Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 5]

Eerste verzen
I
Naar Samain

[p. 6]

Zomeruren I

Breng het vergulde kristal,
En glazen van droomrige kleur;
Behoed onzen roes voor verval
In overprikklenden geur.

Rozen! Om rozen nood!
Ik heb ze lief tot waanzin.
Zij hebben 't somber aanzien
Van dingen, aanbrengend dood.

De goudwijn schuimbekt in den kroes;
Gij klieft een perzik, dat het moes
Bespat uw blankzwellende borst.

Het park is als een afgrond zwart...
Er woelt, onstilbaar, in mijn hart
Naar zachtheid wrangkwellende dorst.

[p. 7]

II

Schuchter als een bejaard refrein
Het water der fonteinen zong;
Van één ster vingen we elk een vonk
In onze glazen ouden wijn.

Als van Clorinde of Lindamire
Stond uw hals slank uit 't wijd gewaad,
Blootgesteld aan bewondring, fier
Boven breed priesterlijk brocaat.

In des avonds hooggetij
Riep uw schoone rijkdom mij
Òp het tijdperk van Florence;

Naar der lucht turkooizen glanzen
Vlood uit de kelken van 't festijn
Van frambozen de ijle essence.

[p. 8]

III

Gij houdt uw wang in de open hand;
Uw lippen half vaneen bewaren
't Zwijgen, uw oogen ernstig staren
Staag op een bloemenrijke plant.

Uw mond trilt in karmijnen brand
Onder uw haarwrong, de overzware;
Gij neemt in schaduwendichte scharen
Over de macht van 't andre land.

En mijn liefde belijdt zich bitter
- Terwijl uw zwijgen tergt en heerscht -
Te zoeken zonder ooit haar doel

Te naadren; nooit zal zij bezitter
Zijn van 'k weet niet welk allerteerst
Deel van uw vrouw-, uw zelfgevoel.