Soleares

[p. 25]

Saudade

Ik heb zooveel herinneringen,
Als blaadren ritslen aan de boomen,
Als rieten ruischen bij de stroomen,
Als vogels het azuur inzingen,
Als lied, geruisch en ritselingen:
Zooveel en vormloozer dan droomen.

Nog meer: uit alle hemelkringen
Als golven uit de zee aanstroomen
En over breede stranden komen
Maar nooit een korrel zand verdringen.

Ze fluisteren alle door elkander
Wild en verteederd, hard en innig,
Ik word van weelde nog waanzinnig,
Vergeet mijzelf en word een ander.

De droeven worden altijd droever,
Nu ik het onherroeplijk weet
Steeds weer te stranden aan den oever
Der zee van 't altijddurend leed.

Ook de gelukkigen worden droever
Want zij zijn voorgoed voorbij:
Kussen, weelden, woorden van vroeger
Zijn als een doode vrucht in mij.

[p. 26]

 

Ik heb alleen herinneringen,

 

Mijn leven is allang voorbij.

 

Hoe kan een doode dan nog zingen?

 

Geen enkel lied leeft meer in mij.

 

 

 

Aan de kusten van de oceanen,

 

In het oerdonker van de bosschen,

 

Hoor ik 't groot ruischen nog steeds ontstaan en

 

Zich nooit meer tot een stem verlossen.