Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 346]

Paschen

Zuid-Atlantische Paasch,
Ver van klokluidende kerken.
De bemanning hoeft niet te werken,
Het zeil hangt stil aan de raas,
Zooals de wolken in 't zwerk, en
Van Zondag is niets te merken.

't Is tweehonderd jaar her
Dat Jacob Roggeveen,
Onze laatste zeevaarder,
Op vroegen Paaschochtend alleen
In den Stillen Oceaan
Een groep van drie bergspitsen peilde,
Daarna een grauw eiland omzeilde.

Hij zond zijn sloepen aan wal,
Zij vonden geen vruchten, geen vee,
Het water was troebel en brak,
Menschlijk leven ontbrak.
Wel stonden overal
Beelden, uitziend over zee,
Ruw, grootsch en ontevreê.

[p. 347]

 

Doodshuizen en grafspelonken,

 

Donker verwilderd riet,

 

Afgoden in 't zand gezonken,

 

Meren vol troebel water,

 

Een aschgevulde krater -

 

Resten, en anders niet.

 

 

 

Wel zag men een vlucht gevlekte

 

Reeën, maar geen werd geschoten,

 

Wel werden door langgerekte

 

Echo's galmgaten ontsloten,

 

Men hoorde 't gekrijsch der gewekte

 

Dooden - toen vluchtten de booten.

 

 

 

Die het rijk Zuidland zocht

 

Een een dood eiland vond,

 

Maar den gevaarvollen tocht

 

Door 't Onbekende bestond,

 

Keerde, ziek en gewond,

 

Werd in Oost-Indië een prooi

 

Van het Bewind welks octrooi

 

Hij door zijn wereldreis schond -

 

Keerde, in zijn geest gewond,

 

En werd in Holland gehoond.

[p. 348]

 

Hij leefde verder in Vere,

 

Beschouwd als een godlooze dwaas,

 

Belasterd door predikanten,

 

Beloerd van achter het gaas

 

Van horren met kamerplanten.

 

Ieder jaar keerde het Paasch,

 

Maar 't eiland nimmermeer.

 

 

 

Het was een gevloekte plaats:

 

Begrijpt men wat er gebeurde

 

Met het geknakte leven

 

Van Jacob Roggeveen,

 

Als men weet dat hij betreurde

 

Er niet te zijn gebleven,

 

Daar, in die doodschheid, alleen?