Christelijke doodts-betrachting
(1687)–Willem Sluiter–
Auteursrechtvrij
[pagina 37]
| |
Doots Echt-Scheydinge Voor gestelt in W. Sluyters Klaeg- en Troost-Reden Over De Doot van sijn Huis-vrouw.De Doodt scheidt Ziel en Lijf:
Soo scheidts' ook Man en Wijf.
| |
[pagina 38]
| |
Pred. VII. vers. 2. 't Is beter te gaen in 't Klaeg-huis, dan te gaen in 't Huis der Maeltijt: want in 't selve is het einde aller menschen; en de levendige leit het in sijn herte. | |
[pagina 39]
| |
HOe komen my de wolken, na den regen,
Soo swart en dik, met plassen neer-gezegen!
O zee van ramp! ô brakke tranen-vloet,
Waer in ik swemm', en schier verdrinken moet!
Ik dacht: het is wat swaers voor ons' gesinde,
Een Vader, die soo hert'lik ons beminde,
Te missen, door een soo ontijd'ge doodt.
Elk van ons seyd'; Ach dit verlies is groot!
't Was alle daeg' al weenen, steenen, klagen,
Om sulk een schat, ons door de doot ontdragen.
Maer ach! ik dacht niet, dat het swaerste kruis
Soo snel en fel sou dringen in mijn huis.
Het bitter leet was wat versoet alrede,
Door 't lieve kint, dat weer van selfs bragt mede
Sijn Groot-va'ers naem, ik kuss' mijn Echt-genoot,
Die my dat pandt nu voort-bragt uit haer schoot.
Maer ach! hoe haest verdwijnt dat vreugt-geschitter!
De bitterheit wort my, in vreede, bitter.
De wreede doot rukt weg, soo onverwacht,
Haer, die ons' kruis soo dikwils heeft versacht.
Mijn troost, de lust en luister van mijn oogen,
Mijn best' Iuweel, (wie sal mijn tranen droogen?)
Mijn eenig Lam, dat rusted' in mijn schoot.
| |
[pagina 40]
| |
Wordt my ontrukt door d' al te strenge doot.
Soo jong' een spruit, van vier-en-twintig jaren,
Begeeft my weer (ach!) na haer tweede baren,
En weinig na twee jaren in ons' Ee.
O korte vreugt, gekeert in soo veel wee!
Wy waren wel vernoegt steeds met malkander,
En nimmermeer verschilde d'een van d'ander.
Wy konden 't al op nemen, vreugt, of druk.
Wat GODT ons gaf, geluk, of ongeluk.
Wy konden 't al malkander helpen dragen.
En sagse my, om eenig leet, verslagen,
Dat menigmael ons, in ons' Ampt, ontmoet,
Wat maekte sy 't my, met haer troosten, soet!
Sy was soo wel in ons' beroep te vreden,
Dat nooit het hert haer hing na groote Steden.
Sy sprak, als ik. Daer is geen sael'ger stant,
Als dat m', in 't still, mag leven op het Lant.
Hoe kons' haer selfs vernoegen, en haer troosten,
Wanneerse sag, door 't vlakke Velt, in 't Oosten,
Des morgens vroeg, de glinsterende Son!
Dan was 't, dat sy gemeenlik dus begon:
O! konden wy den HEER genoeghsaem loven
Voor sulk een gunst, als hy ons doet van boven,
Dat wy, dus afgesondert, hier in 't still,
Het onse doen, na 's herten wensch, en will!
Wanneerse mogt haer klein gemakje sluiten,
En, ongestoort, GODES werken sien daer buiten,
In d'open lucht, dan waren voort haer reen:
Wat lust, en rust is hier, by in de Steen!
Veel zael'ger is't den Hemel aan te schouwen,
| |
[pagina 41]
| |
En 't groene Velt, dan wereltsche Gebouwen,
En straten vol van volk, met aerdsch gewoel,
En pracht, daer ik een af-keer van gevoel.
Al mogt ik zijn een Koningin op aerden,
'k Sou sulk een Staet niet, voor de mijn aenvaerden.
Wat is 't een vreugt, te mogen zijn soo vry
Van aerdsch geprael, der zielen slaverny!
Sy was altijt een zed'ge Maegt voor-hene,
Die liever op haer Kamer sat alleene,
In stil bedrijf, dan daer de dert'le Ieugt
Soo ralt en malt met ongebonden vreugt.
Hoe meenigmael heeft sy recht uit beleden.
Dat al, wat s' ooit hadd van den HEER gebeden,
Indien hy haer beroepen wild' in d'Echt,
Haer, in ons' EE, was rijklijck toegelegt!
Al watse sagh dat ooit my moght behagen,
Daer toe begaf s' haer selve, sonder tragen.
Sy oeffend' haer in heil'ge Poësy,
In Sang-lust, en Musijk, soo volgd'se my.
