Soleares

[p. 18]

¶ Saudades

Het Doode Macao

De stad rust rondom een gebogen gracht
Waarvan de overzijde in zee verzonk:
De trotsche vloot die schatten heeft gebracht,
Nu overvaren door een schaamle jonk.

Het water, waar geen schip meer wenden zal,
Werd vlak gestreken door een doode eb,
Eeuwig edict sloot stilte met verval
En weeft een machtig, schoon onzichtbaar web.

De holle straten die nog namen dragen
Van jezuïeten en conquistadors,
Laten het eindloos leeg verloop der dagen
Tusschen hun onbewoonde huizen door.

Des avonds valt de schemer scherp en snel
En laat het licht de stad weer aan haar lot
Over - door 't duister, van de citadel,
Valt, als een snik, het doffe avondschot.

[p. 19]

 

En vrouwen, overdag onzichtbaar levend,

 

Heur vormen nog verhullend in de sjaal,

 

Gaan door het duister, daadlijk weer verevend,

 

Neerknielen in de holle kathedraal.

 

 

 

En vrouwen komen uit de nauwe stegen

 

De Praia over, aan de lage wering

 

Stilstaand en wachten, zonder te bewegen

 

En 't zelf te weten, weerloos een bezwering.

 

 

 

Verwrongen boomen vragen aan den wind

 

Waarom de zee klaagt aan de steenen ronde,

 

De stad met holle vensters staart zich blind

 

En wrokt om oude, nooit gewroken wonden.

 

 

 

Een klok slaat knarsend, vèraf - van een toren.

 

De vrouwen keeren weer gedwee naar huis.

 

De Praia gaat op de lichtgrens verloren,

 

Zwart voor de maan staat scherp het Miguelskruis.

 

 

 

En Azië's oudste kustlicht, ver daarboven:

 

Guya, zendt weer zijn stralen in den nacht,

 

Trouw als de heilige die niet meer verwacht

 

Maar verder schijnt, voor hen die nog gelooven.