|
| |
| |
| |
Davids Lof-Zang, 2 Sam. 22.
Stem: Als het voorgaende.
Of: Mijn hert ontfonkt &c. Aldus.
Myn steen-rots, en mijn borgt, is my alleen de Hee - re
En mijn uythelper, als ick my maer tot hem kee - re
God is mijn rots, ik sal op hem tot aller tijd
Betrou - wen: mij - nen schid - en d'hoorn
2. Mijn hoog vertrek, en al mijn toevlucht, mijn bevrijder,
Gy hebt my van gewelt verlost, o sterke strijder.
'k Aenriep den Heer die is te prijsen, met mijn stem,
| |
| |
En van mijn vyanden wert ik verlost door hem.
3. Doots-baren hadden my omvangen: d'ongeschikten
Als beken Belials my van rontom verschrikten.
Der hellen banden my omringden door veel noots:
Ja ook bejegenden my strikken selfs des doots.
4. Wanneer ik bange was, aenriep ik haest der Heere,
En riep tot mijnen God, die ik geduurig eere:
Hy hoorde mijne stem uyt sijn verhoogt Paleis,
En mijn geroep quam in sijn ooren reis op reis.
5. Doe beefd' en daverde de aerd' en d'aerdsche tenten,
Ja doe beroerden sich des Hemels fondamenten,
En daverden, om dat hy, tot des vyants schrik,
Met toorn ontsteken was ten selven oogenblik.
6. Van sijner Neuse ging een rook op, door 't gebeerde,
En een verschriklik vyer uyt sijnen mont verteerde,
Ja kolen werden daer van aengesteken haest.
(Wie sal uytblusschen 't vyer het welk de Heere blaest?
7. Hy boog den Hemel, en quam neder, ons t'ontmoeten,
En dikke donkerheit was onder sijne voeten.
Hy voer en vloog als op een Cherub heel geswind:
En wiert gesien als op de vleugelen der wind.
8. Tot tenten steld' hy om sich duysternis gestolken:
Een t'samen-bindinge der wat'ren, 's Hemels wolken.
En van de glants, die voor hem heen ging vol geswiers.
Zijn aengesteken en vervlogen kolen vyers.
| |
| |
9. Seer sterk de Heere van den hogen Hemel donderd',
En d'Hoogste gaf sijn stem, soo dat sich elk verwonderd'.
En hy sond pijlen uit, verstrooide 's vyandts schaer;
Sond blixem uyt, en hy verschrikte plotslik haer.
10. Van 't onweer werden bloot gesien de diepe kolken
Der zee, en werden soo ontdekt voor alle volken
Des weerelts gronden, door des Heeren schelden, ja
Van 't fel geblaes des wints van sijne Neuse dra.
11. Hy sond sijn hulpe van der hoogt', hy nam my goedig;
Hy trok my op gelijk uyt groote wat'ren spoedig.
Hy, die ik eeuwig daer voor danken sal, ja hy
Verloste krachtig, van mijn sterken vyant, my.
12. Van mijne haters snel, om datse macht'ger waren
Dan ik. Sy hadden my bejegent met beswaren
Ten daeg' mijns ongevals; maer siet, de Heere was
My tot een steunsel en een rots op 't selve pas.
13. En in de ruimt' hy my uytvoerd', en my uytrukte:
Want hy hadd' lust aen my, dat my geen vyandt drukte.
De Heer vergolt my na mijn saecks gerechtigheit;
Hy gaf my weder na mijn handen reinigheit.
14. Want 's Heeren wegen hebb' ik recht gehouden heden,
En ben mijn God nu niet godlooflik afgetreden.
| |
| |
Want voor my waeren al sijn rechten, die hy gaf,
En sijn insettingen, daer van week ik niet af.
15. Maer 'k was oprecht, voor hem in mijn een'voud'ge slegtheit;
En 'k wachtede my nauw voor mijne ongeregtheit.
Soo gaf de Heer my weer na mijn gerechtigheit,
Voor sijne oogen, na mijne trouwe reinigheit.
16. By goedertierenen houd gy u goedertieren,
By den oprechten held oprecht in uw bestieren,
En rein, o Heer, houd gy u by den reinen, maer
By den verkeerden houd g' u als een Worstelaer.