Sy quam somtijts my onverwacht begroeten,
En met een soet, en sticht'lik Dicht ontmoeten,
En sprak; Mijn Lief, gy schenkt my menig Dicht,
Dies komt het mijn' ook voor uw' aengesicht.
Wat kon my doch het herte meer door-grieven,
Als datse my soo trachtte te believen
In 't soetst vermaek, dat ooit mijn hert begeert!
Wat hield' ik sulk een liefd' en gunst dan weert!
Indiense my te lang sag by mijn Boeken,
Sprak s' aen den disch; Lief wilt gy my besoeken,
Of zal ik u besoeken desen dagh?
Indien ik op uw Kamer komen magh.
| |
[pagina 42]
| |
Dan saten wy, soo lang de tijt kon lijden,
En deden elk het onse, met verblijden.
SY werkt' iet met haer handt, terwijl ik las;
Of songen t'saem, na dat het quam te pas.
Geen aerdsche vreugt en kond' haer ooit vermaken.
Haer vreugt was Godt, of Goddelike saken.
SY achtt' altijt haer grootste Schat en Lot,
Dats', onbelet, mogt dienen haren GODT,
Haer huis-werk dee SY neerstig met haer handen;
Nooit stakse 't Broot der leuyheit na haer tanden.
Noch nimmer was, door yd'le sorgh, haer hert,
Uit ongeloof, bekommert of verwert.
In al haer doen, bleef GODT haer doel geduerigh.
SY schikt' het al, om doch te blijven vuerigh
In 's HEEREN werk. SY las, SY badt, SY song,
Selfs als de noot haer ander werk op-drong.
SY hoedd' haer seer, dats' immers, met haer leven,
In 't een of 't a'er, geen mensch mogt aenstoot geven.
Ootmoedigh was in alles haer besluit.
De vriend'likheit scheen haer ten oogen uit.
Nooit was SY traegh in ietwes te ver-richten,
Waer mee s' haer selfs, en anderen mogt stichten.
SY overleid' ons' Ampt en Schuld-plicht staegh,
En badt tot GODT, om bystant, alle daegh'.
Wanneer dan quam des HEEREN heil'ge Rust dagh.
Soo was die, voor haer ziel, een soete lust-dagh.
Om niet te zijn belet door aertsch gedruis,
Soo bleefs', uit lust, wel met my, in GODS Huis.
Na d'eerste Preek, was haer niet aengenamer,
Dan dat se slechts bleef in de Kerken-kamer,
| |
[pagina 43]
| |
Alwaerse las, of overdacht, of badt,
En weinig Broot, slechts tegen flauwheit, at.
Daer wachte SY de Noen-dienst af, in vreede.
Na 't eind' van die, was dikwils noch haer bede,
In 't self vertrek; Ei! hef doch, eer wy gaen,
Tot GODT noch eens met my, een Lof sang aen.
Hoe was mijn hert altijt met vreugt om-vangen,
Dat ik met haer mogt singen mijn Gesangen!
Al deden wy het selv' ook dagh by dagh.
Het wierd' ons beid' al soeter als het plagh.
Ach! waer is nu mijn trouwe Gesellinne!
O Doodt, hoe scheidt gy sulk een Liefd', en Minne!
Twee herten, soo gantsch vast aen een gevoegt!
Twee zielen, d'een met d'ander soo vernoegt!
O Doodt, waerom en gaet gy niet beknellen
Soo menig paer, dat sich met angst gaet quellen,
Om dat gy niet haest scheiden komt haer Echt?
Hoe komt, dat gy soo 't liefste paer bevecht?
'k Hadd', in ons' Ee, nu 't soetste soet te wachten.
Ik voedde my noch korts met dees gedachten:
Nu sal mijn Lief haest voor-gaen, met haer deugt,
En leeren 't eerst' af-setsel onser Ieugt.
Van nu aen sal s' haer Dochter onderwijsen,
(Gedacht' ik) ô! hoe sal ik dan steeds prijsen,
Met lust en vreugt, de Moeder en het Kint!
Maer siet, hoe nu die hoop geheel verswindt!
Nu sal by dees' onnoos'le lieve Lamm'ren
Nooit heug'nis (ach! wien sou 't in 't hert niet jamm'ren?)
Nooit heug'nis van haer lieve Moeder zijn.
Ach! 't is voor my wel d'allergrooste pijn.
| |
[pagina 44]
| |
Mijn waerde pandt, mijn troost, mijn uitverkooren,
Hoe hebb' ik u soo spoedigh doch verlooren?
Mijn Echt-genoot, van elk my toe-geleit,
Eer ik u hadd'; hoe haest is 't, dat gy scheidt!
Mijn lot, van GODT verwacht met vreugt en blijheit
Mijn deel-noot in mijn Koninklike vryheit,
Mijn trouwe hulp, na ziel en lijf te saem;
En was niet elk ons' Houwlik aengenaem?
