Konradijn
(1736)–Ludolph Smids–
Auteursrechtvrij
[pagina 73]
| |
Eerste tooneel.
Ernesto, Reinout.
Ernesto, komende van het lyk van Fredrik, aan het einde van de zaal staande, met eenige lichten omringd.
Neen, neen, heer afgezant: gy moet de vorst verschoonen.
Reinout.
Ach! zou hy Konradyn noch met dit schouwspel hoonen?
Daar me een halsschuldige troost, moedigd, en verkwikt,
Verbergende alles, waar zyn bange ziel voor schrikt.
Of is 't een gunst? 'k beken, hier is geen byl van nooden;
Want deze toestel is genoeg om hem te dooden.
Ernesto.
Terwyl de prins te lang in die gebeêcel beid,
Is 't lyk hier neêrgezet, uit haat en bitterheid.
De koning heeft zyn vrouw, ten vollen, macht gegeven,
De prinssen, buiten hem, te rukken uit het leven:
Dus is dit, door haar last, van Robert uitgewerkt,
Met wiens boosaartigheid zy steeds haarwraakzucht sterkt.
Helaas! 'k doe my gewelt, myn heer; myn hart moet splyten,
Nu my myn ampt verbied eens luidkeels uit te kryten.
Reinout.
Zyn wreedheid houd geen maat; hy tergd, en kweld, en plaagd,
Myn prins; alleen om dat dit zyn vorst in behaagd.
Met welke omstandigheên zaagt gy den hartog sterven?
Ernesto.
Myn heer, die fierheid is, met woorden noch met verven,
Te schilderen, waar meê dien braven jongeling
't Schavot, al om bespreid met rood fluweel, opging.
| |
[pagina 74]
| |
Zo klimt een krygsheld, langs een scheur, in 's vyands werken;
En vliegt, gelyk een draak, met saamgeklapte vlerken,
Den puinhoop op, en plant, terwyl hem niemand stuit,
Het vliegend vaandel op een omgerukt afuit.
De omstander, gantsch verbaast, ziet dit groothartig treden,
By 't onberisp'lyk schoon der welgeschikte leden,
Met zek're twysling aan; dewyl hy niet geloofd,
Dat deze is een van twee, die missen moet zyn hoofd:
Doch, eind'lik (als hy Bar hem 't vonnis voor hoord leezen)
Zo zegt hy: ja, die fiere is tot den byl verweezen!
En zwaaid hem 't wierook toe van zyn genegenheid,
Terwyl hy de oogen sluit, en, in zyn boezem, schreid.
Reinout.
‘O prins! ik vrees, gy zult mistroostig zyn, en blyven.
Vaar voort, heer hoofdman, en voleindig dit beschryven.
Ernesto.
Als Frederik de last gehoord had van den vorst,
Zoo deed hy 't kleed los, en ontbloote hals en borst
Met eigene handen, op dat niemand zou genaken,
En 't zuiver elpenbeen van nek, en schouders, raken;
Wat zag de hemel toen al schoons! hoewel de zon
(Als of hy zyn gezicht daar niet op houden kon)
Zich wende, en dekte met een slip van wolkgordynen,
En slechts een bleeke straal liet, over 't merk veld, schynen.
Reinout.
Hy strekt, met dit geduld, een wonder aan onze eeuw.
Ernesto.
Dus, met de naakte hals, zoo blank als versche sneeuw,
Slaat hy zyn oogen op de geestelyke vaders,
En bid hen om een woord, gehaald uit de heil'ge bladers,
Het geen hem stutten mogt, en sterken, in 't gebed:
Waar op een ieder op zyn knie, zich nederzet.
Reinout.
Maak kort. Ik hoor gerucht in 't zy vertrek. Zy koomen.
Ernesto.
Het yverig gebed had naaauw een eind genomen,
| |
[pagina 75]
| |
Of de hertog ryst; en wenkt de sidderende beul,
En eischt een wisse slag: die zegt hem toe dien heul,
Meêr met gebeerden als met woorden, stom van vreezen;
Zo trof hem de helderheid van dit bezadigd wezen!
Hy knield dan weêr, betast het blok, of 't zich verwrikt,
Of 't van een stoot, of slag, ook waggeld, en verschrikt.
Maar neen; 't staat al te wel; dus strykt hy d'hoofddoek neder.
