Een eerlijk zeemansgraf

[p. 37]

Waakdroom

Het was een maanlichtnacht op de Pacific.
Het schip lag steady en ik droomde dat
Terwijl ik wachtliep, uitziend naar de riffen,
Mijn kleine vrouw een kind gekregen had.

Ik zág haar, met dat kind op beide armen
in onze smalle tuin, vlak bij de haag,
De zon scheen net genoeg om haar te warmen
En zij liep op en neer, wiegende traag.

De gele koppen van de zonnebloemen
Gingen, alsof 't zacht waaide, heen en weer.
Ik riep verrukt: ‘hoe zullen wij het noemen?
Zie mij eens aan’, maar zij zag koppig neer.

En 'k wist waarom; bang was ze voor haar vormen,
Voor haar gestalte en boezem, fier en strak,
Waarom? Ik weet toch dat de grootste stormen
Ook 't schoonste schip soms slaan tot hulploos wrak!

Dat hindert niet, dan brengen wij het binnen,
Dan wordt het opgetuigd in veilge baai.
Wat averij is wel te overwinnen,
Wanneer 't weer uitzeilt is het even fraai!

Ik riep: ‘Marie, maak je niet ongerust,
Je bent nog even mooi als voor dien tijd
En dan, ons lieve kindje, wat een lust;
Wees blij, we hebben niet voor niets gevrijd.’

[p. 38]

 

Toen zag zij op; ik schrok, want onder 't blonde

 

Had zij niet meer dat droomrig zacht gelaat,

 

Haar oogen zeiden woest: van mij is 't zonde,

 

Verbeeld je niet, dat je ooit weer bij mij slaapt!

 

 

 

Toen kwam ik bij, het fokkezeil ging over,

 

Ik waggelde, moest leunen aan het hek,

 

't Schip lag weer vast, er kwam geen zeetje over,

 

'k Gaf zelf genoeg zout water aan het dek!