En was 't niet ons' Gemeint' een groot behagen,
Dats' ons' te saem hier hoorden, spraken, sagen,
By veelen was noch u besoek verwacht,
En onvoorsiens soo segt gy ons goe nacht,
Elk treurt, met my, om uw ontijdig sterven;
Om dat wy nu uw lief geselschap derven;
Dat, nu gy hier eerst recht in kennis waert,
Gy ons verlaet en na de groeve vaert.
Hoe roert my, ja ontroert my, haer gedachte,
Den gantschen dagh, en, in mijn droom, by nachte!
Ik ben gelijk een eensaem' mussch' op 't dak,
Die onlangs eerst haer weder-paer ontbrak.
De plaetsen, die 'k te vullen plagh met galmen
Van vreugt-geklank, en soo veel zege-Psalmen,
Zijn stil, of vol van treurig rouw-geklag.
Van sang, of spel, en is'er geen gewag.
Gelijk wel-eer GODES Volk aen Babels stroomen,
Haer Harpen op hing' aen de Wilge-Boomen,
Om dat haer lust veel meer tot weenen was;
Soo ligt al mijn Musijk-werk nu in d'asch.
Mijn huis is my (och lacy!) woest gelaten.
Mijn hert is flauw door droefheit boven maten.
| |
[pagina 45]
| |
Mijn ooge schreit. Noch grooter is de pijn,
Als 't hert niet door getraen ontlast kan zijn.
'k Wensch, dat ik eens mijn rouw uit-schreien moge,
En, voor een tijt, een traen-aer zy mijn ooge;
Dat soo 't gemoet eens wat opklaren mocht,
Gelijk als, na een regen-vloet, de locht.
Geen mensch, ten zy hy 't heeft beproeft, kan weten,
Hoe 't een hert bloedt, als 't wort van 't a'er gereten,
Insonderheit twee herten, aen malkaer
Soo vast gehecht, als 't mijne was aen 't haer.
Maer stil, mijn ziel, wilt eens weer wat bedaren;
Wilt niet te sterk, met u geklagh, uitvaren,
Op dat my niet genaek een Eliphaz,
En segg', dat my dit klagen geensins pass':
En spreke; Siet, gy selfs hebt onderwesen
Veel and'ren, ja gy hebt gesterkt, voor desen,
De slappe handt, en struikelende kny,
Nu 't komt aen u, siet, hoe beroert zijt gy!
Ik sal mijn hant dan op mijn mont gaen leggen.
't Is GODES werk. Wie sal daer tegen seggen?
Wy bidden, dat des Vaders will' geschie;
O! dat men s' ons noit tegen-streven sie!
Voor al moet ik my selven leeren dragen,
Na 's Heeren will' en heilig wel-behagen;
Vermits my selfs mijn naem geeft dese leer,
HEER SUS LUST MY U' WILL', door letter keer.
Mijn vleesch sy swak, mijn herte beef en trill' my,
Soo roept mijn geest doch; Heer, sus lust u will' my.
O HEER, neem vleesch en bloet doch van my weg,
Soo 'k tegen uwen will' ooit doe of segg'.
| |
[pagina 46]
| |
Ik sal my selfs dan niet te angstig quellen,
Maer sal, met GODT, mijn droefheit mate stellen;
Op dat ik niet bedroeft zy, als de geen,
Die hoop, noch troost en heeft in sijn geween.
Die ik beween', is doch met vreugt ontbonden:
SY is niet heen, maer slechts voor-heen gesonden;
Waer na SY selfs, al lang', haer hadd' bereidt.
Hoe salig is een ziele, die soo scheidt!
Het ging haer noit soo wel alhier op aerden,
Of sy verlangd', om 's levens Kroon t'aenvaerden.
Insonderheit, een tijt-lang voor haer endt,
Heefts' all' haer vlijt tot dees gedacht gewendt,
Dewijl SY, heel op 't lest, grof swanger gaende,
Op d'uitvaert van haer Vader was, vermaende,
En badt haer elk, dats' immers blijven soud'
In 's Moeders huis, op dats' haer Kraem daer houd.
O neen, (sprak SY); 'k hebb' innerlijk begeeren,
Met ons gemeint' het Avondmael des HEEREN
Te houden, soo my GODT maer soo lang' spaert,
En ben ik voor geen noodt of Doodt vervaert.
SY krijgt haer wensch. SY voelt haer matte leden,
Te noodt bequam om na GODES Huis te treden.
Wat was, voor 't lest, dit aen haer ziele soet!
Wat troost vonts' in haer Heilants Vleesch en Bloet!
SY treedt, met my, na haer gewoone wijse,
In 't Kerk-vertrek, alwaers', haer GODT ten prijse,
Voor haer, en my, veel schoone dingen las.
My heugt wel, hoe verheugt ik met haer was.
