Dichtwerken

[p. 319]

Aan den hooggeboren graaf Ivan d'Ansembourg, en de hooggeboren gravin Ludmilla de la Fontagne d'Harnoncourt-Unverzagt,
bij hun Huwelijk, 1882.

Cyrillus, Methodus bekeerden

Een Jongeling en eene Maagd;

Hun, die het Heidendom vereerden,

Had God het hart voor zich gevraagd.

Ludmilla was de naam der schoone,^*)

Die Bruid werd van den edeling;

Zij schitterde op zijn Hertogs-trone

Gelijk een gouden huwlijksring.

Des daags gelijk de zonnestralen,

Des nachts gelijk de zilvren maan,

*) De H. Ludmilla is uit den stam der grafelijke familie d'Harnoncourt.

[p. 320]

 

Kwam zij van 't burchtslot nederdalen,

 

De hand vol goud, in 't oog een traan.

 

Den armen wees, den kranken broeder

 

Vertoonde zij haar christenmin.

 

Zij werd de katholieke Moeder

 

Van ieder christlijk huisgezin.

 

 

 

Een spiegel van de christendeugden

 

Een pronkjuweel van huwlijkstrouw,

 

Bleef zij het voorwerp aller vreugden,

 

Troost-engelin in leed en rouw.

 

Zij prijkt thans in de hemelrozen

 

Vol geur en glans van heiligheid;

 

Te Praag tot Patrones verkozen,

 

Heeft zij haar gunst alom verspreid.

 

 

 

Ludmilla! daal in dees landouwen!

 

Elk hart klinkt als een voglenlied,

 

Wanneer we in U het beeld aanschouwen

 

Der Heilige, die de aard verliet.

 

Als Engelen die Vrome prijzen,

 

Dan loven wij haar petekind.

 

Hoor in de klanken, die U rijzen

 

Hoe ieder U vereert en mint.

 

 

 

Dat Gods genade U steeds omzweve,

 

En wasdom schenke aan uwe woon!

 

De heilige Ludmilla weve

 

De paarlen in uw liefdekroon!

 

Haar naam en deugd zijn U gebleven.

 

Daarom ook juicht dees vriendenschaar:

 

Dat Ivan en Ludmilla leven

 

Zoolang als 't oudste menschenpaar!