Soleares

[p. 23]

O Engeitado

Ik voel mij van binnen bederven,
Nu weet ik waaraan ik zal sterven:
Aan de oevers van de Taag.
Aan de gele, afhellende oevers,
Er is niets schooners en droevers,
En 't bestaan verheven en traag.

Ik bewandel 's middags de prado's
En 's avonds hoor ik de fado's
Aanklagen tot diep in den nacht:
‘La vida es immensa tristura’ -
Ik voel mij al samensnoeren
Met de kwaal die zijn tijd afwacht.

De vrouwen die visch verkoopen
En de wezens die niets meer hopen
Dan een douro meer, voor een keer,
Zij zingen ze even verlaten,
Door de galmgaten der straten
In een stilte zonder verweer.

Een van hen hoorde ik zingen
En mijn kilte tot droefenis dwingen:
‘Ik heb niets tot troost dan mijn klacht.
Het leven kent geen genade,
Niets heb ik dan mijn fado
Om te vullen mijn leege nacht.’

[p. 24]

 

Ik voel mij van binnen bederven,

 

Hier heeft het zin om te sterven,

 

Waar alles wulpsch zwelgt in smart:

 

Lisboa, eens stad der steden,

 

Die 't verleden voortsleept in 't heden,

 

En ruïnes met roem verwart.

 

 

 

Ik word door dien waan betooverd;

 

Ook ik heb ontdekt en veroverd

 

Die later alles verloor

 

Om hier aan den tragen stroom

 

Bij het graf van den grootsten droom

 

Te sterven: ‘tudo es dor’.