Weeën in de nacht

Ervaringen van een vroedvrouw

[p. 51]

23 Op het spreekuur

Op het spreekuur komen Anneke en Fred. Anneke is veertig en twijfelt of ze een vruchtwaterpunctie of een vlokkentest wil laten doen ter opsporing van aangeboren afwijkingen, zoals het syndroom van Down. Anneke is uitzinnig blij dat ze eindelijk zwanger is en wil koste wat kost dit kind. Aan de mogelijkheid dat de uitslag ook wel eens slecht zou kunnen uitpakken wil ze geen moment denken. Dat ziet ze later dan wel. ‘Bovendien is een mongooltje ook welkom’, zegt ze stoer. Fred denkt er totaal anders over. Hij wil absoluut alle risico's uitsluiten. Ze komen er samen niet uit en willen er met mij over praten. Uiteindelijk vinden we samen een wijze oplossing. Anneke stemt toe om een vruchtwaterpunctie te laten doen en Fred vindt het goed dat zíj uiteindelijk de eindbeslissing neemt, mocht de uitslag niet goed zijn. Opgelucht en blij nemen ze afscheid.

Dan komt Astrid in paniek de spreekkamer binnen. Ze heeft speciaal gebeld voor een extra afspraak tussendoor. Haar man heeft haar gisteren verlaten voor een vrouw die ook zwanger van hem blijkt te zijn. Deze relatie duurde al een jaar zonder dat Astrid er iets van wist en ook deze vrouw staat op het punt van bevallen. Ze is ontzettend kwaad en verdrietig en ik laat haar uitrazen zonder te onderbreken. Ze verwijt zichzelf dat ze nooit iets heeft gemerkt en voelt zich verraden en bedrogen. Het liefst zou ze hem nooit meer willen zien. ‘Maar je kunt een kind toch ook niet zijn vader onthouden’, snikt ze tussen haar tranen door. Ze is nu 38 weken zwanger en heeft veel harde buiken. Het liefst

[p. 52]

zou ze meteen morgen een keizersnede laten doen en het kind bij hem op de stoep leggen. Maar meteen daarop zegt ze het kind helemaal alleen te willen opvoeden en dat hij het nooit zal mogen zien. Ik begrijp haar paniek en wanhoop en laat haar uithuilen. Hoe verwerk je zoiets? Ik adviseer haar om een paar dagen bij haar ouders te gaan logeren voor de eerste opvang en regel een afspraak bij een ons bekende psychotherapeut. Ik spreek af dat ze mij of een van mijn collega's altijd mag bellen als de paniek weer toeslaat en ze behoefte heeft om te praten. Als Astrid de spreekkamer verlaat heb ik een knoop in mijn maag.

Mirjam is de volgende. Zeer gewenst zwanger van haar zesde kind! Zij en haar man zijn zelf beiden enig kind. Toen ze elkaar ontmoetten en verliefd werden, hebben ze elkaar bezworen om samen een grote familie op de wereld te zetten. Ze hebben vijf prachtige zoons en nu is Mirjam vier maanden zwanger. Als ze op het spreekuur binnenkomt straalt ze. Toen ze net zwanger was dacht ze dat het wéér een jongen zou worden. Zes zoons leek haar het einde! Maar nadat ze de uitslag van de vlokkentest had gekregen, kon ze het niet nalaten om naar het geslacht van de baby te vragen. Een meisje! Als ze het vertelt springen de tranen haar in de ogen en als ik haar even omhels gaan de sluizen pas echt goed open. Nu pas kan ze het verholen verlangen naar een dochter toelaten. Toch nog dat kleine meisje als een speciale toegift! Omdat ik zelf twee zoons en géén dochter heb kan ik helemaal met haar meevoelen en pink even een traantje mee!

Carita is 35 jaar en vandaag op de kop af 37 weken zwanger. Ze is onverwacht zwanger geraakt van een losse affaire met een vijftigjarige, getrouwde man met kinderen die haar na het nieuws over de zwangerschap de bons heeft gegeven. Hij wil geen verantwoordelijkheid nemen voor dit kind. Ze kan hier overigens heel goed mee leven. Een vaste, langdurige relatie was voordien steeds op niets uitgelopen en haar grootste angst was dat ze nooit moeder zou worden. Ze is dolblij dat haar felbegeerde kinderwens nu eindelijk in vervulling gaat. Maar de laatste maand valt haar zwaar. Vooral haar omgeving maakt het haar

[p. 53]

niet gemakkelijk. Iedereen bemoeit zich met haar omdat ze alleen is. ‘Wie zal er bij je slapen de eerste week na de bevalling?’ ‘Hoe ga je het straks doen met de boodschappen en je nachtdiensten?’ Dat soort vragen. Ze heeft het gevoel dat ze op geen enkele manier gesteund wordt en al die pessimistische belangstelling maakt haar onzeker. Soms lijkt het of de mensen iets van leedvermaak koesteren: straks komt boontje om zijn loontje! Na een hele tijd luisteren spreek ik mijn bewondering voor haar uit. Ik vind haar sterk en ik weet dat zij de hele situatie prima aankan. Ik adviseer haar om zich de komende weken iets meer af te sluiten voor al die negatieve aandacht. Goedbedoelde belangstelling die verkeerd uitpakt is iets waar zwangere vrouwen vaker last van hebben. Het ene oor in en het andere oor uit, dat is mijn advies. Ga uit van wat je zelf voelt. Ik geef haar nog een paar tips over de weeën en opgemonterd verlaat ze mijn spreekuur. Ik ben wéér enorm uitgelopen, maar zo'n ochtend is boeiend en inspirerend. Ik geniet ervan om even te bivakkeren in het leven van zoveel mensen, met al die verschillende ervaringen en besognes. Er komen ook heel wat vrouwen waar helemaal niets mee aan de hand is, die alleen de bevestiging nodig hebben dat alles goed is en dat de baby mooi groeit. Natuurlijk zijn er soms ook vrouwen die behoorlijk zeuren, maar dat kan ik er gemakkelijk bij hebben. Zeuren moet kunnen.