Konradijn
(1736)–Ludolph Smids–
Auteursrechtvrij
[pagina 13]
| |
Eerste tooneel.
Konradyn, Frederik, beide zittende blootshoofds, slecht gekleed, en geboeid. Wacht ter zyden.
Konradyn.
OPrechte halsvriend! en myn eenigste! verbie,
Verbie my 't zwygen niet.
Frederik.
O Konradyn! ik zie
Dat dit verkroppen van uw klachten, en die stilten,
Van dagh tot dagh, u doen verteeren, en versmilten,
Verborgen droefheid knaagd den taajen hartâer af.
opryzende.
Gryp moed. Braveer uw lot, gevangenis, en graf.
Of voeltge uw ziel te zwak om meerder leet te dragen,
Verlicht haar arbeid eens met jammeren en klagen:
Want, zuure elende maakt men, met zyn klachten, zoet.
Door 't weenen geeft gy lucht aan uw benaaud gemoed.
Suf slechts niet.
Konradyn, opstaande.
Frederik! uw dor en treurig weezen
Doet my verstommen; daar 'k myn vonnis in kan leezen,
Terwyl 't een spiegel aan myn teêr geweeten strekt;
| |
[pagina 14]
| |
En, op het leevendigst vertoond 't geen haar bevlekt.
Uw wangen schynen my, geduurig, te verwyten,
Dat ik hun bloeisel, en hun schoonheid, doe verslyten,
Meend gy dat dit myn hart niet raakt; dat ik (ô Neef!)
Uit Oostenryk, u naar dit wrokkend Napels dreef,
En nu myn hand aan uw belangens niet kan leenen?
Deze onmagt is 't alleen, dat my geeft stof tot steenen:
O jonge Hertog! want uw minnelyken aart
Was wel een beter lot, ja beter woonplaats waard.
Wat toond zich alles hier vervaarlyk, wreed, en bloedig!
Frederik.
Spreek doch zo laf niet. Wees wat meerder édelmoedig.
Volg my na. Ik vergeet ook alle smart, en rouw,
omhelst hem.
Zo lang ik Konradyn dus in myn ermen hou'.
Uw byzyn minderd myn verdriet, en myn elenden,
Door alles, 't geen hier bang en wreed schynt, om te wenden,
En, van dit kerkerhol, te maaken een paleis.
Als ik myn ketens roer, dan hoor ik, reis op reis,
(Uw boeijensziende) een harp, of zoete citer, klinken.
Konradyn.
‘Gy kend den alsem niet, dien my de min doet drinken!
Frederik.
Ja. zo misschien zich iets bedekt houd in het hart,
't Geen, met een stille zucht, u melden mocht myn smart,
Het is de vrees dat u de vorst van my zal rukken.
Konradyn.
Hoe zwoeg ik onder een gewicht van ongelukken!
Myn vrind! zie! zie my eens met ernstige oogen aan.
Hoe troond my Karel! wat word my niet aangedaan?
Dit schynt de Py noch, die ik 't leven eens betroude,
Gewisseld voor myn kleed, styf van gesteente, en goude.
O ruuwe py, zo duur gekocht! gy waart meêr waard,
Had gy my wel gedekt! had ik my wat bedaard,
En neêrgezet (nu maakt de schade en schand my wyzer!)
Ik zag myn vuisten niet, gedoodverft, in dit yzer
Beneepen; maar verguld met Napels ryke staf,
| |
[pagina 15]
| |
Die 't wild geweld, zo mild, aan Karel overgaf.
O kerker! doch hy laat het niet by dezen kerker;
Zyn smaat, zyn schimpscheut, en zyn dreiging, drukt vry sterker.
'k Blyf evenwel, ook in deze hechtenisse, een vorst;
't Zaat van een keizer: en het treft een eed'le borst,
In 't veld, en staf, en kroon, en purper, te verliezen,
En hier te went'len op een slordigh bed van biezen.
Frederik.
Gy klaagd, daar 't woest geval in ons niets nieuws vertoond.
Hoe dikwils heeftze wel een akkerman gekroond,
Terwylze een brave vorst verzond in ballingschappen!
Een koniog is haar spel. Zy leid hem, langs veel trappen,
Ten troon: maar om weêr af te rollen als een bal.
Geen zaak vertroostme meêr als de algemeene val.