Wanneer SY hoord', in 't Dank-Sermoen, verhalen
Van d'ydelheyt des menschen, en van 't dalen
| |
[pagina 47]
| |
Der dagen, gaend', als schaduwen, voor-by,
Was niemant soo daer door beweegt, als zy.
Een traen-vloet borst, tot tuig'nis, uyt-haer oogen.
Ik sprak; Mijn kint, hoe waart ghy zoo bewogen?
'k Magh, seid'se, wel bewogen zijn daarom,
Mits alles schoon op my te passe kom.
Daar wiert verhaalt hoe veele van de reste
Dit Avondmaal misschien sou zyn het leste.
Dit past op my. Ik eigen 't my ook toe.
Dat GODT met my, na zyn believen, doe.
Wat was SY blijd' om 't geen sy hadd' ontfangen.
Doe 's and'ren-daegs, haer 't Wee al sterk quam prangen!
SY riep; Hoe heeft de HEERE my verhoort!
Juist willen nu myn beenen niet meer voort.
Soo 'k gister waar soo swak geweest als heden,
Ik hadd' tot aen de Kerk niet konnen treden.
Nu hebb' ik recht GODS liefd en gunst bemerkt,
Die juist my heeft, tot dees' tijt tie, gesterkt.
Wat droegh mijn Lam haer Barens smert geduldigh.
Wat was haer troost, door CHRISTUM, menig vuldigh,
In alles wat haer toe quam van den HEER!
GODTS kracht werkt', in haer swakheit, meer en meer.
Drie weken lang wierds', alle daeg', al swakker!
Wat queet SY haer, in JESUS Kruis-School wakker!
SY toonde, dats' haer les wel hadd' geleert;
Als ieder weet, die by haer heeft verkeert.
Een beter hoop op CHRISTUM, dan dit leven,
Het welk soo kort en moey'lik is, kan geven,
Was al haer troost, soo vast in 't hert geset,
Daer 't alles door versoet wierd' en verset.
| |
[pagina 48]
| |
Ik moet hier van haer afscheit iet verhalen;
Om my daer mee te troosten in mijn qualen.
Haer leven gaf my oorsaek tot veel vreugt;
Haer sterven leert my yv'righ zijn ter deugt.
Haer doot geeft, in mijn droefheit, my een leven,
Door 't geen SY heeft gesproken en bedreven,
Wanneer SY nu haest scheiden sou van hier,
't Geen alles niet kan vatten dit Papier.
Gelooft zy GODT, die 't zwakke soo wil sterken.
Gelooft zy GODT, die 't willen en 't werken
Dus in haer wrocht. Niet ons, niet ons, ô HEER,
Maer uwen Naem geeft, om uw goetheit, eer.
Men hoort haer niet, dat wereltsch was, verhalen.
Men sagh haar nooit na 't aerdsche leven talen.
Van 't Geest'lik, en van 't Eeuwig leven maer
Was hert en mont haer vol, soo voor als naer.
SY mogt voortaen haer met geen ding bemoeyen,
Dan, datse niet genoech vernam 't invloeyen
Van GODTS genaed', en onuitspreek'lik soet,
En dat haer oogh niet stortt' een trane-vloet.
Ik sprak, Mijn Kint, gebruik nu 't vast Gelove,
In plaets van uw gevoel. GODT sal van boven,
In overvloet, eer gy van hier verscheidt,
U proeven doen sijn wond're lieflikheit.
O! mocht dat maer geschien! was al haer suchten;
O! voeld ik doch die Hemelsche genuchten!
Wat is geschiedt? haer zwakheit nam seer toe;
Men bragt haer in een ander Kamer doe.
Terwijlse daer is midden in het strijden,
En ligt verzwakt door al 't flauwhertigh lijden,
| |
[pagina 49]
| |
Voelts' onvoorsiens, als in een volle vloet
Van troost en vreugt, te zwemmen haer gemoet.
SY voelt de smaek der eeuw'ge vreugt soo krachtig,
Dats' uit-roept; Nu, nu weet ik, doe waerachtig
De HEERE zy. Nu wil hy komen haest,
Dat ik van hier eens moge zijn verplaest.
O! wat een vreugt verrukt mijn hert, en sinnen!
Wat vreugt, wat vreugt gevoel' ik nu van binnen!
Ik voel'et al, ik sie 't al. O wat vreugt!
De HEERE komt. Wat vreugt! wat vreugt! wat vreugt!
Vermits s' in 't hert een Hemelsch licht sach schijnen,
Riep s' uit. O! doet my open de Gordijnen,
Op dat ick doch den Hemel aensien magh,
Waer heen' ik vaer', terwijls' al opwaerts sagh.
('t Was wonder, daer SY nauw'liks eerst kon spreken,
Dats' onvoorsiens soo krachtig uit quam breken)
Ik sprak, Mijn lief, dit is de voorsmaek maer
Van d'eeuw'ge vreugt, die gy nu wort gewaer.
