Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 418]

Tocht door Thibet

Weekdieren leefden hier,
Grooter dan mammoetrompen,
In zeeën die over de daken
Der bergen ten hemel golfden.
Hun wanstaltige schalen
Vullen de diepe dalen.
Achter de wentelgangen
Van holgewonden spiralen
Wonen de boosaardige
Geesten die paarse neevlen
Om den vluchteling slingren,
Van zijn gedaante beroofd:
De hellingen staan bezaaid
Met monsterpaddenstoelen.

Uit welke hinderlaag
Zijn wij gered, gevallen
Vlak voor een gapende' afgrond?
Wij trokken over het hoogland,
Hoe lang? Hoe lang geleden?
Is 't web der wegen uitgewischt,
Iedere bron vergiftigd?
Wij drinken avonddauw,
Rijden des nachts en dwars
Door een eindeloos plateau,
Zachtglooiend en heetgloeiend,
Naar een vergeten doel.

[p. 419]

 

De sterren flakkren, angstig, paars en groot,

 

Brandgaten in het hemeldak,

 

Dat doorzakt over 't wereldvlak.

 

Wij dringen door dood bosch

 

Over dikstuivend, knettrend mos,

 

Waardoor de paarden buikdiep waden.

 

Wij aadmen stof van eeuwen lijken,

 

Het donker stikt ons in zijn lagen.

 

 

 

Weldra raakt de hemelschuint' den bergkam;

 

Wij rijden reeds gebukt.

 

Daar nadert hemelnok gebergtekam:

 

Ontzaglijk wreede breede grijns,

 

Zoo lachte 't machtige gedrocht -

 

Vuilroode lip voor brokkeltanden.

 

 

 

Vergeten! Anders worden onze

 

Geesten in een hol verleden,

 

Waardoor doffe klanken gonzen,

 

Bonzen. Wat beteekent bonzen?

 

 

 

Hebben wij eeuwen lang gereden?