Hoe kan ons doch de moed, in deze ramp bezwyken,
Wanneer ons koningen, myn heer, daar in gelyken.
Neen. Als me een ongeluk beschreijen zal, en moet,
Dan is 't gezelschap, in 't beschreijen, wonder zoet.
Konradyn.
Maar uw gezelschap valt my zuur. Men laate u keeren
Na Oostenryk. dit zoet is 't wit van myn begeeren:
Want, uw verlossing maakt een eind van myn misbaar.
Als me u bevryd, men zet my weder, noch een jaar.
Dan zal ik troost en heul by and're vrinden zoeken,
Wien 't toegelaaten is te koomen tot deze hoeken.
zit neder.
Frederik.
Het eenigste heul, waar meê de wrede vorst betoond,
Dat mededogen ook in yz're harten woond;
Doch schoon hy my alleen bevryde, ik wil niet leven,
't En zy de vryheid ook, myn heer, u word gegeven.
| |
Tweede tooneel.
Alfonsus, Konradyn, Frederik, Wacht.
Alfonsus.
O hoogeboorene! verschrikt niet, voor een vrind,
Die uwe elend beklaagd, en uwe deugd bemind.
| |
[pagina 16]
| |
Konradyn, tegen Frederik, misnoegt.
Waarom mocht hem de wacht den toegang niet beletten?
't Verveeldme.
Frederik, tegen Konradyn.
Prins!... 't geval myn heer zich neêr te zetten:
Schoon ik geen reden weet, gy maakt myn hart verblyd?
Alfonsus weigerd te zitten.
Gy komt zo laat niet, om, met boert of met verwyt,
De troostelooze te bedroeven, en te plagen.
Alfonsus.
Ik kom om uw verdriet een weinig te onderschragen,
Met myn gezelschap: die zyn ongeval beschreid
Die past een bly gesprek, geen stilte, of eenzaamheid.
Frederik.
Wel wil uw blyheid dan met onze droefheid paaren.
Alfonsus.
Doorluchtige, wil my uw neêrlage eens verklaaren.
'k Verzoek, ootmoedig, een verhaal van al uw druk;
Een ruuw ontwerp van 't zwaar en deerlyk ongeluk.
Konradyn.
Is dat hier onbekend? zag Napels my gevangen,
En heeft het, van myn lot, de maare nooit ontfangen?
Alfonsus.
Prins! ik weet nergens af. 'k Ben een Siciliaan,
En quam, ten dienst van 't hof, hiervoor een maand eerst aan.
Konradyn.
Wel aan. Den hertog moet myn heer daar in behagen.
Herroep 't geheugen eens van onze nederlagen.
Beschryf Kampanien, dat ons verwonnen zag;
Wanneer Vesuvius verschrikte, op haar geklag,
En, met een dikke smook, en zwarte wolk, betogen,
Te treuren scheen, om dat zyn erfheer was bedrogen.
Alfonsus, tegen Konradyn.
Prins! doe my die genaâ dat ik 't hoor uit uw mond.
Konradyn.
Neen. door 't vertellen valt de roof weêr van de wond,
| |
[pagina 17]
| |
Frederik, neêrzittende.
Voldoe dien heer.
Konradyn, neêrzittende.
Neem plaats. 'k zal by 't begin niet blyven;
Noch, zeer naaukeurig, hunn en onze macht beschryven:
Maar, slechts den oorlogslist, waar door wy zyn verraân.
Naauw rieden tyd en plaats de Geulfen om te slaan,
Of Karel zond aanstonds, twee troepen na beneden,
Hol, na de konst, gezet in rygen en geleden.
Een derde bleef te rug, van het gebergt gedekt,
't Geen by de Fuzinus, zo breed legt uitgestrekt.
Zy wierden van Montfort geleid. Men zag hem pryken
In 's konings kleding, om juist Karel wel te lyken.
Ik deelde meê myn heir in tweên; en val fors aan,
Breek door, verscheur zyn macht, maak onze een ruime baan.
Montfort moest zelf de dood, in Karels schyn bezuuren:
Doch, als myn volk hem zag, het liet, ter quader uure,
De schilden rollen, smeet ter zyde het geweer,
En viel, te plonderziek, op 's vyands rykdom, neêr.
Ik bad, ik riep, ik schold, en dreigde met den degen:
Maar kon, met dreigen, noch met bidden, hen bewegen.
