Yoeng poe tsjoeng

[p. 31]

Pelgrimstocht

Naar Tsjing Tsjao Foe was ik verbannen, ver
Van Tsjang An waar het leven bloeit aan 't water
Het volk verhaalde dat een lotusvijver
Achter de bergen in de vert' moest zijn.

Ik trok door de woestijn, de stofstorm woei
Mijn huid, mijn oogen droogden uit... ik vond
Een wed in 't midden van een zoutmoeras,
Daarin de reine lotus van Tsung Hai
Die wegstierf in het scherpe zoute water.
Als stollend bloed lag op de witte bladen
Rood zand dat de woestijnwind liggen laat.

Het lot des menschen is 't in ballingschap
En staag vervreemd te leven van de plaats
Waar zij 't best kunnen aadmen, 't vruchtbaarst leven,
Of hij vertoornt toch een of de andre macht:
De goden of de geesten of de keizer.

Maar dat een vlekkelooze lotusbloem
Die enkel leeft om reinheid te bewijzen
Om door den zachten wind gestreeld te worden,
Om wandlende jonkvrouwen 't oog te streelen,
Moet groeien in met zout verzaden grond,
In 't midden van een grauw en doodsch moeras,
Geschonden door den korzeligen wind,
Nimmer genaderd door een vrouw die glimlacht,

[p. 32]

 

Dat is een lot met 't mijne niet vergelijkbaar.

 

Ik ben niet meer om ballingschap verbitterd,

 

Als offer laat ik mijn verlangen achter,

 

Keer onverschillig weer naar Tsjing Tsao Foe.

 

 

 

(Po Tsju I)