Reinout.
Zwyg 't overige: want myn ziel, helaas, te teder!
Gevoeld die snede in 't hart, die 't hooft van 't lichaam scheid.
| |
Tweede tooneel.
Konradyn, Reinout, Ernesto, twee Biechtvaders.
Konradyn, komende uit het zyvertrek, tot de Geestelyken.
Eerwaardste, neen: ik steun op myn onnozelheid;
Ben, daar en boven ook verschoonbaar om myn jaaren,
Die, maar, ach!
hy schiet toe, en valt by 't lyk neder.
Reinout, tegen Ernesto.
Zie, myn heer, dit moest hier wedervaaren.
Men richt hem weder op. Prins! prins! wat zal het zyn?
Ai, laat de doodbaar los!
Konradyn.
O Frederik! ô pyn!
Ernesto.
Rys op, myn heer!
Konradyn.
Myn vrind!
Reinout.
Uw rouw kan hem niet baaten.
Konradyn.
O Frederik!
| |
[pagina 76]
| |
Ernesto.
Myn heer, wilt toch dit lyk verlaaten,
Dat te ongevoelyk is om...
Reinout.
Prins! best dat men wyk!
Konradyn, opstaande.
Keerd gy dus weder, praal en roem van Oostenryk?
Keerd gy dus weder? en misgund men noch myn oogen
U aan te schouwen? dat dit kleed worde afgetoogen;
Dit deksel weggerukt!
Ernesto, hem belettende.
Myn heer! 't mag niet geschiên.
Konradyn.
Verbiedme my, myn vrind (helaas!) uw lyk te zien?
Uw hoofd te leggen op de doodbaar van myn ermen?
Uw ziel te wekken, door uw ooren, met myn kermen?
Uw mond te drukken met myn lippen, nat beschreid?
O Frederik! 'k versmelt van rouw, en treurigheid.
Ach! dat myn vyanden my deze troost noch gaven,
Dat ik uw waarde leên mogt, in myn hart, begraven:
Uw leên, met stof en zand bemorst, met bloed bespat!
Wat zoude ik bly zyn met die kostelyke schat!
Doch! 'k zal, gelyk de byl is, door uw nek, gedreven,
(Dit trooste u) meê myn hals aan haar ten besten geven.
Siciliën was, met zyn wreedaarts, niet vernoegd,
O booze Anjou! hadge u, by deze, niet gevoegd,
En Oostenryk ontrukt dien treffelyken parel,
En, met de voet, vertrapt: doch, ik onschuldig Karel,
En klaag my zelven aan, ik heb geplengt dit bloed;
Ik ben zo wreed geweest op deze, en zo verwoed;
Ik brocht den hartog op de slachtbank.
Reinout.
Zyt te vreden,
Myn Prins!
Ernesto.
Myn heer! 't word tyd om na demerkt te treden.
| |
[pagina 77]
| |
Konradyn.
'k Ben reê. Hoor eerst, wat my verbaastmaakt, en verstomd,
Heer afgezant! indien myn moeder heden komt,
En my niet vind; maar wel myn romp hier zal ontmoeten;
Verbeeld, verbeeld u eens, hoe zy die zoon zal groeten!
Ach! zy geeft geen geluid: maar ziet het lyk slechts aan;
En blyft, gelyk een beeld van schreijend marmer, staan.
Was zy nu hier! mogt ik haar spreeken, en dan scheiden!
Ja. Mogt zy meê gaan, en my, tot de slag bereiden;
Ik liet haar hand niet los, in deze laatste nood,
Voor dat de wreeee byl myn hoofd smeet in haar schoot.
Ernesto.
't Believe u, datwe gaan.
Konradyn.
Wees gy dan de behoeder,
En schutsheer van die te beklagelyke moeder;
En ondersteun de weêuw, op reis. Dit drukt te zwaar.
Verwerft zy 't zielloos lyk van den geweldenaar,
Breng 't by myn oomen: maar, hoe zullen die dit wreeken:
En, voor een luttel bloeds, noch eens geheelen beeken
Doen vloeijen, door dit ryk!
Reinout.
'k Volg uw bevel, myn heer!
Konradyn.