Waar op zich Karel dan, gezond en fris, ontdekt,
Die, met dien derden troep, rondsom die plond'raars trekt.
Myn tonge is veel te zwak om meêr hier af te spreeken.
Frederik.
Ik zal 't verhaalen.
Alfonsus, tegen Frederik.
Hy blyft in zyn reden steken.
Konradyn.
Dus heeft de krygskans zich naar Karels zin gedraaid.
't Veld rookte van het bloed. 't gebergte lag bezaaid
Met Gibellinen, door gehouwen, en geschoten,
Gekneust, gescheurd, verminkt, verplettert, en doorstooten,
Met spiets en heirbyl, knods en sabel, haak en bout.
Ik heb de Fucinus, met grooten schrik, beschoud.
Dat glazig meir beklom de peil van zyne boorden,
| |
[pagina 18]
| |
Gezwollen van het brein en bloed, gestort in 't moorden.
Eerst golfde 't helder! nu scheen 't drabbig stil te staan.
'k Zag ook, van verre (helaas!) den overwinnaar aan:
De wrede Karel stond als of hy was bedrogen.
Hy overzag het veld, en mat, met brandende oogen,
Den droeven oegst van zoo veel lyken, schoon hy 't ziet,
Hy schrikt, geloofd zyn oog, en eig'ne handen niet.
Frederik.
Prins! sla dit over: 't quetst uw boezem, en zyn ooren.
Alfonsus.
My lust alleen den ramp van Konradyn te hooren.
Konradyn.
Wel. 't heir viel, of verstoof: die vluchten kon die vlucht.
Ik zag op Frederik. deze antwoord met een zucht.
Vergeefs. wy vloden ook; doch ruilden onze kleêren
(Ach!) tegen slecht gewaad, op dat me ons niet mocht keeren.
Drie dagen zworven wy door dal, en wildernis,
Vermoeid en hongerig. dan dokenwe in het lis
Der droge meiren, en dan in bemoschte kuilen.
Tot dat ons eens verdroot dit doolen, en dit schuilen,
En dit lang worst'len met des aardryks ongenaâ.
Wy zochten dan de zee, en 't boschryk Astura,
En dongen naar een pink, die ons van daar zou brengen:
Maar, 't scheen de hemel wouwdit vluchten niet gehengen.
Wy zeilden naaulyks, of de honger kreet om brood,
En 't was 'er niet; het geld ontbrak ook in die nood.
Nood! die geen arg denkt, die verblind den aldersnootsten.
Gy Frederik! gy naamt (in moedigheid de grootste)
Uw zusters laatste gift, dien schoonen diamant,
Hy wend zyn hooft ter zyden, verzuchtende.
En zond den visscher, met dat duur juweel aan land.
Die toond en veild dien ring men vraagdhem na ons wezen
En kleed. Hy keerd. De spys maakt yder als verrezen.
Wy dreven voort: doch zien, ontrent den middernacht,
Ons agterhalen van een witgevleugeld jacht;
Dat sleept den pink te rug, en dwingt ons weêr te landen.
Daar zagen wy ons in eens bitt'ren vyands handen.
| |
[pagina 19]
| |
Men schud ons uit; en vind de wapens onder 't kleed.
De slotvoogt doet zyn heer hier af terstond de weet.
Die komt, veel sneller als een havik, aangevloogen;
Belegert Asture, en doekt dus Europe de oogen;
En wint het slot, en brengt des keizers Konraads zoon
Gevangen in de schaâuw van zyne ontrukte troon;
Verwonnen! daar men my moest na de rykstad dragen,
Door staatzybogen, op een gulden zegewagen,
Als overwinnaar, met een krans van lauwerblaên,
En Karel, streng geboeid, doen voor myn paarden gaan.
Het word een jaar, dat ik, met hem, hier ben gekomen.
Alfonsus.
Haast ziet de kerker u de ketens afgenomen.
Dit ongeluk maakt u noch een gelukkig mensch,
Indien uw wil omhelst myns meesters hartewensch:
Want, schoon dat Robert Bar de koningin verbitterd,
En dat de haat den vorst in 't gloeijende aanzicht schitterd,
Ja, dat de Guelfer zyn vergif, en gal, uitbraakt,
Daar is een aan het hof, wiens oog steeds voor u waakt.
Konradyn.
