Mozes wankelend geloof.
't MIstrouwig Israël, hardnekkig, en in zonden
Van snoode ondankbaerheid, zoo menigmael bevonden,
Koomt my niet wonder voor, als 't, in het dorstig land,
Zich tegen Gods verbond, en zynen Leidsman, kant.
Ik heb 't zoo menigmael Gods goedheid zien braveren.
't Zou, dankt my, vreemder zyn, zoo 't eens zich liet verneêren.
Maer dat hier Mozes zelf, Gods trouwe toeverlaet,
Door 't morrende getier van 't volk, verbysterd staet,
Ontzet myn' geest, met schrik. 'k Beken, geenszins te weten,
Hoe zulk een groote ziel zich zelf zoo kan vergeten.
Hy yvert in gebeên voor 't volk, op dat die twist,
Uit vrees voor nood, ontstaen, door water word' beslist.
De Almogende beveelt, dat hy zyn' staf zal klinken
Op de allerdroogste rots, en 't volk daer uit doen drinken.
Hy slaet. Maer, hoe! wat's dit? zyn slag word als gestuit.
De Rots heeft geen gevoel, en geeft geen water uit.
God wil, om 't ongeloof, dat de eerste slag dus fale.
Maer 't wanklend hart gryptmoed en slaet ten tweeden male,
Met eene dubble kracht, die, door Gods magt gesterkt,
Tot elks verwondering, 't bestemde wonder werkt.
De rots verkeert terstond in eene bron, wiens ader
Volop van water schenkt, aen volk en vee te gader.
Elk is van 's Hemels gaef, en Mozes hulp, voldaen;
Belooft, met ootmoed, weêr te luistren naer 't vermaen.
| |
Maer Gods geduchte magt, beledigd, door 't mistrouwen,
Kan Mozes ongeloof niet, gansch, onstraf baer hou'en.
God zal hem rekenschap afeischen, zoo 't behoort,
Van onvertrouwendheid op zyn gegeven woord.
Die zich verwaerdigd had, met hem, als vriend, te spreken,
Wiens mag, twiens hulp in nood, zoo dikwyls was gebleken;
Die van zyn geest, op hem, zoo ryklyk had gestort,
Schynt die nu minder sterk, of is zyn arm verkort?
Hoe Mozes vryer was om raed met God te plegen,
Hoe meêr de schuld tot straf, by God, zal overwegen.
Hy zal 't beloofde land, voor zich, zien open staen;
Maer sterven, eer het volk daer in te rust zal gaen.
Met rede. Want het volk, door zyn verkeerd vertrouwen,
Zou dezen Mozes ligt voor zyn' verlosser hou'en.
Wiens onstandvastigheid, door 't ongeloove, blykt,
En, in Gods toezicht zelfs, voor ydelheid bezwykt.
Het moet een ander zyn, die Evaes erfgebreken
By God uitwisschen zal, en daer voor tusschen spreken.
Die zal, door eigen magt, Gods raed en wil voldoen,
En, met zyn rechterhand, zyn wanklend volk behoên.
Geen mensch kan voor een' mensch, by God, tot borg verstrekken.
God zal zyn' eigen Zoon uit Vrouwe zaad verwekken,
Die, als een reine Gids, ons, uit dit aerdsche dal,
In 't Hemelsch Kanaän, Gods woning, leiden zal.
By welken Mozes zelf, ootmoedig, zal verkeeren,
Gelyk een trouwe knecht voor 't aengezicht zyns Heeren.
Die nu slechts, door een schets, zyns meesters magt verbeeld,
Van wiens volkomenheid zyn staet, zoo veel, verscheelt,
| |
Als maen en flonkerlicht, 't welk, glansig, schoon, in duister,
Verflaeuwt, en straks bezwykt voor heldren zonneluister.
ô Mozes, uw geloof a das wanklend, toont wel aen,
Dat Israëls behoud op hooger zorg moet staen.
|
|
Auteursrechtvrij