Christelijke doodts-betrachting

[p. 28]

IX. Hizkia's Lof-sang, uyt Ies. Cap. 38. vers: 10, 20.
Dat is:
De Schrift van Hizkia, Konink van Iuda, doe hy siek geweest en van sijne siekte genesen was, vers. 9.

Op de wijse; Van Psalm 8. Onse Godt, &c.
Siet oock het IV. Sterf-gesang, Fol. 9.

In dese Lof sangh zijn d' eigene woorden van den Gront-Text gehouden

⁺1. IK seyde by my selfs, met angstig klagen,
Van wegen dees afsnijding mijner dagen,

Sal ik nu tot de poorten van het Graf

Dus henen gaen; ik scheid'er daet'lik af.

Berooft word' ik van 't ov'rig mijner jaren,
Die anders my noch te verwachten waren.

Ik seyd', Ik sal den HEERE nu voortaen

⁺Niet sien, noch in sijn Heylighdom meer staen.

Ik sal den HEER niet sien hier in den Lande
Der levenden, om hem te doen off'rande:

De menschen sal ik niet aenschouwen meer

Met's Werelts vroom' inwoonders, als wel eer.

⁺4. Mijns levens tijdt is haestig wegh getogen,
En van my wech gevoert uit 's menschen oogen,

Gelijkerwijs een herders hutt' in 't velt,

Seer haest van d' een op d'ander plaets gestelt.

Mijn leven hebb' ik af-gesneên, ja 'k hebbe,
Gelijkerwijs een Wever sijne Webbe,

+ vers. 10.

+ 11.

+ 12.

[p. 29]

 

Den draet geknipt, mits Godt ter wrake kom:

 

Af snijden sal hy my als van den drom.

 

Ja van den dagh tot aen den nacht, soo 'k meinde,

 

Hadt gy my, HEER, alree gebragt ten einde, ⁺

 

Ik stelde my in mijn gedachten voor,

 

Ik breng 't noch tot der morgenstont wel door.

 

Gelijck een Leeuw, die niet en is te smeken,

 

Alsoo sal hy all mijne beend'ren breeken:

 

Van dese dagh tot aen d'aenstaende nacht,

 

Hebt Gy, ô Godt, my al ten eind gebragt.

 

Ik piepend' als een Kraen of Swaluw plegen, ⁺

 

Ik kirred' als een Duive gantsch verlegen:

 

Mijn oogen, in mijn swaer en droevigh lot,

 

Verhieven haer om hooge tot mijn Godt.

+ 13.

+ 14.

Pause

Ik sprak, O HEER, ik worde door veel sorge
Gansch onderdrukt, weest gy doch nu mijn borge. ⁺

Wat sal ik nu best spreken? Wat bestaen?

Gelijk hy 't my toeseid', heeft hy 't gedaen.

Al soetkens sal ik nu all mijne jaren
Voor-treden, en bedachtsaem 't hert bewaren,

Van wegen d'angst en groote bitterheit

Van mijne ziel, die 'k nu heb afgeleit.

O HEER, men leeft by dese dingen, 't leven ⁺
Mijns Geestes is in allen desen even:

Want gy hebt my gesont gemaekt, en my

Genesen van mijn siekt' en quellery.

Siet, selfs in vreed', en 't nieu geluks geschitter, ⁺
Is my geweest de bitterheit seer bitter;

Maer liefflik hebt gy nu omhelst mijn ziel,

Dat s' haest niet on verteerings groev' en viel.

Want gy hebt al mijn overgroote sonden;
Waer med' ik hadd' verdient so sware wonden,

Geworpen, HEER, als achter uwen rugg'.

Dit maekt mijn ziel soo wakker weer en vlugg'.

+ 15.

+ 16.

+ 17.

[p. 30]

 

Want 't Graf sal u niet loven, of bewijsen

 

⁺De minste eer; De doot sal u niet prijsen:

 

Die in den kuil neêr dalen, sullen daer

 

Niet hopen, HEER, op uwe warheit; maer

 

De levende, de levende die sal u

 

⁺Steeds loven, als ik heden doe ('t Bevall' u!)

 

De Vader sal den Kind'ren uw Verbont

 

En waarheit niet kond maken met zijn mont.

 

De HEER heeft my verlost na zijn behagen:

 

Dies sullen wy all onses levens dagen ⁺

 

Soet spelen op mijn snaren-spel in 't Huis

 

Des HEEREN, met een stem van vreugt gedruis.

+ 18.

+ 19.

+ 20.