Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 416]

Thibet

Achter de dalen, volgestort met puinen
Van tempelsteden, waar de kloostertuinen
Op richels tusschen rotswand en ravijn
Vergroeid en door de zon verlaten zijn;
Ver achter steppen, stilstaande moerassen,
Onder de graven van vergeten rassen,
Rijst 't doodsgebergt'. Geen stroomversnellingen,
Geen waterval op steile hellingen,
Alleen in beker van graniet gegrepen
Een kratermeer, van onder uitgeslepen,
Waar 'n levenloos droefgeestig eiland in ligt;
Geen beek vloeit, geen riet ruischt, geen vogel schreit,
De doodsche stilte heeft zich daar verinnigd
Tot tempel van de grootste eenzaamheid.
Geen tempelschatten in de rotsspelonken,
Geen monniken van heilgen waanzin dronken.
De eeredienst der stilte wordt met staren
Door kluizenaars gehoed; er is geen boot, vanwaar en
Hoe kwamen ze er? Kan de aarde schepslen baren?
Verloor een ster dor-levende meteoren?
De kraterwanden zijn de eenige kimmen,
Bereikbaar slechts als 't meervlak ligt bevroren,
Te steil om van beneden te beklimmen.
Dan wordt van boven leeftocht neergelaten;
Hun afgezanten schuiflen over 't ijs

[p. 417]

 

En keeren met gevulde nap en vaten:

 

In eeuwigheid hun eenige aardsche reis.