Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 321]

Kraka

Bruine zee van traaggolvend kroos.
Onder wierspiegel rijzen en zakken
Platte slijmkelken en fijnvertakte
Zuignappen, bijna bewegingloos,
Bij zeeleegte en windstilte levenloos.

Afgedreven gehavende schepen
Raken diep in de wiermoerassen,
Martlen zich af nog om te brassen,
- Geen anker houdt grond, trekt hen rond -
Varen vast in verraderlijk gras,
Worden gegrepen.
Walgingwekkende monden betasten
Verschansing en masten, zuigen zich vast en
De dekken worden opengescheurd,
De spanten kraken.
Het schip komt in zeestraatwijde kaken,
Met slierten vergiftig slijm besmeurd.
Vangarmen omkronklen stag en romp;
Dan wordt het schip, een weerlooze klomp,
In kolkende diepten tenondergesleurd.