Ik ken de kroonzucht van Graaf Karel, en zyn vrouwe,
En yders wrok: Wie zou het met ons durven houwen?
Alfonsus.
Verdiende die niet wel een plaats in 's prinsen hart?
Frederik.
Spreek uit. Wie denkt, ten hove, om ons, en onze smart?
Konradyn.
Voor my, myn heer, 'k verzoek van niemand medelyden,
Indien ik niet, met my, den hertog zie bevryden.
Alfonsus.
'k Geloof dat deze u is een welbeproefde vrind:
Maar ook dat de andere, u veel driftiger bemind.
Frederik.
Dat is onmogelyk. Wie zou myn liefde tarten?
Alfonsus, tegen Konradyn.
Die, die uw vryheid, op het hoogste, neemt ter harten.
| |
[pagina 20]
| |
Konradyn.
Dat zich die vrind eens in dees kerker deede zien.
Alfonsus.
'k Heb last, myn heer, om u zyn dienst, en hart, te biên.
Konradyn.
Ken ik zyn naam?
Frederik, Alfonsus vastboudende.
Waar heen? hoe! zoekt ge nu verschoning?
Alfonsus.
Neen: 'k zal haar noemen: 't is de dochter van de koning.
Konradyn.
Gy boert met ons. nu blykt uw schyndeugd al te klaar.
Alfonsus.
Het is Klotilde, 't is de ryksprinses.
Frederik.
Is 't waar?
Alfonsus.
'k Zweer dat Klotilde mind, en zal 't u klaarder zeggen,
Met u myn staat, en rang, naar waarheid, voor te leggen.
'k Ben haar hofmeester; die, dien zy zo waardig houd,
Dat zy dit groot geheim alleen hem toebetroud:
Haar dienaar, in het kort, door woord en eed verbonden,
En, ô doorluchtige! nu tot u afgezonden
Verschoon myn stoutheid, heb ik wat te lang gewacht,
En, naar behooren, niet terstond myn last volbracht.
De kust was onbekend, my docht ik moest eerst peilen,
Om niet, te reukloos, op een blinde klip te zeilen.
Gy zucht, maar de afkeer is de bronaêr van die zucht,
Myn heer! ik bid u, doet, met deze droefheid, vrucht.
'k Verzeker u van 't hart van die 't my gaf in handen,
Om, met diens zuiv're vlam, te doen uw boezem branden.
Zeg slechts, beliefd het u, aan haar getrouwe slaaf,
Dat deze boodschap u gevalt, en deze gaaf.
Hoe! 't is geen dertelheid; het is geen wulpsche lafheid.
Men heeft, al lang, gezocht des konings woede en strafheid
Te breid'len met de band van echt, en met uw trouw.
De Graaf van Vlaanderen wil datze worde uw vrouw;
| |
[pagina 21]
| |
Een zeker toeval deed hem haare liefde merken:
Hy smeekt den koning, en hy vleid de koningin,
(Niet meldende evenwel die wel gezette min)
Zo dat de vader naar het huuwlyk schynt te hellen:
Besluit dan, laat uw gal wat minder opwaarts wellen.
Konradyn.
O wond're zaak! hoe durft Klotilde dit bestaan?
Zy heeft, met haar ons aan te bieden, zeer misdaan:
Gevangens, veel te laag, van het geval, gestoten.
Alfonsus.
‘Helaas! prinses!
Konradyn.
Zy heffe haar hart om hoog, op grooten,
Van elk geëerd, gediend, onthaald, en aangebeên.
Alfonsus.
Hoor doch, is 't mogelyk, ô prins! hoor naar myn reên.
Gy blyft, ook in de laagte, een hoog geboren Koning.
Een vorst ontleend zyn glans niet van een gulde wooning.
Ik prys die liefde. Myn prinses is niet misleid;
Zy kend een diamant, zelfs in de donkerheid.
Gun haar, doorluchtige, gun haar uw wederminne;
Zo zal 't geluk weêr van een huuwlyksvuur beginnen.
Al bliksemd Karel uit den hemel van uw troon;
Dat onweer helderd op, als hy u noemd zyn zoon.
Voeg u...
Konradyn.
Het is genoeg. Ga, boodschap dit Klotilde:
Dat deze kuil, vol stanks, (schoon ik al minnen wilde)
Niet dulden kan, dat hier de dertelheid treed in,
Als zynde een tegengif voor 't fel vergif der min.
