Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 341]

III

[p. 342]

Columbus

Als een drieëenheid dreef zijn kleine vloot
Over het wijde, nooit bevaren water
Naar 't land dat hij verwachtte, aldoor later,
Maar vast, als aan 't eind van 't bestaan den dood.

Hij wist, zonder berichten en bewijzen,
Het nieuwe werelddeel te liggen aan
Een verre kim, en anders zou 't verrijzen
Tijdens zijn naadring, diep uit de' oceaan.

Met door geen wrevel aangetast geduld
Werd iedren dag de afstand uitgerekend,
Op de nog leege kaarten aangeteekend,
En geen verwachting door de ruimt' vervuld.

Een enkel maal stond zijn gelaat verstoord,
Wanneer de kleine Pinta achterbleef
En hij des avonds in zijn dagboek schreef:
‘Wind vast, 't volk ontevreê, van land geen spoor.’

Wanneer hij eenzaam zat in de kampanje
Kwamen soms oproerkreten doorgedrongen;
Hij vreesde dood noch leegte, alleen gedwongen
Terug te keeren naar 't gehate Spanje.

[p. 343]

 

Toen eindlijk - op een ijle grijze lijn -

 

Vreemd slank geboomte als met pluimen wuifde,

 

En 't volk na lang bedwongen doodsangst juichte,

 

Stond hij gebukt door diep verborgen pijn.

 

 

 

't Wondend besef van wat hem had gedreven:

 

Niet het begeeren van schatrijke ontdekking,

 

't Verlangen voort te zeilen steeds; zijn leven

 

Wist hij nu doelloos, eindeloos van strekking.

 

 

 

Hij droeg een voorgevoel van ballingschap:

 

Na ongenade een lange kerkerstraf,

 

Bevlekte glorie en gebroken staf,

 

't Oud hoofd gebannen in een monnikskap;

 

 

 

Reeds vastbesloten, in dien eersten stond,

 

Op een klein schip met weinigen te vluchten;

 

Reddend in 't eeuwig wijken van de luchten

 

Een waan van ruim: de wereld is niet rond.