Achter het anker

[p. 177]

XIII.

Het schip lag met blinkende flanken op de ree, achter het anker, en de wimpel woei breed uit in de wind; de zeilen klapperden.

Tjeerd Boltema liep jachtig het havenpad af, hij maakte zijn schreden groot, zijn schouders stonden recht op, zijn oogen glansden van werk-drift en van lust in het leven. ‘Heden, zoo'n pracht van'n dag, nou, en zoo lekker zomerig de zee....,’ hij rekte de leden. ‘Hè ja, nou werken! Wèrken haast tot boven de kracht. Dat was goed! Daarvoor was 'n mensch op de wereld! Nacht en dag ploeteren voor de boterham en Zondags..,’ zijn glimlach taande even en een donkere herinnering gleed als een schaduw over de zonneschijn in zijn ziel. ‘Och stil daar nou van, stìl! Ja, Zondags net als de ouë, trouw na' de Kerk gaan en 's avonds, met de Vrouw, psalms-zingen.’

Hij dacht aan het versleten kerkboek met de zilveren krammen dat de ouë hem gister op de trouwdag, met tranende oogen en bevende handen gegeven had, en een stroeve ernst trok zijn lippen dun en strak. ‘Ik zal 't gebruiken,’ peinsde hij, - ‘ja, net as de oue zâ-'k doen....’ Dan dâlijk brak ook zijn glimlach weer door, en dravend als een joggie liep hij in de

[p. 178]

kittelende Mei-zon over het blinkende pad naar het water. Het net met de boodschappen wiegelde wild heen en weer aan zijn arm, hij merkte het niet, zijn oogen lachten naar de zonneschijn.

De roeiboot schommelde hupsch op de schuimende deining, lenig sprong hij er in, lei het boodschappennet op het bankje, maakte het touw los van de schoeiïng en wrikte zich krachtig de stroom op.

Tegen zon-op tuurden zijn oogen en in de verte zag hij zijn schip: forsch, knoestig en donker in het witte ochtend-licht. Jur was er doende in de mast en Riek stond rond, ferm en vroolijk voor op de tjalk.

Ze droeg haar struische kind hoog op de arm en wenkte Tjeerd.

Hij lachte, en onbesuisd in zijn haast klotste hij de roeiriem heen en weer door het snel-stroomende water. ‘Werken maar, altijd werken,’ hunkerde het in hem, zong het in hem...

En zóó over de blinkende zee met haar krachtige golfslag en haar blanke schuimlijnen, ging Tjeerd Boltema, naar het koene schip, op de zilveren ree, waar het geluk hem wachtte.

Enkhuizen, 1922-'23.