Soo GODT u hier alreede dus begenadigt,
Hoe sult gy dan daer boven, zijn versadigt!
Is van die vreugt een droppeltjen soo soet,
Wat wil dan zijn die volle wellust-vloet.
Haer ziele, door dit innerlik verlangen,
Bleef vast aen GODT, en aen den Hemel hangen;
Schoon 't zwakke lijf aan 't bedd' gebonden lagh;
Haer vlugge geest wierd sneger als sy plagh.
Terwijl s' aldus haer yver voelde branden,
Hief s' op met kracht, haer oogen hert, en handen,
SY badt tot GODT, SY smeekte, watse kon,
Tot dat ik, met al 't volk, 't Gebedt begon.
| |
[pagina 50]
| |
Maer SY, door kracht des Geestes aengedreven,
Badt steeds voor heen 't geen haer wierd' in gegeven,
Soo dat ik, nu en dan, met poosen, sweegh,
Op dat s' haer hert uit gieten mogt te deegh.
Na dat ik dus bereidt sagh mijn Beminde,
Versocht ik van de Bueren, en 't Gesinde,
Sy wilden eens vertrekken allegaer,
Dat ik alleen eens spreken mogt met haer.
Ik sloot de deur wel na my toe, en seyde;
Mijn Lief, het schijnt, dat wy nu sullen scheide:
Na 't geen ghy voelt, en ook mijn ooge siet,
Is anders nu hier te verwachten niet.
Ik gev' u aen uw Hemelsch Bruid'gom heden;
Ghy zijt met hem, terwijl ghy waert beneden,
Al ondertrouwt, maar gaat voltrecken nu
Het Bruilofts-Feest. Uw Bruid'gom wacht op u.
Tot hem, die u zoo hert'lik mint met eenen,
Send ik u nu mijn waarde Lief, voor henen,
Daar ik u hoop te volgen, in mijn tijdt.
Waer op zy toond' haer aensicht seer verblijdt.
Fluks greep SY, met haer rechterhant, de mijne;
En sloegh, als of SY voelde smert noch pijne,
Haer slinker arm, my om den hals terstont,
En drukte vast mijn mont op hare mont.
Vaar wel, myn hert, sprak doe mijn waerde Vrouwe,
Nu dank ik u voor all uw liefde en trouwe;
Uw onderwijs, en troost, en al wat ghy
Bewesen hebt, ten allen tijd', aan my.
Mits ik haer weer met dank-tael soo bejegen',
Soo wenschte my, in al mijn doen: GODTS zegen,
| |
[pagina 51]
| |
Met sulke re'en, dat ik verwondert stont,
Hoe sulk een kracht ging uit haer swakke mont.
Ik sprak; Mijn Lief, ik hou dit woort in waarden.
Ia 'k wil het, als een zegen, nu aanvaarden
O! hadd' ik dan hier 't soet Charlotje doch,
Rieps' uit, op dat ik 't selv' ook zeg'nen mogh.
Doch laet my 't klein' hier uit de wieg', eens brengen.
Ik, sonder meer mijn woorden te verlengen,
Loop' yligh heen, en breng' haer 't kleine lam.
Terwijl het volk weer, met my, binnen quam.
SY drukt het voor ons allen, in haer armen;
SY kust het eerst, en seght doe, sonder karmen:
Goê nacht, mijn kint; de HEERE zegen' u,
Na lijf, en ziel, tot aller tijdt, van nu.
Op dat ghy nu een goet vroom kint meugt wesen,
Voor-al den HEER recht kennen meugt en vresen,
Soo haest als ik seid', Amen, op haer woord,
O! rieps al weer; waar hier Charlotje voort!
Ik sprak; Al is 't te Borkeloo gebleven,
Nochtans kont ghy 't u zegen ook wel geven.
Dat 's waar, sprak SY, ik wensch het selve dan,
En sprak 't, schier met die selve woorden, an.
Vermits SY sagh mijn droefheit, in mijn tranen,
Begonse tot gedult my te vermanen,
En trooste my soo krachtig, in mijn smert,
Dat noch de vreugt raekt aen, ja in, mijn hert.
SY sprak; zijt niet bedroeft; vertroost u heden
Doch selfs met all die troostelijke reden,
Waar mede ghy mijn Moeder, metter daat,
Getroost hebt, in haar Weduwlike staet.
| |
[pagina 52]
| |
Vermits GODS Woort was in haer mont soo krachtig,
Soo sprakse; Zijt aan Rachel nu gedachtig,
Die 't niet alleen viel, in haer baren, swaer,
Maer stierf, en liet haer Iacob Weduw'naer.
Gedenk, hoe korts het zy van ons gelesen,
En dat ghy zelfs noch tot my spraakt, in desen,
Was ooit alhier, van aen-begin, een paar,
Of d'een vertrok eens, door de doodt, van d'aêr?
