Weeën in de nacht

Ervaringen van een vroedvrouw

[p. 107]

53 Het verhaal van een mongooltje

Dit weekend zijn er in onze praktijk maar liefst vier baby's geboren. Vandaag breng ik ze allemaal een bezoek. Iedereen vertelt honderduit over de intense gevoelens van de bevalling. De dag na de bevalling zijn vrouwen meestal nog heel fit en waaks. De trots over de geleverde prestatie en de opluchting dat het voorbij is, is groot. Om een bevalling te verwerken is het van wezenlijk belang het verhaal steeds weer opnieuw aan het kraambezoek te vertellen. Het napraten met de verloskundige helpt de ontbrekende stukken van de puzzel op hun plaats te laten vallen. Tijdens de bevalling zijn er altijd momenten dat je er niet helemaal bij bent, momenten die je je achteraf niet meer goed herinnert. De observaties van de partner en de verloskundige kunnen het plaatje dan compleet maken.

Tussen de visites door belt de man van Marte. Eindelijk komt de baby eraan die al een etmaal op zich laat wachten. Ik ga er snel heen. De weeën zijn al een hele tijd bezig en als het hoofdje eindelijk in de diepte verschijnt is de stemming in de verloskamer opgetogen. Gisterochtend begonnen de weeën. Ze waren al direct zo pittig dat ze niet meer kon slapen. Toch waren ze niet sterk genoeg om de baarmoedermond snel open te krijgen. Na een dag en een nacht van weeën opvangen had

[p. 108]

Marte drie centimeter ontsluiting. Ze was te moe geworden om op eigen kracht door te gaan, zonder een duidelijk resultaat. Deze bevalling duurt beslist te lang. We nemen het besluit om naar het ziekenhuis te verhuizen om daar met behulp van een slaapmiddel een beetje uit te rusten en daarna de weeën op te peppen met een weeëninfuus.

Vervolgens gaat alles ineens heel snel en rond middernacht wordt Thomas geboren. Ik zie meteen dat de baby erg slap is, terwijl hij toch een mooie rode kleur heeft. Met haviksogen check ik direct de oogjes en de nek om te kijken of Thomas niet het syndroom van Down heeft. Ik twijfel, het zou kunnen, maar heel duidelijk is het niet. De gynaecoloog en ik kijken elkaar even aan, maar er is geen blik van herkenning. Dan geeft de gynaecoloog Thomas aan Marte en ze sluit hem in haar armen. Het is dan drie uur in de morgen. Er is een feeststemming en we drinken de champagne die van huis is meegenomen. Ik sta te tollen op mijn benen en wil graag naar huis om te slapen. Als ik naar Thomas kijk, twijfel ik nog altijd of het geen mongooltje is, maar niemand die er iets over zegt. Als ik in de koffiekamer de gynaecoloog vertel over mijn twijfels, is hij verbaasd. Nee, het was hem niet opgevallen. Nadat hij en twee verpleegkundigen nog eens kritisch naar Thomas hebben gekeken, is er toch twijfel. Zolang men twijfelt, is het beleid in dit ziekenhuis om nog niets tegen de ouders te zeggen. Pas als drie mensen zonder twijfel denken dat het een mongooltje is, worden de ouders ingelicht en komt er nader onderzoek om het vermoeden al of niet te bevestigen. We besluiten daarom om af te wachten tot de volgende ochtend. De kinderarts zal dan langskomen. Voordat ik naar huis ga, wip ik nog even bij Marte binnen om welterusten te zeggen. Ze heeft Thomas in haar armen en kijkt me ongerust aan. ‘Is alles wel goed met hem?’, vraagt ze ineens met een vertwijfelde blik in haar ogen. Ik vraag haar waar ze bang voor is. ‘Ik denk dat hij een mongooltje is!’ Ze barst in snikken uit. Ik snik met haar mee en zeg dat ik het ook denk, maar dat we het morgen pas zeker kunnen weten. Een hele tijd zitten we daar samen, zonder iets te zeggen, terwijl

[p. 109]

ik Martes hand vasthoud. Haar man ligt nietsvermoedend in de stoel te slapen, oververmoeid na twee dagen zonder slaap. Ik beloof dat ik er morgenochtend weer zal zijn. Bij het afscheid kijk ik in een sterk gezicht. Samen hebben we een blik van verstandhouding: we weten allebei dat het zo is.

Als ik de volgende ochtend bij Marte langskom ligt Thomas aan de borst. Ik zie direct aan haar houding hoe het ermee staat. De kinderarts heeft haar angstige vermoeden bevestigd. Thomas heeft inderdaad het syndroom van Down. Marte is verdrietig, maar tegelijk trots dat zij het als moeder bij het juiste eind had. De manier waarop ze Thomas vasthoudt en naar hem kijkt, is hartverwarmend en veelbelovend. In het wolkje dat boven haar hoofd hangt, staat te lezen: ‘Wat nou mongool, kijk eens wat een prachtige handjes en voetjes? En kijk eens hoe mooi hij me aankijkt?’ Thomas doet zijn best en zuigt hard aan de borst van zijn moeder. Ze is ontzettend ontroerd en blij als haar eigen moeder binnenkomt en haar meteen feliciteert met dit lieve kind. Oma heeft mooie kleertjes meegebracht en sluit zonder voorbehoud haar nieuwe kleinkind in haar armen. Wat een mooie ontmoeting tussen moeder, dochter én kleinkind! Zo blijkt maar weer eens dat de appel niet ver van de boom valt. Thomas is héél goed terechtgekomen, mijmer ik in de auto op weg naar een volgende visite.