Klotilde! ik sterf uw vrind; uw wanhoop doet my zeer,
Myn vrindschap dwongt gy me af; hoewel het krank vermogen
Niet evenaaren kon uw werkend' mededogen,
Dat met een vader kampte, en met een moeder streed,
Terwyl 't de waare deugd zocht onder 't purp'ren kleed.
Ik ben gevonnist naar de richtsnoer van de grooten;
Myn bloedschuld is te zyn, uit have, en erf, gestooten;
'k Heb, met een wedereisch, dit ryk te kort gedaan.
Dus zal ik, vaardig, ook daarom ter slachtbank gaan.
Doof, ondertusschen, uit het vuur, dat u deê branden,
Op dat het, met myn dood, uw achting niet doe stranden,
En dryven, op een klip van buitenspoorigheid;
| |
[pagina 78]
| |
't Geen naderhand, van u, nooit wierd genoeg beschreid.
Maar, ö myn ziel, zoude u de doodschrik wel berooven
Van Agnes beeld, en haar gedachtenis verdooven?
Of durft gy, by dit lyk, niet denken aan die maagd,
En is 't haar broeders bloed dat in u wroegd en knaagd?
Of moet men juist haar naam, op blyde plaatzen, roemen,
En mag men Agnes, by geen droeve doodbaar, noemen?
Myn Agnes! ach! gy ziet uw bruigom weêr te moet,
En vreest niets minder als het plengen van zyn bloed.
Gy maakt, misschien, u al gereed, om ons te onthaalen,
Wanneer wy keeren, en van Karel zegepraalen,
En brengen u de staf van Napels, onzen buit:
U! ach! zyn zuster; u, myn uitverkooren bruid!
Gy meend twee koningen van Napels aan te schouwen;
De een' broêr te noemen; met den anderen te trouwen;
Maar deze vreugd word u wel deerelyk ontroofd:
Gy zietze zonder kroon: gy zietze zonder hoofd.
Schrei niet, myn lief! ai, wilt uw klederen niet scheuren:
Het koude bloed raakt weêr aan 't zieden, door dit treuren,
't Hart weêr aan 't kloppen op de naam van Konradyn;
Hou op! hou op! en kwel haar met geen nieuwe pyn.
Wel aan. Zo 't u behaagd, gy kond my buiten leiden.
Ik voel my nu gehard te sterven; en te scheiden.
O Frederik! vaar wel! vaar wel, ô Frederik!
'k Ga van u, voor altyd: neen, voor een oogenblik;
Ik zal me spoeden. Toef, myn halsvrind! ik kom weder.
Ernesto, zetme dan, dicht aan zyn zyde, neder:
Vergun de liefde toch het uiterste vermaak,
En die twee lyken hun verhoolen zamenspraak.
Vaar wel, heer Reinoud! troost myn moeder. Dit is 't laatste.
Reinout.
Indien ge ooit Reinout in uw zuiv're boezem plaatste,
Sta toe, dat hy u ook in 't uiterst' by mag staan.
Konradyn.
Wie loond u deze trouw! eerwaardste, laat ons gaan!
Vaar wel, o Frederik! ik zal myn hert hier laaten.
| |
[pagina 79]
| |
Derde tooneel.
Ernesto, aleen.
Een koning na 't schavot? hoe worden hooge staaten
Geslingerd heen en weêr, van haat en twist en hoon!
Ach! hoe veranderd, vaak, een vorstelyke kroon!
Men ziet, op 't onvoorzienst, haar flikkering verdwynen;
Haar held're peerlen, en haar gloeijende robynen
Versmelten, in een uur, tot traanen, en tot bloed.
Maar... 't is de vorst. Hy had de prins hier haast ontmoet.
| |
Vierde tooneel.
Ernesto, Karel, Hofsioet.
Ernesto.
Zie hier uw vyanden, heer koning! die nu geven,
Aan u, met hunne dood, een aangenaamer leven.
Ontfang nu, met vermaak, de...
Karel.
Waar is Konradyn?
Ernesto.
Genadigste! zyn lyk zal hier ook daadlyk zyn.
Karel.
'k Hoor, dat men deze baar gevoerd heeft in de kamer,
Eer hy vertrokken was!
Ernesto.
't Is waar, men had bekwamer.
En beter tyd verwacht: 't geschiede door 't bestier...
Karel, met een wenk zyn Hofstoet doende vertrekken.
Zwyg. 'k merk de boosheid van myn vrouw, en myn griffier.
