Yoeng poe tsjoeng

[p. 39]

Verlangen naar eenzaamheid

Ik wilde alleen zijn met mijn droefenis
En ik verberg mij in het hooge gras:
Vergeefs! mijn tranen stroomen; een smal beekje
Loopt van zijn hol naar het bewoonde dal.
Mijn smartkreet omsluit den roep der vogels.
Waarom kan men niet lijden ongehoord
En ongezien, terwijl men toch alleen,
Alleen den langen levensweg moet gaan
En toch nooit leven kan alleen? Altijd
Zijn ouders, broeders, zusters, zoons en dochters
Aanwezig en bewijzen zorg en aandacht.
Ontvlucht men in een tempel, dan moet men
Voorouders offers brengen, aandacht wijden
Om door demonen niet omstuwd te worden.
O, alle mijn goedren wilde ik offeren
Om met mijn droefenis alleen te zijn.

(Tu Tu)