Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 317]

Quelpart

Het onherroeplijk vertrek werd geëischt
En nageléefd, en de leegte bereisd -
Maar nimmer het eiland van 't Einde verrijst.
Hoogten en dalen zijn uitgedoofd,
Het vlak heerscht almachtig; men gelooft,
Het is niets en het is nergens,
Komt toch na duizend dooden zwervens
Ergens in 't afgelegen heelal,
Waar nevelspiraal noch wereldbal
Zich wentelt om een nieuwe kern te
Scheppen voor een komend gesternte -
Voor een witte verheffing die wenkt,
Zoodat men zich eindlijk opschrikkend denkt
Bij de onvindbare aangekomen;
Afscheid neemt de geest van droomen,
Waarachter nooit een leven bestond
En altijd de wind van verlangen
Weer opstak, andere wolken hangen,
Laag voor een kim in geheimen vermomd.

Nu wij langzaam zijn kust bereiken,
Zal deze als zoovele niet ontwijken,
Maar wordt toch geen begrensd gebied:
Het is geen land, ook geen leeg verschiet,
Alleen de plek van samendrijving
Van al de ontelbare grijze lijken

[p. 318]

 

Der roekeloos verrukten, die zochten

 

Het onaantastbre op sloopende tochten,

 

Die niet voor het leven daaronder bestonden,

 

Alleen voor het wonder, en het niet vonden.

 

 

 

Allen naar deze plek gedreven

 

En tot een drijvend web geweven,

 

Waarin steeds van het leeg verlangen

 

Andere belijders worden gevangen.

 

 

 

Eens zal toch een wereld worden

 

Uit deze onverzade zielen;

 

Zij zal zich op de oude storten,

 

Deze omspannen, benarren, vernielen.