Men weet, dat geen gebrek dien dwazen hertstocht teelde,
Myn heer! maar datze sproot uit overvloed en weelde,
En voeg daar by, dat ik geen liefde kan verstaan
Van haar, wiens vader my dede in de ketens slaan.
Ik zal Klotilde nooit.....
| |
[pagina 22]
| |
Alfonsus.
Myn heer, 'k hoor iemand komen.
Ach! dat haar reine min noch wierde in acht genomen.
Ik ga; en ben niet graag van yder hier gezien.
Vaar wel.
Alfonsus binnen.
Konradyn.
Het huuwelyk, met haar, zal nooit geschiên.
Neen, Frederik! ik wil, aan Karel, liever 't leven,
Als myn genegentheid aan zyne dochter geven.
Myn ziel gruwd voor dien echt. Hoe kon de Gibellyn
Zyn stamtelg vlechten in de doornen van Urzyn?
| |
Derde tooneel.
Frederik, Reinout, Konradyn, Wacht.
Frederik, terwyl Reinout naderd.
Het is de Beijersche afgezant, die, tot ons voordeel,
Hier alles gaâslaat: 't is die man, wiens schrander oordeel
Geduurig werkt, en weerd al 't geen ons heil belaagd,
Terwyl hy voeld, wat zucht de ontstelde rykspols jaagd.
Wat troost, heer Reinout, brengt gy de gevangens mede?
Reinout.
Men mompeld, in het hof, van een getroffe vrede.
De rechtsgeleerden zyn nu van een and'ren zin,
En neigen tot genaê, medogenheid, en min.
Ik zie de keizerin vast in 't gemoet, uw moeder;
Zy naderd Napels: maar het hof maakt my niet vroeder
In uw belangens; 't zegt, dat ik, te driftig, pleit,
In spyt van 't vloekgespan, voor uwe onnozelheid.
Dit heb ik uit de graaf van Vlaanderen gekregen,
Met uw gevangenis bekommerd, en verlegen;
Doch, tot uw schade licht, gaat hy weêr na zyn land.
Frederik.
Helaas! wanneer?
Reinout.
Terstond.
| |
[pagina 23]
| |
Frederik.
Houd gy met hem verstand,
Ga, spreek hem heimelyk. hy moet noch niet vertrekken,
Maar eerst den koning tot barmhartigheid verwekken.
Bid, dat hy noch wat tyds in deze stad verbeid.
Gebruik, gebruik, myn heer, eens uw welsprekenheid.
Beweeg den Graaf, hy zal den koning haast bewegen.
Een teder woord heeft vaak der vorsten gunst verkregen.
Konradyn.
Vergeefsche moeiten.
Reinout.
Prins! vaar wel; ik neem dit aan,
En zal terstond, 't geen ik verwerf, u doen verstaan.
| |
Vierde tooneel.
Frederik, Konradyn. Wacht.
'k Zorg noch voor onrust. ga te raade met uw zinnen.
Gy moet, myn heer, gy moet de ryksprinses beminnen.
't Is immers een prinses ja, 't is van kunne een vrouw,
Die, krygtze van haar gunst, en liefde, naberouw,
Met doller driften woed als tygers, of leeuwinnen,
En breinloos haat, gelyk zy breinloos plag te minnen.
Ai, blus uw haat, op dat uw hart ontfonke in min.
Konradyn.
Ach! kwam myn moeder.
Frederik.
Prins! dat ik niets op u wie.
Konradyn.
Myn moeder zal het hart van Karel best bewegen.
Frederik.
Misschien verharden: zyn wy nu malkand'ren tegen
In deze liefdestryd, te vooren nooit verdeeld
In droefheid of in vreugde, in armoede of in weeld?
Hoe graag was ik om my van u te laaten leiden,
Schoon 't hard viel, ik beken 't, van Agnes afte scheiden,
| |
[pagina 24]
| |
Myn waarde Zuster.
Konradyn.
Ach!
Frederik.
Die my zo teêr bemind,
En echter, in dat uur, moest wyken voor een vrind.
Wees nu meê vaardig, om, 't geen ik verzoek, te horen.
Ontmoet de ryksprinses, met liefde, naar behooren:
Ja, haat haar vader niet, al praald hy met uw staf:
Maar liever die, die dat schoon rykssieraad hem gaf,
En daar meê nodigde om in Latium te komen.