Zal zy den prins verby den hertog laaten lyden?
Hier pynigen, voor 't hof het werktuig doen bereiden,
Waar meê de dood zyn ziel van 't lichaam scheiden zal?
Ernesto, merkt gy 't niet? 't berouwd me. 's prinsen val.
| |
[pagina 80]
| |
Ernesto.
Genadigste, verschoon...
Karel.
Neen. 'k zet op u myn zinnen:
Oprechtigheid, en trouw, Ernesto, doen me u minnen.
'k Heb mededogendheid, in al uw doen bespeurd,
En deze deugd, hoe zeer ik grimde, goedgekeurd.
Gy deed me, onwetende, in uw naar, en treurig weezen;
Des prinsen onschuld, en myn grove misdaad leezen.
Ernesto, 't is me leet. Ach! wat heb ik gedaan!
Ernesto.
Is 't my geoorloofd, dat ik na de markt mag gaan?
Karel.
Hou my gezelschap. Laat uw koning niet verlegen,
Gy zyt myn lyfwacht, ik betrouw me op uwen degen;
En slaap, terwyl gy waakt. Ontzet my nu. Waar heen?
Blyf staan, en laat my toch niet, by dit lyk, alleen.
De doodbus kraakt. Ik beef. Ik zie den hertog nad'ren;
Het gudzend bloed spruit uit zyn doorgekorven ad'ren.
En hier, (waar berg ik my!) hier komt de prins ook aan,
Gelyk een schaduwe by 't scheem'ren van de maan.
Laat af, o Konradyn, laat af om my te waaren!
Hy grimd. Hy knarsetand. 'k zie 't ryzen van zyn hairen.
Ach! revel ik? wat is 't? is 't waan, of spokery?
't Is waan. Voel ik de schim niet zwerven aan myn zy?
Neen. Hoor ik 't ram'len niet van boeijen, en van keten?
Ai my! 'k bezwyk. Myn brein word van malkaâr gereeten.
My dunkt, het blikzemd van den hemel, op my gram,
En deeze kamer staat, alom, in vuur en vlam.
Voeg u toch weer by een, o worstelende zinnen!
O wanhoop! laat u van myn klachten overwinnen!
O naberouw! verhoor myn zuchten! myn gebeên.
| |
[pagina 81]
| |
Vyfde tooneel.
Beatrix, Karel, Ernesto, Blanche.
Beatrix.
Daar legt het kieken van den adelaar vertreên,
De dart'le ryksleeuw speel nu met zyn hoofd en pluimen.
Karel.
Is 't met de prins gedaan? wil dan myn boezem ruimen,
O knagende hartworm! gun myn ziel...
Beatrix.
Gy zyt ontsteld.
Wat staatzorg is 't, myn heer, die u noch plaagd, en kweld?
Vertrek! laat ons alleen!
tegen Ernesto en Blanche.
Karel.
Ernesto, treê na buiten.
Beatrix.
Men stier den hoofdman om Klotildes hof te ontsluiten:
Haar dolle liefde kan ons nu niet schadlyk zyn.
Karel.
Ga heen.
| |
Zesde tooneel.
Karel, Beatrix, Blanche, ter zyde.
Karel.
‘Zy zegepraald, en juigd, terwyl ik kwyn.
Beatrix.
Wat kweldge u? laat Europe ons lasteren, en schelden.
't Is onze schuld niet dat de kroon zo veel moet gelden.
Karel.
Maar hoe ging hy ter dood? bezadigd en gerust?
Beatrix.
Hoor, 't geen ik heb gezien met groot vermaak, met lust.
| |
[pagina 82]
| |
Den Beyer, die, zo 't scheen, niet van zyn prins kon scheiden,
Quam hem de trappen van het wreekschavot opleiden;
Zyn oogen droopen weg; zyn wangen, onlangs rood,
En bloeijend', vielen in, zoo paars, en bleek, als lood.
Hy beefde, en jammerde, en wrong, deerelyk, zyn handen,
Den toestel ziende tot de staat-slachtofferhande.
In deze ontroer'nis viel hy schielyk, 't zy zyn voet
Uitspattede, in een plas gezet van 's hertogs bloed:
Of 't zy de schrik zyn hart en boezem toe kwam nypen,
Eer hy den beul zag naar den staalen rechtbyl grypen.