De HEERE zal, soo langh ghy hier zult leven,
Noch u, noch uw twee kinderkens begeven.
Van GODT hebb' ik nu mijn begeert' alreê,
Dat ik niet blijf de leste van ons twee.
SY voeld' haer hert, hoe langs hoe meer, geruster,
En trooste voort haer Moeder, en haer Suster;
Ia ook haer Broers en Susters met malkaer
Begreeps' hier in, en liets' haer zegen naer.
Doe sprakse tot de Bueren, en tot allen;
Indien ghy ooit mijn kinderkens siet vallen,
Zoo rechtse doch weer op, dat bidd' ik u.
SY sprak alleen; wy weenden alle nu.
Als iemant seid'; Ik hoop, gy sult noch blijven,
Moght sulk een woort doch niet by haer beklijven.
SY riep; En is 't niet beter by den HEER?
Na hem, na hem verlang' ik meer, en meer.
Als d' eerste koud' haer quam door d'ad'ren trekken,
En ik versocht wat warmer haer te dekken,
Antwoord'se soet; 't Behoeft voortaan niet meer;
Ik sal wel haast verwarmt zijn van den HEER.
Wat badse sterk, soo lang SY bidden konde:
Dat GODT haar doch vergeven wild' haar sonde.
| |
[pagina 53]
| |
En houden haar in 't waar Geloove t'saam;
Met goet verstant tot 's levens lesten a'em!
Van aen-begin zijn haer mijn Sterf-gesangen
Seer waerd geweest; die sprakse, met verlangen,
Op 't lest ook uit, met haer gebroken stem.
't Scheen, ieder woort hadd' op haer herte klem.
Ik sprak; Ghy zult haast ander Sangen hooren,
Ia selve zult ghy, met der Eng'len Chooren,
In-stemmen daar dat Schoon Halleluja.
Ia, riep SY, als een Echo, my weer na.
Ia, Liefst', ik hadd' de Psalmen nu ten einde,
Gelijk ghy weet; ik zou se zo ik meinde,
Van vooren aan nu singen allegaar,
Ik zal 't nu doen, doch hier niet, maar aldaer.
Nu zal ik, recht van vooren aan, gaan singen.
't Is (seid ik) zoo, en altijdt blijde dingen;
Maar nooit als hier, soo menigh rouw geklagh,
Zoo dat uw toon moest wesen wee, en ach!
SY wederhaeld' ook selfs al menig-werven
Haer een'ge troost in leven, en in sterven,
En sey, hoe 'k sulks noch Korts Gepredikt hadt,
En dat zy 't doe wel ernstigh hadd' gevat.
Wy waren all' als met haer op-genomen,
Om al de re'en, die s' uit haer mont liet stroomen,
Terwijse dus bewogen voeld' haer geest.
Noch zijnse bly, die by haer zijn geweest.
SY sou terstont wel geerne sijn gescheiden,
Maer moest haer uer, van GODT bestemt, verbeiden,
Een halve dagh, met een geheele naght,
Moest zijn in smert, en doodts-strijdt door-gebraght.
| |
[pagina 54]
| |
Ons' HEILANT, na sijn Hemelsch' openbaringh
In sijne Doop, en d'heerlike verklaringh
Op Tabor, gingh, van bey', tot strijt, en angst:
Soo viel 't haer, na die Hemelsch' in-vloet, bangst.
De smert des doods ontroerd' haer bloet en ad'ren.
SY sprak; Wat 's dit, dat my soo swaar komt nad'ren?
Uw leste strijdt, seid ik, ghy sult verslaan
De vyandt, die lest wort te niet gedaan.
Is dit de stijdt? riep s' uit. Ik voeld' alrede
Des Hemels smaak, het hert vol vreugt en vrede!
Wel, seid' ik, zulks verleende GODT aan u,
Om tot den strijt u aan te moed'gen nu.
Gy moet dan nu niet in uw strijdt beswijken,
Vermits u GODT sijn liefd' al heeft doen blijken.
Want niemant wert gekroont, gelijk ghy weet,
Ten zy dan dat hy eerst ook wett'lik streedt,
En wilt ghy dan dien strijdt niet geern' ook strijden?
O ja, rieps' uit, ik hoop, GODT zal mijn lijden
Ook maat'gen, dat ik boven krachten, niet
Versocht en zy. Waer op s' haer vast verliet.
SY sprak noch met gebroken stem, veel reden;
En, alsse van den Satan wierd bestreden,
Soo scholdtse dien, en riep tot JESUM staegh,
Dat hy sijn komst doch niet te langh vertraegh.
Mits door geen slaep 't gemoet sich kon verhalen,
Begon somtijdts haer sprake wat te dwalen;
En, als haer sulks van iemant wiert geseidt,
Riep s'; Ydelheit! ô ydel' ydelheit!
'k Hadd' niet gehoopt, dat dit my noch zou quellen.