17. En 't swaer bedrukte volk verlost gy; maer uw oogen
Zijn tegen, ja gy sult vernederen de hoogen.
Want gy zijt mijne lamp, ô Heer, opklaren doet
De Heer mijn duysternis van ramp en tegenspoet.
18. Want, Heer, ik loop met u kloekmoedig door een bende;
'k Spring' over eenen muer, met mijnen God, be hende.
Volmaekt is Godes weg; des Heeren reden is
Doorloutert als Metael gesuyvert in de smis.
19. Hy is een sterke schild al die op hem betrouwen.
Want wie is immer Godt, behalven d'Heer, te houwen?
Wie is een rotz-steen meer, behalven onse God?
Godt is mijn sterkt' en kracht, hy onderhoudt mijn lot.
20. En hy heeft mijnen wech gemaekt volkomen open.
Hy maekt mijn voeten als der hinden, snel in 't lopen,
| |
| |
En op mijn hoogten, daer ik vry ben, hy my stelt,
Ten strijde leert hy selfs mijn handen, als een helt.
21. Soo dat een stalen boog is met mijn armen even
Verbroken t'eenemael. Ook hebt gy my gegeven
Den schilt uws heils, en door uw ver-ootmoed'gen, Heer,
Hebt gy my groot gemaekt, en hoog verhoogt tot eer.
22. Ruim hebt gy onder my gemaekt mijn voet-stap heden;
Mijn enk'len hebben niet gewankelt in uyt treden.
Mijn vyanden vervolg' ik, en verdelgdes' eer,
Tot dat iks' hadd' verdaen, en keerd' ik doch niet weer.
23. En ik verteerdes', en doorstakse met den swaerde,
Soo datse niet weer op en stonden van der aerde;
Maer (schoon sijn hadden soo geschuimbekt en geraest)
Sy vielen onder mijn kloekmoed'ge voeten haest.
24. Ten strijd' omgordd' gy my met kracht; gy deed ten gronde
Neer-bukken onder my, die tegen my opstonden.
En mijner vyanden en mijner hat'ren nek
Gaeft gy my; ik vernield' haer, en verbrak haer bek.
25. Sy sagen uyt, maer geen verlosser wasser, siet doch!
Sy sagen na den Heer, maer hy antwoord' hen niet doch.
'k Vergruisd' hen doe, als stof der aerden, in 't gelijk;
| |
| |
Ik stampt, ik breiddes' uyt gelijck der straeten slijck.
26. Ook hebt gy, Heer, my uyt-geholpen van de twisten,
Mijns volks, daer wy van selfs geen hulp of raet toe wisten;
Gy hebt my tot een hooft der Heydenen bewaert:
Het volk, dat my niet kend', heeft my gedient op d'aerd.
27. My hebben vreemd sich geveinsd'lik, onderworpen:
Soo haest haer oor van my, in Steden of in Dorpen,
Maer hoord', hoe wonder Godt aen mijne zijde zy,
Soo hebben sy van schrik terstont gehoorsaemt my.
28. Ja vreemde volk'ren zijn gevallen en verstooten,
En hebben, bloo sich aengegordert uyt haer slooten.
De Heere leeft, gelooft mijn stercke rotz-steen zy:
Verhoogt zy Godt, de rotz mijns heils; mijn roem is hy:
29. De Godt, die my nu geeft volkomen wraeke weder,
En werpt dus onder my de trotse volken neder:
En die my uytvoert, door sijn wonderbaere kracht,
Van mijne vyanden vol hoogmoet, trots, en pracht.
30. Gy heft my boven die, die tegen my haer stelden,
| |
| |
Gy redt my van den man der wrevele gewelden.
Dies onder d'Heydenen, ô Heere, sal ik u
Steeds loven, en ik sal uw Naem Psalm-singen nu.
31. Hy is ten lesten, na soo veel verdriets en hoonings,
Een sterke tooren der verlossingen sijns Konings;
Aen sijn Gesalfden doet hy goedertierenheit,
Aen David en sijn zaet, tot in der eeuwigheit.
|
|
Auteursrechtvrij