Het doelwit van uw haat zit op den stoel van Romen;
Niet op die van dit ryk, die, 't geen me schonk, nam aan.
Al konde uw stamzon ook niet beter ondergaan,
Als met uw dood, laat hem doch ryzen met het leven
Van die van Hohenstauf slechts over is gebleven.
Draag, draag doch achting voor uw keizerlyk geslacht,
Wiens op en ondergang staan beide in uwe macht;
Geef aan Klotilde uw woord: met die prinses te paren,
Is 't eêlste middel om het leven te bewaren.
Hoort gy na my niet? hoor na grootvaârs dor gebeent',
Dat, in zyn lykbus, om zyns nevens trotsheid steend.
Gy spreekt niet? laat gy u, van my, niet overreden?
Veins u dan slechts verliefd op haar bekoorlykheden:
Al is die schyn een vuile en lasterlyke daad,
Indien zy voordeel geeft, 't is een noodwendig kwaad.
Konradyn.
Neen, bertog! waare deugd, zoekt geen geleende verven:
'k Zou, met die schyn, de glans van ons geslacht bederven:
Doch ik verschoon de raad van eenen die bemind,
En, door de zorg voor het beminde, is gantsch verblind.
Neen. Karel mag ons wel verdichtsels op doen dringen,
Als: dat ik hem een pook in 't hart heb willen wringen;
Dat ik de Kerk heb, in haar zoete rast, gestoord;
Dat ik een naam gebruik die my niet toe behoord;
Dat ik dit sluim'rend ryk, als vyand', aan kwam tasten:
Maar nooit zal hy me, met het gruwelstuk, belasten,
| |
[pagina 25]
| |
Dat ik zyn kroost heb, met een schyn van min, verleid.
Daar komt Ernesto, met de lyfwacht. 't is bepleit.
Wy zullen sterven, doch (myn broeder) met malkandren.
Frederik.
Wat 's dit? gy schrikt, hou moet, 'k zie uw gelaat verand'ren,
En wit besterven. hou doch moed! daar is geen nood.
Konradyn.
Myn halsvriend, ach! dit doet de vreeze voor uw dood.
Frederik.
Dit vreezen komt te vroeg.
Konradyn.
Wat zal hier dan gebeuren?
| |
Vyfde tooneel.
Ernesto, Frederik, Konradyn, Oktavio, een Pagie met klederen over den arm, Wacht.
Ernesto.
Doorluchtige! ziet hier een einde van uw treuren.
Ik neem, uit 's konings last, de boeijens van uw hand:
Tegen Oktavio.
Maak gy ze los. werpt gy dat haatlyk tuig aan kant.
Oktavio.
Vergun, ô prins! dat ik dit kleed u uit mag trekken.
Konradyn.
Helaas!
Frederik.
Wil ons den zin doch van dit werk ontdekken.
Ernesto.
De koning wil, dat gy, met alle eerbiedigheid,
Van my, zult worden, in een hofvertrek, geleid.
Oktavio.
Laat los.
Konradyn.
Laat blyven. 'k zal my, met dit kleed vernoegen.
Ernesto.
Dit ryk gewrocht gewaad zal Prinssen beter voegen.
| |
[pagina 26]
| |
De koning is gepaaid. hy roept u uit den stok,
En zend u, tot een blyk van vrindschap, deze rok.
Konradyn.
Hy doet te veel: schoon ik niet laaten kan te schroomen,
Dat, na die zonneschyn, een hagelbui zal koomen,
Die my verplett'reu zal.
Frederik.
Men ly dit, Konradyn.
Men noemd ons lam'ren, laat ons toonen dat we 't zyn.
Ernesto.
Rust, prinssen. wilt de gunst des Konings niet verachten.
Konradyn.
Ik vrees men zal haast de opgepronkte lam'ren slachten.
Ernesto, ziende datze beide, t'elkens, weigeren de klederen te verwisselen, tegen Konradyn.
Prins! gaan we. treê voor uit.
Konradyn.
Waar heen doch?
Ernesto.
Na 't paleis.
Konradyn.
Wel aan. ach! dit is eerst een schandelyke reis!
Myn vaders hof word dan myn kerker!
Ernesto.
Wild niet schroomen.
Frederik.
Afgryflyk hol! ik hoop nooit weêr in u te koomen.
Einde van het Eerste Bedryf.
|
|