In 't schipperskwartier. Deel 2

[p. 119]

XIII.
Besluit.

Er blijft mij weinig te zeggen over. De vrienden, de kennissen en de buren, al de bewoners van het Schipperskwartier verheugden zich hartelijk in de wederkomst van flip en kwamen, de eene voor, de andere na, de familie keusters geluk wenschen, zoodat het dagen achtereen bijna eene begankenis geleek. Flip gevoelde zich onuitsprekelijk gelukkig; zijn vader doorstond de zware proef en herstelde spoedig; mie bloeide weêr op en was eerlang dezelfde wolk van een vrouwmensch. Moeder keusters scheen als te verjongen. Dat de rouwkleederen daags na flip's wederkomst werden afgelegd en aan eenige arme buren weggeschonken, acht ik overbodig te vermelden.

De bruiloft van flip en mie werd eenige weken nadien, niet luidruchtig, maar daarom niet minder vreugdig, gevierd. Eerst zes maanden later ging mijn vriend terug naar zee,

[p. 120]

wel te verstaan als kapitein. Ik was toen allang weêr op reis. Bij mijne tehuiskomst vond ik mijn gezin, zoowel als dat van flip, elk met een jongen verrijkt.

Er zijn sinds twaalf jaren verloopen. Ik heb in dien tijd nog ettelijke reizen gedaan en nog een half dozijn knapen, twee wilde bengels van jongens, en vier meisjes, blond en zachtaardig als hare moeder, bijgekregen. Zoo ging het ook flip, die tot den dag van heden mijn beste vriend is gebleven, gelijk zijne mie en mijne roos nooit hebben opgehouden onafscheidbare vriendinnen te wezen en elkaâr te raadplegen bij al de ernstige voorvallen van het huishouden, in al de moeijelijke aangelegenheden, die bij 't grootbrengen der kinders voorkomen. Keuster's zoon vaart nog altoos; doch ik heb sedert vier jaar van het zeeleven moeten afzien. Vader pasmans, die oud en sukkelend begon te worden, heeft mij herinnerd, dat ik beloofd had hem ter hulp te komen, en zoo heb ik in zijne plaats de nog immer bloeijende zaak van den kaaswinkel moeten op mij nemen. Mijne roos - ik durf haast niet meer rozeken zeggen, want zij wordt tamelijk zwaarlijvig - mijne roos dan gaat stilaan naar de veertig; doch is en blijft voor mij de schoonste vrouw van de wereld, en ziet er werkelijk nog zeer frisch en bevallig uit, trots de acht bengels, welke zij mij reeds heeft geschonken, en die ik hoop nog met drie, vier te zien vermeerderen, om het dozijn te volmaken. Mijn oudste jongen moet zeeman worden en binnen een paar jaren zal hij de lessen der navigatieschool gaan volgen. De knaap schijnt van nu af reeds veel trek tot de scheepvaart te gevoelen, want hij houdt zich gedurig onledig met het ver-

[p. 121]

vaardigen van scheepjes bij middel van versleten holblokken, naar het model van den driemast, die nog altoos het schoonste sieraad vormt van onze woonkamer, en telkens dat de kleine guit aan de bewaking zijner moeder kan ontsnappen, mag men zeker zijn dat hij aan de haven drentelt of wel de voortbrengselen van zijne scheepsbouwkunde, hetzij in een der Bassins, hetzij in eenen der vlieten, doet varen. Flip is verder dan ik. Zijn jan, mijn petekind, heeft reeds zijn exaam als luitenant voor overzeesche reizen afgelegd en belooft eerlang een knap zeeman te worden. De echtgenooten peeters zijn beide overleden. Kaat van den brande komt ons zeer dikwijls bezoeken en spreekt dagelijks meer en meer van haren sus zaliger. Vader en moeder keusters beleven een gelukkigen ouden dag, en komen volmaakt wel overeen met mie offermans, wier zijde zij onvermijdelijk kiezen, wanneer tusschen haar en haren man van die kleine geschillen oprijzen, die men niet immer in de beste gezinnen kan voorkomen. Zij hebben lang het uithangbord van het Zeemans Welvaren ingetrokken, wat niet belet dat nog altoos een tiental uithangborden van dien naam in het Schipperskwartier te zien zijn. Zij leven deftig, maar toch eenvoudig van de vruchten hunner vlijt, en zegenen alle dagen den stond, waarop ik het geluk had mie offermans uit de Herenthalsche Vaart te redden, om ze als eene liefdevolle en verkleefde dochter in hun huis te brengen. - Wat neef van den berg betreft, hij schrijft bij voortduring op zijn kantoor, gaat immer naar den laatsten zwier gekleed, maar begint toch er als een oud vrijer uit te zien. Hij beweert dat hij niet zal trouwen, wijl hij te slim is gewor-

