Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 407]

Het Eiland Kau Lung Seu

Een wereld die hier ouder, wijzer werd,
Kent niet meer de uitersten van winter, zomer;
't Getijde der seizoenen golft niet hooger
Van groene lente naar vergrijsden herfst.

Alles wordt hier vermaand tot heilige rust.
De zee die uitgewoed heeft in taiphonen,
Komt nu de kreken glimlachend bewonen;
Haar golven krenken nauwelijks de kust.

Zwerfblokken uit den tijd der bergverhuizing
Zijn in het landschap gastvrij opgenomen;
Ze liggen midden in de bloementuinen,
Vertrouwelijk beleund door oude boomen.

De huizen heffen rank gehoornde daken,
Door booze geesten nimmermeer gestoord,
Niet meer bewaakt door roode toornige draken,
Uit open gaarden, bloeiend immervoort.

Gelukkige grijsaards liggen lui en lezen,
Het boek bestreken door hun waaierbaard;
Zij hebben voor herdachte driften, vreezen,
Een grijns dat alles tot den dood bedaart.

[p. 408]

 

Al zien ze uit hun schemer door de schermen

 

Hun dochters in de zon bij vijvers staan,

 

Den wind te vragen wie zich zal ontfermen,

 

't Bebloemd gewaad wanhopig openslaan,

 

 

 

Zij voeren niet voordat het zwellend wee

 

Richt op het hart de vast omknelde dolken

 

Ze naar den koepel die verrijst aan zee,

 

Haar wijzend op de graven, op de wolken.

 

 

 

En voelen zij, bij 't streelend troostgebaar,

 

De jonkvrouw voor berusting reeds te rijp,

 

Dan wenden zij het dreigend lijfsgevaar

 

Af met een minnaar of een opiumpijp.

 

 

 

En later zien ze al rustig in den spiegel

 

Van 't niet meer somber heimlijk vijvervlak,

 

Gestreeld door het neerbuigende gewiegel

 

Van een bevogelden oranjetak.

 

 

 

De avond geeft den dag naar de' ouden nacht

 

Geleide, als een oude een jonge bruid,

 

En wijkt behendig tusschen beide uit,

 

Als de bekoring wordt teweeggebracht.

[p. 409]

 

Dan dwalen wij ook, zonder een verlangen,

 

Binnen de veilig ingekrompen kimmen,

 

Tusschen de vochte muren, vage gangen,

 

Geruisch-, gedaante- en schaduwlooze schimmen.

 

 

 

Dit eiland door de goden werd bedoeld

 

Met moegezworvenen te zijn bewoond,

 

Door een tot meer vermoeide zee omspoeld,

 

Door 'n duizendeeuwenouden steen bekroond.