Ik seid; En wilt u daarom niet ontstellen.
| |
[pagina 55]
| |
Onwillgh lijdt ghy al dees' ydelheit;
Maar troost u, dat ghy heden van haar scheidt.
Dan wierd terstond haer wensch en woort vernomen;
O! moght' ik haast dien Bergh eens overkomen!
Wy streden, met, en voor haer, in gebe'en;
En, onder-dies, soo gingh de tijdt vast heen.
Haer spraek nam af; de morgen-tijt quam naken.
Ik sprak: Ghy zult het nu niet lange maken,
Mijn lief, nu breekt des HEEREN Rust-dagh aan;
Ghy zult, op die, in d'eeuw'ge ruste gaan.
SY telde doe, van vier tot zes, de ueren.
Dat was gesecht; Niet langer sal 't nu dueren.
Wy hielden in 't Gebedt te sterker aen,
Wel siende dat het haest sou zijn gedaen.
Haer bevend', en haer stervend' handen haekten
Om-hoogh te zijn. Haer sterrend' oogen blaekten.
Ten Hemel stijf; tot dat s', heel sacht, op 't lest,
Als in een slaep, voleindigde de rest.
Het bleek genoegh op 't uiterst' van haer scheiden,
Dat ware vreed', en blijtschap haer geleidden.
Haer aensicht stondt sso vriend'lik, en verheugt,
Als of, daer op, waer af-gemaelt de Vreugt.
Soo gingh s' ontrent de seste uer juyst henen
GODTS licht is haer, met 't morgen-licht, verschenen.
Op Sondagh sagh s' haer ware Son, met lust.
Op rust-dagh gingh s' in d'eeuw'ge ware rust.
Nu, ô mijn ziel, bedwing u selfs door reden,
Mijn treurig' hert, ei, stel u doch te vreden.
O! laet my doch gedenken, lieve GODT,
Tot mijnen troost, aen haer gelukkigh lot.
| |
[pagina 56]
| |
Want mijn verlies en komt, in 't allerminste,
Niet eens te pas by haer' soo groote winste.
Haer blijdschap was geduerigh doch de mijn':
Waerom en sal sy 't nu dan ook niet zijn?
SY is met vreught, dien steilen Bergh nu over;
Daer 't Schat-rijk goet, het welk geen roest, noch roover
Aen raken kan, en 't goede fondament,
Dus langh bewaert, haer deel is, sonder endt.
Nu heeft SY 't geen SY van haer HEILANT wachte,
Waer op altijt geset was haer gedachte,
De levend' hoop van JESUS haer bereidt,
Het erfdeel, haer in d'Hem'len wegh geleit.
Nu heeft mijn Lief den goeden strijt gestreden,
Den loop vol-eindt; daerom ontfangt SY heden
De Kroone der gerechtigheyt, en eer,
Haer, uit genâ, geschonken van den HEER.
Nu heeft SY 't geen daer s'ernstig na gehaekt // heeft
Daer, door 't Geloof, haer hert soo na geblaekt // heeft.
Dat heeftse, door't aenschouwen, in 't besit.
Hoe blinktse nu geheel in 't suiver wit!
Nu houdse, vry van al het aerdsch gewemel,
Het Avondmael daer boven in den Hemel.
Nu sit SY aen, met Abr'ham, Isaak,
En Iacob, daer men vreest geen ongemak.
Nu sit SY aen, daer JESUS houdt in 't ronde,
Sijn Disch gedekt, en spreekt met eig'nen monde,
Eet, vrienden, drinkt, wordt dronken, liefste Schaer.
SY lijdt voortaen nooit dorst, of honger daer.
Maer drinkt alred' uit wellust volle Beeken.
De volheit van veel vreugt, niet uit te spreken,
| |
[pagina 57]
| |
Waer van s' in 't hert hier voeld' een klein begin,
Genietse, by GODTS aensicht, na haer sin.
SY hadd' alhier gesmaekt de eerste vruchten
Van 't Canaan, waer na SY met veel suchten,
Verlangd', om eens aldaer te mogen zijn.
Nu drinkt s'haer sat van nieuwe Vreugde-wijn.
O mijne ziel, blijf deser vreugt gedachtigh;
Vertroost u selfs daer meed' altijdt soo krachtigh,
Dat hare vreugt verwinnen magh u rouw,
De Doodt wil doch eens scheyden Man en Vrouw.
't Is waer het schijnt wel boven maten rouw'lik,
Dat soo gansch kort moest zijn soo goet een Houw'lik:
Maer kort en goet, wanneer het gaet te saem,
Wordt in 't gemeen geacht seer aengenaem.
't Is daer in niet, hoe langh zy d'een by d'ander,
Maer dat men steeds magh wel zijn met malkander.
Hoe menigh Paer heeft langh by-een geleeft,
Dat weinigh tijdts maer wel geleeft en heeft?