[p. 122]

den met het vrouwvolk. Hij gaat thans veel minder naar bals en komedies, wordt eenigzins dikbuikig en speelt bijna dagelijks whist in eene der fraaiste Estaminets aan de Werf. Ik mag niet vergeten te zeggen, dat ik sedert kort bestuurlid ben geworden van de Antwerpsche reddingmaatschappij, die, gelijk ieder weet, uit personen bestaat, welke allen voor daden van moed en zelfopoffering door het Gouvernement werden beloond.

En de andere schipbreukelingen van de stoomboot Robust, zult gij zeggen? Hoordet gij nooit meer spreken van kapitein matthews, van zijne manschap, noch van zijne talrijke passagiers? Ja toch. Zelfs is het een der grootste genoegens van vader pasmans en van mijne vrouw, aan al die ze niet weten, en ook een luttel aan hen die ze reeds kennen, de geschiedenis te vertellen der redding van de sloepen en het vlot, en der menigvuldige eerbewijzen, waarmede ik ter dier gelegenheid werd overladen. - Men verbeelde zich, dat mijn naam op de meest eervolle wijze werd gedrukt in al de Amerikaansche en Belgische nieuwsbladen. Bij mijne eerstvolgende reize naar New-York, werd in een der voornaamste lokalen van die groote handelsmetropool der Vereenigde Staten, ter mijner eer, een prachtig feest gevierd, waarop kapitein matthews en eenige der geredde passagiers verschenen. Ik werd door hen met zoovele kostelijke geschenken van allen aard, gouden uurwerken, kettingen, ringen, enz. overstroomd, dat ik ze niet alleen konde naar huis dragen. Eenigen tijd nadien deed het Gouvernement der groote republiek mij, door den Amerikaanschen Konsul te Antwerpen, een prachtigen zilveren roephoorn

[p. 123]

overhandigen, dien ik zorgvuldig in onze pronkkamer onder glas bewaar, met de andere geschenken, de medalie des Konings en het kruis der Leopoldsorde, waarmede onze Vorst zich gewaardigde mij te vereeren. Het kruis en de roephoorn werden mij overhandigd met veel plegtigheid in eene solemnele zitting, waarbij al de overheden der haven tegenwoordig waren. Tenzelfden tijde had ik het genoegen belooningen te zien verleenen aan den stuurman en de mannen der ekwipaadje van de Johanna. Ik werd nogmaals in zegepraal naar huis gevoerd door al de Belgische matrozen en kapiteins, waarbij zich deze reis zelfs de zeelieden der Amerikaansche schepen hadden gevoegd. Sinds dien, laten de matrozen van de Vereenigde Staten nooit na, voor mijne deur stil te houden, hun nationaal aria te doen spelen en mij met eenige Hoeras! te begunstigen, wanneer zij, op den verjaardag der Amerikaansche Onafhankelijkheid, de straten van Antwerpen met hunne gestarnde vlag doorkruisen, om serenades te brengen aan hunnen Konsul en aan die der overige natiën, vertegenwoordigd in onze haven.

einde.