Maar eind'lyk, rees hy, en bleef by den Beyer staan,
En hoorde 't vonnis, doch zeer ongeduldig, aan,
Steeds vallende in de reên van Robert, onder 't lezen,
Die dikmaels sweeg, als of 't ontzag hem noch deê vreezen;
Maar, 'k zie dat dit verhaal u, meêr en meêr, bedroefd,
Myn heer?
Karel.
Ach! ja, 't is of myn hart word toegeschroefd,
Had ik hem heimelyk, (en niet voor ieders oogen,
Op 't schandelyk schavot) onthalst! het mededoogen
Der volgende eeuwen hou die daad, hoe wel bepleit,
Daarom voor boos, en vloekt myn onrechtvaardigheid.
Beatrix.
't Recht eischt zyn plaats: dit is, uit grooten nood, bedreven,
En niet uit haat. Men moest verzek'ren kroon en leven.
Karel.
Verzet, met deze troost, zyn moeders ongeval,
Die, zo men zegt, hier noch deze avond wezen zal.
Beatrix.
Gy zult Elizabeth, met heulcheid, tegentreden,
En daar...
Karel.
De lastersmet noch, met een schyn, bekleeden,
Myn hart bedriegende? met een verbloemde spraak.
Neen. Geen bewimpeling verdedigd deze zaak.
| |
[pagina 83]
| |
Haar tegentreên? ik durf haar woede niet verwachten.
Beatrix.
Men zet de vrouw dan af. Wat raaken ons haar klachten?
Karel.
Het is een konings weêuw. Men moet, om reên van staat,
Haar wel onthaalen, niet bejegenen met smaat.
Zy heeft veel vrinden, die op dezen handel loeren.
Indien zy 't lyk eischt, om naar Beyeren te voeren,
'k Zal 't geven; en indien zy Konraads graf begeerd,
't Word toegestaan; want me een gestorven vyand eerd;
En 't zielloos lichaam, met rourslaatzy, brengt ter aarde,
Terwyl hy met zich sleept al 't geen ooit onrust baarde.
| |
Zevende tooneel.
Ernesto, met een pook, Karel, Beatrix, Blanche, Alfonsus.
Ernesto.
'k Bezocht, ter goeder uur, de ryksprinses, Mevrouw!
Zie hier het staal, (waar meê zy zich doorsteken wouw)
Haar, met geweld ontrukt, en uit de vulst gewrongen.
Beatrix.
Waar was Alfonsus?
tegen Alfonsus.
Hoe, zyt zy niet toegesprongen,Om dit....
Alfonsus.
Ik zag geen pook voor dien de glans verriedt
In de opgeheven hand.
Karel.
Is zy gewond of niet?
Gy twyfeld, hoofdman? die verwoedheid doet my schroomen.
Myn lief! wat zal ons van dit mensch noch overkoomen!
‘O faam! die 't all' verteld, en niets verborgen houd,
‘Ach! dat gy van myn kind Klotilde zwygen woud;
‘Of myd dit hof; of dek uw oogen, stop uw ooren,
‘Zo zal de wereld van deze euveldaad nooit hooren.
| |
[pagina 84]
| |
Ernesto.
Zy volgd ons; maar als een getergde tygerin,
Den band ontworsteld, en den keten, koningin;
Zy komt. haar aanzicht brand; het vuur springt uit haar oogen.
| |
Achtste tooneel.
Klotilde, Beatrix, Karel, Blanche, Konstance, Alfonsus, Ernesto.
Klotilde, tegen Alfonsus se Ernesto.
'k Bedank u geenzints voor dit avrechtsch mededoogen.
Vergeefs hebt gy de pook me ontroofd; de steek gestuit;
Wat doet gy meêr als dat gy slechts myn dood steld uit?
'k Wil sterven. is 't my nu mislukt; 't zal eens gelukken.
Geeft my de wacht geen tyd om 't staal in 't hart te drukken,
De wanhoop lokt myn ziel met heet, en snel fenyn,
Dat (eer men 't achterhaald) haar voerd by Konradyn.
Wat zeg ik? Konradyn, myn heer, is noch in 't leven;
Dit hart, dit hart is hem tot een verblyf gegeven;
Gy wild hem doden? dat uw kling myn borst ontsluit'.