Het geeft my, in mijn druk, een soet genoegen,
Dat nimmermeer mijn hert behoeft te wroegen
Van Houw'liks-twist, waer door, met veel verschil,
Het d'eene dus, en d'ander anders, wil.
Wy hadden nooit te samen strijdt, dan desen,
Dat d'eene d'a'er op 't meest' ten dienst wou wesen.
In eer-bewijs woud d'een voor d'ander zijn.
Ik socht altijdt haer eere, SY de mijn'.
Gelijk ik ben bedroeft om haer versterven,
Dewijl ik moet haer soet geselschap derven,
Zoo dank' ik ook mijn GODT, die sulk een schat
Door zijn genaed' aen my geschonken hadt.
| |
[pagina 58]
| |
Waer door, als ik voor zijn Gericht verschijne,
Ik seggen kan; Siet ik, HEER, en de mijne.
'k Verheug' my, dat s', als mijne, gaet tot GODT.
Haer zaet is 't mijn'. O! wat een saligh lot!
De HEERE gaf; de HEERE nam. Gepresen,
En hoog-gelooft moet 's HEEREN Name wesen.
Ik hadd'se voor geen dagh verdient van GODT,
Die Hy my gaf, twee jaren, tot mijn lot.
Laet, hier door, zijn verlicht de smert haers Moeders,
De droefheit van haer Susters, en haer Broeders;
Maer boven al, mijn eigen groote rouw,
Dien GODT gaf sulk een Dochter, Suster, Vrouw.
Ia, laet ons t'saem GODTS groote goetheit roemen,
Dat wy so lang' haer moghten d'Onse noemen.
Waer s'eerst ons niet gegeven van den HEER,
Zoo gaven wy s' ook nu aen Hem niet weer.
Tot zeg'ning sal haer naem noch zijn op d'aerde,
Daer velen haer gedacht'nis blijft in waerde.
En, ofse schoon gestorven is alreeds,
Noch spreekt SY hier, door haer Geloove, steeds.
Is't tot GODTS eer, soo sal hy ons ook geven,
Dat, in haer zaer, haer deugt magh als herleven.
Dit alles maek' ons' hert, in smert, bedaert.
Haer doodt was in GODTS oogen dier, en waert.
Wy minden haer, maer GODT bemind' haer meerder;
Dies heeft hy haer tot hem gehaelt te eerder.
Wy volgen vast, d'een vroeg, en d'ander laet.
Maer saligh, die tot GODT te vroeger gaet.
SY sal niet weer tot ons beneden komen.
Wy sullen eens tot haer zijn op-genomen.
| |
[pagina 59]
| |
O! hadden w' eens haer vreugt gesien aldaer,
Wy lieten haest al onse treuren naer.
Indien wy, met geween, en bitter schreyen,
Haer weder tot dit leven konden leyen,
Wat waer het, dan naer rust, en vreugt benijdt;
En, na triumph, haer weer gebragt in strijdt?
Lijdt d'oog, uit liefd', in 't weenen, geen verschoning,
Soo laet het hert doch juichen in haer krooning,
En, vrolik zijn, om sulk een zege-prael,
Waer na wy hier doch strijden al te mael.
Voor 't quaet is SY nu wegh-geraept alreede,
Versamelt tot haer Vaderen, in vreede;
SY sal niet sien al 't quaet, dat in ons' eeuw,
Aenstaend' is, om der sonden sterk geschreeuw.
Haer Lighaem slaept, in 't Graf, geheel gerust'lik;
Haer ziel vermaekt sich, in den Hemel, lust'lik;
Tot dat ook selfs de ziel weer met 't gebeent,
Door CHRISTUS kracht, sal heerlik zijn ver-eent.
O! dat wy sulks geduerigh recht bedachten!
Der Christ'nen doodt, en is geen doodt te achten,
Wy gaen dan eerst in 't rechte leven in.
De doodt is selfs der Christ'nen groot gewin.
Dit leven is een doodt, by 't geen dat daer // is.
Soo groot verschil van tusschen 't een en 't a'er // is.
Soo salig' een verwiss'ling, in der daet,
Doet ieder, die van 't een tot 't ander gaet.
Der Wed'wen Voogt, der Wesen trouwe Vader,
Sal onder-wijl by ons zijn dies te nader,
En, troosten ons in soo veel swaer verdriet.
Die sich op hem verlaet, verlaet hy niet.
| |
[pagina 60]
| |
Laet ons te meer den Hemel maer beminnen,
Mits d'onse nu alreede zijn daer binnen.
Al wat men hier doch lijdt, is kort, en licht,
By d'eeuw'ge vreugt, onspreeklik van gewicht.
Elk volg mijn Lief, in haer Geloov', en Handel,
Geduerigh siend' op d'uitkomst van haer wandel.
GODT gev' ons all' een zael'ge uer, als haer,
En, uit gena, sijn Eeuwigh Rijk hier naer.
Amen. |
|