren gelds, en gouds, voor vyftig sikkelen,
Vermogt zyn dwaze ziel in zulk een schuld te wikkelen,
Dat, daer door, 't gansche volk Gods hulp onwaerdig werd.
Men sleept hem buiten 't heir, met al zyn goed en have,
En stout geroofden buit: 't werd al met vuur verbrand;
Men helpt, met steenigen, hem en zyn huis van kant,
Op dat men dus Gods smaed, als onder 't puin, begrave.
Zoo ziet gy, dwaze mensch, hoe 't wanbedryf van een',
Die waent, door zyn verstand, zyn zonden te verbergen,
En dus zich niet ontziet Gods magt, tot wraek, te tergen,
De boetstraf van zyn schuld, ten vloek, maekt voor 't gemeen.
Geen boozer, euveldaed, waer van men meer moet grouwen,
Heeft ooit de Hel bedagt, dan snoode ondankbaarheid.
Door hoop van vuil gewin, in 't gretig hart bereid,
Waer van de vrees voor straf de lust niet kon weêrhou'en.
Geen misdaed word by God, met zwarer straf, gewraekt,
Op volk en nageslacht ten breedsten uitgemeten;
Geen daed word, by een' mensch zelfs, arger uitgekreten:
En geen nogtans, waer aen men meer zich schuldig maekt.
|
|