In een web van vriendschap

Brieven van Nederlandse vrouwen uit de zeventiende eeuw

[p. 7]

Constance en Geertruyd Huygens

Constance Huygens aan Constantijn Huygens, Den Haag, 25 april 1622

Hoeveel haast ik ook heb, ik kan het toch niet laten je nog dit nieuwtje te schrijven. Berbertje Duyck is vannacht met Trochmorton weggelopen en ze heeft al haar bezit meegenomen. Den Haag is in rep en roer. Hij zal vanmiddag uit zijn ambt worden gezet. De pensionaris zegt dat al zou het hem zijn hele bezit kosten, hij ervoor zal zorgen dat zijn kop rolt. Stel je dat eens voor. Gisterennacht kwamen we samen van de bruiloft van Van Eijck en ze bracht ons thuis; en ze had ons al goedenacht gezegd, toen ze nog een keer terugkwam en zei: ‘Ik moet je nog een keer een zoen komen geven.’ Ik denk dat ze ons nog een keer adieu wilde zeggen. Dit is het. Ik vraag je me mijn slechte handschrift te vergeven; het komt door de grote haast, en hiermee adieu,

Constance,

je onderdanige zuster

Ik zou wel willen dat je een zwart pluimpje voor me mee zou willen brengen, want we hebben zo genoeg van al die kleuren. De dames trekken door de stad als schutters, met al die pluimpjes.

Geertruyd Huygens aan Constantijn Huygens, Den Haag, begin september 1622

Ik weet niet of je het meent of niet, als je schrijft dat je naar onze brieven verlangt. Ik weet niet wat je ermee wilt doen, want je wordt door de hele wereld zoveel geschreven, zoals door Trello, Dorp en anderen, die je toch allemaal vertellen wat er gebeurt,

[p. 8]

zowel over vrijages als over andere dingen, denk ik wel; ook al hebben wij weinig bereikt met het aapje, want ik ben zo boos op het meisje. Ik begrijp niet hoe ze zo'n goede jongen kan versmaden. Ik vrees voor haar dat ze niet veel beter krijgen zal; ze mag zich zo lastig opstellen als ze wil, het treuzelaartje. We geven trouwens de moed nog niet helemaal op; daar hebben we te veel moeite voor gedaan en te veel kosten voor gehad, want de jongen heeft zich bijna geruïneerd. We hebben ons geen kosten bespaard, je zag zoiets van je leven niet. We lieten alles zien wat er te zien was, we gaven royaal fooien, veel en groot. Maakten we een tochtje, dan deden we net alsof het allemaal nieuw voor ons was; gingen we eens naar Scheveningen om een visje te eten, dan werden de gekonfijte vruchten meegenomen alsof het niets was, daar aarzelden we niet eens over, het moest allemaal zo zijn.

Ja, boeken zou je erover kunnen schrijven, afgezien nog van alle grote moeite en kosten die moeder eraan besteedde. En had je dan het gedoe eens gezien voor ze kwamen: wat hebben we gerend en gedraafd voor de kamer klaar was waarin de spoken zouden slapen, gek was je geworden. De nieuwe gordijnen werden om het ledikant gehangen en zijden behang rondom de kamer werd ook niet vergeten, dat kun je je wel voorstellen. Het was toch zo mooi dat we iedereen lieten kijken die hier kwam, maar we verzwegen dat het voor hen was gedaan. We zeggen dat het allemaal voor jou is. Dorp zei: ‘Het lijkt wel of er een ambassadeur komt, zo vind ik de kamer eruitzien.’ Al schreef ik de hele nacht, nog zou ik tijd tekortkomen om je alles te vertellen wat we hebben gedaan, en zou het dan nog allemaal voor niets zijn, dan was het om radeloos van te worden: voor ons, maar voor hem nog meer. Ik denk dat als jij hier was, jij het wel op zou lossen. Het is maar een gebroddel met ons allemaal en toch moeten we haar hebben. Het is echt een meisje dat bij ons past. Het zou jammer zijn als een ander ons deze vlieg zou afvangen, en toch weet ik niet hoe we ervoor staan.

Dat was nu over de vrijster. Wat vrijers betreft, verschijnt er

[p. 9]

voor ons nog helemaal niets, tot nu toe. Wat er nog komen zal, weet ik niet. We zijn in een sobere staat wat de jongens aangaat, maar geen nood, we zullen er niet om treuren. Wie weet wat er nog eens voor ons langskomt.

Nu, van dit naar iets anders, als ik het maar niet te lang voor je maak. Dorp is op de Kenenburg en ze is er al een hele tijd. Iedereen gaat weg uit Den Haag; ik weet niet wie er niet weg is. De juffers Van Tilburg, moet je weten, daar zijn we heel dik mee. Ze brengen ons formeel bezoeken, als ze hier zijn tenminste, maar ze zijn vertrokken. Ze gaan bij Den Bosch wonen op een neutrale plaats. Ik had wel graag gezien dat ze hier gebleven waren. Het zijn lieve juffers.

Verder, wat de muziek betreft zingen we geen enkele noot. Ik zag in mijn leven zo'n jongen niet als onze Maurits. Wat ik hem ook vraag of we zo af en toe eens zouden zingen, nee, hij wil niet. Van zo'n saaie boel als het hier nu is, heeft men zijn leven niet gehoord. We maken zelfs helemaal geen geluid: je zou wel vergeten wat zingen betekende. Als hij het zou willen, zouden we uit de kleine liedboekjes wel wat zingen, maar hoe is het: als de jongen zo is, dan moet hij zo blijven. En ik heb in mijn leven niet méér zin gehad om te horen spelen of zingen dan nu, en toch hoort men niets wat op zingen kan lijken. En hiermee zeg ik je adieu, ik krijg veel slaap, het heeft al half twaalf geslagen en iedereen is naar bed en ik zou je ook wel lang ophouden met mijn geklets.

Mijnheer Hubert heeft me gezegd dat ik je toch uitdrukkelijk namens hem moest groeten.