Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 285]

De Renegaat

De kans was schoon, maar de équipage, laf,
Heeft hem, den hoofdman van 't complot, verraden
Om lijfsbehoud - hij bleef alleen en gaf
Zich over op genade en ongenade.

Hij kreeg de honderd voor den grooten mast,
Op een der Carolinen zijn congé,
Het gage-overschot heeft hij verbrast
In één losbandigen nacht, met een congai
Die hem verliet zoodra zij al zijn waarde
Genoten had - het was zijn laatste liefde op aarde.

Toen trok hij zich terug in het gebergte,
Dat blauw en zacht uit zee lijkt in de verte,
Maar slechts begroeid is met hard, leerdroog gras.
Hij leefde in 't begin van wilde vruchten
En dieren die niet wisten weg te vluchten;
Hij leed aan zwaren buikloop, maar genas.
De wilden achtten hem een witten God
Omdat hij woonde in een schimmengrot,
Zich steeds in zachte schapevachten hulde
En op zijn legerstee geen bijslaap duldde,
Nooit dronk van gistende, uitgekauwde kawa
En kleine beelden kapte uit zachte lava;
Omdat hij tellen kon, en zitten denken
Zonder geschreeuw. Zij brachten hem geschenken.

[p. 286]

 

Onvruchtbre vrouwen maakte hij magisch zwanger.

 

Hij werd roemruchtig onvermoeid zanger

 

Op bloeddronken, tromronkende offerfeesten.

 

Na lange droogte werd hij regenmaker

 

En, bij een groote sterft', gewijde waker

 

Tegen de machtige boosaardige geesten

 

Die hij verdreef in plechtige bezwering.

 

Hij was met hun woestkinderlijke vereering

 

Gelukkig, en gelukkig zonder vrouw,

 

Die altijd liegt en fleemt van eeuwige trouw,

 

Leefde hij in het weergevonden Eden,

 

Zonder gevoel van toekomst en verleden.