Op dat hy smoore in 't bloed van zyn verloofde bruidt,
Gy zwygt noch? ja, gy deinst, en poogd my nu te ontvluchten?
Beraad u niet: stoot toe. verslyt geen tyd met zuchten:
Straf, met uw degen, straf de wederspannigheid
Van die, zo stout, voor uw gezicht, de prins beschreid.
Gy darteld in 't vermaak van op de baar te aanschouwen
Een jongeling, dien gy het hoofd hebt af doen houwen;
Geniet die vreugd ook in myn dood; ben ik uw kind,
'k Ben 's prinsen minnares. zo gy my noch bemind,
Verban die zucht: ik kan natuur, en 't bloed verzaaken,
En gy, gy koud uw borst niet onbeweeglyk maaken.
Wat houd dat lemmer op? steek. sluit uw oogen toe.
Karel.
Indien myn hand...
Beatrix.
Vertreck. hy word dit sarren moê.
| |
[pagina 85]
| |
Klotilde.
O moeder! (neen, ik vrees dat ik die naam bevlekte,
Gas ik ze aan u, die hier die staatorkaan verwekte)
Het is uw beurt. wilt hier scherprechteresse zyn,
Of vrees een huuw'lyk met een andren Konradyn.
Doch meend gy, met zyn dood, de liefde in my te smooren?
'k Veracht uw vlyt; dit vuur brand feller als te vooren,
Schoon ik myn voorwerp mis. maar. ‘dit beduit wat goeds;
‘Die dienaar komt vergeefs hier niet met zo veel spoeds!
| |
Negende tooneel.
Oktavio, Karel, Beatrix, Klotilde, Blanche, Konstance, Alfonsus, Ernesto..
Oktavio.
Heer koning! wat al bloed ziet me heden nederstroomen,
Van 't hoog schavot! de graaf is in de stad gekomen.
Karel.
Myn schoonzoon? is het waar?
Oktavio.
Hy heeft, met eigene hand,
Den degen in de borst van Robert Bar geplant.
Daar sprak hy, dit 's de loon der listige amptenaaren,
Die woord en eed, naar baat, en niet naar recht verklaaren.
En 't oor misbruiken van de koningen! Mevrouw,
Hy liet de beul (op dat hy nimmer roemen zou
Dat zulk doorluchtig bloed gestord was door zyn handen)
Ook dadelyk van een schavottrauwant aanranden;
Die, met een spiets, op 't lyk van Bar wierd neêrgeveld.
Beatrix.
Dit is uw doen.
Klotilde.
't Gaat wel. ja: 't is door my besteld.
Schoon hy te laat komt, ik heb hem te rug ontboden.
Gy schrikt: maar veel te vroeg: hier is meer moeds van noden.
| |
[pagina 86]
| |
Indien uw boezem dit gety niet uit kan staan;
Hoe hard 't zy, stuifd de zee noch zwaarder op haar aan;
Wiens golven, omgerold, en op en neer gesmeeten,
Uit de afgrond loeijen, en van geen bedaaren weeten.
Ik zie, terwyl men slechts van heerschappyen droomd',
Van deze springvloed hier haast alles overstroomd!
Wat ongelukken (ach! myn wenschen doen my beven!)
Zult gy noch, om de prins, in dit paleis, beleeven.
Waar uit de blydschap, en 't geluk, voor eeuwig vliên,
Hoe deerlyk gy die, met natte oogen, na mogt zien!
En, bleef het onheil in 't paleis! 't zal zich verdeelen
Door 't gantsche koningryk, en stooken staatkrakeelen
En krygsgeschillen, die nooit neêr te leggen zyn.
Zo straft de bittre wraak de moord van Konradyn!
O leliën van ons geslacht! 'k zie u al bloozen,
En, door 't vergooten bloed, veranderen in roozen.
Gy kwynd, helaas! gy sterfd uw bladers vallen af:
Dus is 't myn tyd. Ik zal u voorgaan naar het graf
zy vertrekt.
Karel.
Konstance, Alfonsus, ik beveel u beide haar leven.
Beatrix.
Men straftze.
Karel.
Ik kan haar die krankzinnigheid vergeven,
Gaan wy, Mevrouw, de graaf eens spreeken.
Beatrix.
Zie noch zoon,
Noch dochter aan; maar pas alleen op staf en kroon.
Einde van 't Vyfde en laatste Bedryf.
|
|