Poëzy
(1753)–Hendrik Snakenburg–
Auteursrechtvrij
[pagina 19]
| |
Hy ziet op 't eind, waer in de deugd ten loon,
Gesierd word met den glans der onverwelkbre kroon.
Die streelt zyn hart, die vleit zyn lusten,
Zoo wenscht zyn geest in 't eind te rusten:
Terwyl hy naeuwlyks eens, 't geen zulk een heillot schenkt,
De wroeging, zorg en smert, met aendacht, overdenkt.
't GEluk, dat Abraham in al zyn doen bejegent,
Terwyl Gods hand hem stiert, en al zyn' handel zegent,
Blinkt, met een' heldren glans, zoo heerlyk voor 't gezicht,
Dat al, wat wenschlyk is, voor zulk een' zegen zwicht.
Als vreemdeling in eer: by vorsten zelf in achting:
Verrykt met goed en erf, ver boven zyn verwachting:
In een gemeenzaemheid met Engelen en God:
Door zyn bestier en raed verzekerd van zyn lot:
Een vrouw zoo lief als schoon: verwittigd, dat zyn erven,
Nooit zullen, hoe 't ook gae, ontaerden of versterven:
Gewapend met Gods hulp zyn' vyand veel te sterk;
En, door het alziende Oog bewaekt, in al zyn werk.
Gerust op 's Hemels zorg en ongepaeld vermogen;
In voor noch tegenspoed door valschen waen bewogen;
't Geluk is weêrgaloos, en wenschelyk die staet!
Maer mensch, ei houd eens stand, voor dat gy verder gaet;
Beschouw zyn leven eens in alle zyn beloopen,
En oordeel, of gy wel zyn lot zoo dier woud koopen.
Al vroeg in ballingschap, ontzet van 's vaders huis:
In 't vreemde land gekweld door allerlei gespuis;
| |
[pagina 20]
| |
Gestaeg van land tot land, uit hongersnood, gedreven:
Zyn lieve vrouw geschaekt: zelf in gevaer van 't leven:
Met onrust in zyn huis; dan wegens het beklag
Van een' onvruchtbre vrouw; dan over 't trotsch gedrag
Der dienstmaegd, die uit hem een' eerstgeboren teelde,
En, daer op trotsch, haer vrouw braveert in dartle weelde,
Des hy, om in zyn huis de rust te doen bestaen,
Zyn erf en eenig kroost moet uit zyn huis doen gaen.
Schynt u dit luttel toe? Beschouw hem eens ten lesten,
Als God in alles heeft zyn' staet geschikt ten besten,
En Sara vruchtbaer werd; toen zy daer minst op dacht,
En Izaak hem vertoont de hoop van 't nageslacht,
Verbeeld u dan 't bevel, aen hem gedaen van boven,
Dat hy dit eenig kind de moeder moet ontrooven,
En leiden naer een streek, 't zy bosch, of berg, of dal,
Naer eene vreemde plaets, die God hem wyzen zal;
Om, door zyn eige hand, 't onnozel bloed te plengen,
En, voor een' dienst aen God, in 't offervuur te mengen.
Op dat die daed, geboôn door 't Opperste beleid,
Mogt' strekken tot een proef van zyn gehoorzaemheid.
't Is waer, Gods hand is nooit van Abraham geweken,
En, zonder zyne hulp, waer hy gewis bezweken.
Maer die, door een geloof, zoo tegen vleesch en bloed,
In bitterheid van 't hart, gedurig stryden moet,
Mag waerlyk het gewigt van zulk een kroon wel dragen,
Die 't menschdom in zich zelf niet magtig is te schragen.
Hoe meenig, die nu zucht om Abrams deel tot God,
Zou zich, op de eerste proef, beklagen van zyn lot?
| |
[pagina 21]
| |
Wie ooit als balling zworf, gesold door ongelukken,
En zich zyn liefste, by haer leven, zag ontrukken;
Wie ryk, en kinderloos, gezegend door een vrouw;
Geen vrucht ziet van dien echt en zyn volmaekte trouw,
Of die een eenig Kind, een navrucht zyner dagen,
Zyn' lust en oogentroost, een moeders welbehagen,
Ziet sterven voor zyn oog, of door een wond vergaen,
Die hem 't geval, zoo 't schynt, met eige hand, doet slaen;
Bedenke, tot een' troost, in zyn meewarigheden;
Die smert, dien ramp, dat leed heeft Abraham geleden,
Eer hem de groote kroon van Godgehoorzaemheid,
En onverwrikt geloof van God' werd toegeleid.
En kan hy, by zich zelf', zyn tegenspoeden dragen,
Vernoegd in Gods beschik, en zonder bitter klagen,
Men stell' zyn' staet met dien van Abraham gelyk;
Terwyl zyn eerekroon hem wacht in 't hemelryk.
't Geloof, alleen 't geloof, beperkt door tyd noch palen
Van vreemdheid, kan alleen dien roem ons doen behalen.
Al 't geen daer buiten is, hoe zeer 't de zinnen vleit,
Is een gemengd verdriet, en kwellende ydelheid.
|
|