Soleares

[p. 7]

¶ Tristas

El Cantor va por el Mundo

De dichter gaat de wereld rond,
En zoekt heil dat voor hém bestond.

De dichter trekt over land en zee
Door rooden oorlog en witte vreê.

Op den rug van een olifant
Door Indië, 't angstwekkend godenland.

In een draagstoel met zij bespannen
Door China's diepste binnenlanden.

Berijdt de pampa's, de stille steppen,
Waar schuwe aguti's zich 't hol inreppen,

Om op een bergponey te verdwijnen
In Gran Chaco's ruigste ravijnen.

Bevaart in een kano lagunenkusten
Om van het mondaine leven te rusten,

Dat hem omstuwde in den luxe-trein
En op de boot van de Cunard Line.

[p. 8]

 

Dan weer draagt hem een trouwe kameel

 

Als een schip door de zee van oneindig geel

 

 

 

Of is hij, door wolven vervolgd, in een slede

 

Besneeuwde steppen doorgegleden,

 

 

 

Staart in een stilte van kristallijn

 

Naar 't Noorderlicht, voorwereldlijk rein,

 

 

 

En gaat weer te voet door de menschenmenigt

 

Die andren uitstoot, zich weer vereenigt.

 

 

 

Hij komt te Londen aan per trein,

 

Iedre stad kan voor hèm Jeruzalem zijn.

 

 

 

Zoo reist de dichter, bezwaard door zijn droomen

 

Door 't land der menschheid in eenzaamheid,

 

 

 

Zijn lied bereikt, vooruitgevlogen,

 

Maar zonder hem, de Eeuwigheid.

 

 

 

(Ruben Dario)